روزنامه اصولگرا: تحریم داخلی علیه برندهای مشهور «ترویج خشونت» و «برادرکشی» است
تحریم یکی از پرکاربرد‌ترین واژگان زبان فارسی در طول دهه اخیر بوده است. از آن دست واژگانی که احتمالا آیندگان با شنیدنش بخش اعظم تاریخ سیاسی اجتماعی ایران را مرور خواهند کرد و چه‌بسا دهه کنونی را در صفحات درس تاریخ فردا، دهه تحریم نامگذاری کنند.
روزنامه فرهیختگان در شماره امروز خود در گزارشی به قلم علی صولتی به تحلیل پویش تحریمی مردم علیه برخی از شرکت‌های و برندهای مطرح پرداخته است و در نقد کمپین‌های خودتحریمی این سوال را مطرح کرده است که تحریم‌های داخلی چه کسانی را مورد هدف قرار می‌دهد؟
این روزنامه اصولگرا و رسانه رسمی دانشگاه آزاد اسلامی، این اقدام را «خود تحریمی» و آن را گونه‌ای از «ترویج خشونت» نام نهاد و در این خصوص نوشت: « «دیکتاتور است، تحریمش می‌کنیم»، «پول به بی‌شرف‌ها ندهید»، «کاری می‌کنیم به شکر خوردن بیفتید»، «متصله، دیگه ازش هیچ خریدی نکنید»؛ کافی است مروری بر فضای این روزهای شبکه‌های اجتماعی بیندازید تا با این دست جملات و عبارات و نظایر آنها مواجه شوید. کمپین‌ها و فراخوان‌هایی که از کاربران می‌خواهند فلان شرکت و بهمان کارخانه را تحریم کنند. شرکت‌هایی که شماری از آنها ممکن است در فضا‌های رانتی و انحصاری متولد شده یا رشد کرده باشند اما زمانی که اسیر کمپین‌های تحریمی شوند، دیگر تفاوتی ندارد که از کجا و چگونه برخاسته‌اند، توسط چه کسانی اداره می‌شوند و مالکان و صاحبان‌شان چه کسانی هستند، بلکه میلیون‌ها تن از کارگران و کارکنانی متضرر می‌شوند که ممکن است شماری از آنها از قوم‌وخویش و دوستان‌مان باشند.»
فرهیختگان در ادامه چنین ادامه می‌دهد: «فی‌الواقع اتفاقی که رخ می‌دهد یک خودتحریمی و ترویج خشونت است. خشونت تنها صورت فیزیکی و لفظی ندارد، خشونت می‌تواند اقتصادی نیز باشد، همچون تحریم‌هایی که در دهه اخیر اقتصاد، معیشت و سفره‌های توده مردم ایران را هدف گرفته‌اند و عرصه زندگی، معیشت و رفاه را بر خانواده‌ها تنگ‌تر کرده‌اند. با وجود این به‌نظر می‌رسد فشار تحریم‌های خارجی کافی نبوده و ظاهرا این‌بار نوبت به ظهور پدیده خودتحریمی رسیده است. یک سوال مهم، کدام ایرانی باغیرتی به برادرکشی رضایت خواهد داد؟»
این روزنامه وابسته به نهاد دانشگاه آزاد با یادآوری بخش اعظمی تاریخ سیاسی و اجتماعی ایران که همواره زیر تیغ بران تحریم بوده است از «زخم تحریم خارجی بر تن ایرانیان» سخن به میان آورده است و گفته است: «تحریم یکی از پرکاربرد‌ترین واژگان زبان فارسی در طول دهه اخیر بوده است. از آن دست واژگانی که احتمالا آیندگان با شنیدنش بخش اعظم تاریخ سیاسی اجتماعی ایران را مرور خواهند کرد و چه‌بسا دهه کنونی را در صفحات درس تاریخ فردا، دهه تحریم نامگذاری کنند. بر کسی پوشیده نیست که تحریم در سال‌های گذشته چه بر سر اقتصاد و معیشت مردم آورد و مصیبت و سختی‌هایی را رقم زد که البته یک ملت با ایستادگی در برابر آن و تحمل انواع و اقسام دشواری‌ها و کمبود‌ها برای حفظ عزت خود خم به ابرو نیاوردند.»
علی صولتی در این یادداشت از ظهور پدیده‌ای جدید در سپهر سیاسی و اجتماعی ایران با عنوان «خود تحریمی» می‌نویسد و آن را پدیده‌ای دردناک توصیف می‌کند: «ایرانیان برای داشتن درک و فهمی عمیق از پدیده تحریم نیازمند خواندن اخبار روزانه سیاسی و بین‌المللی نبوده و نیستند. ما ایرانیان در هر زمان، موقعیت و جایگاهی آثار مخرب مستقیم و غیرمستقیم این ظلم بی‌رحمانه را به چشم دیده‌ایم، به گوش شینیده‌ایم و از اعماق وجود حس کرده‌ایم. حال اما با پدیده‌ای مواجهیم بس پیچیده‌تر و دردناک‌تر، در زمانه‌ای که ملت مظلوم ایران دست در گریبان دیو جنگ اقتصادی، فشار‌های معیشتی و هزاران فهرست تحریم اشخاص، شرکت‌ها و تاسیسات داخلی است، خود اقدام به تحریم خود کرده‌ایم!»
وی از کسانیکه طعمه چنین کمپین‌هایی هستند نوشته است و با تعجب گفته است «خودمان به جان هم افتاده‌ایم» و از ماجرایی که در سطح شبکه‌های مجازی در جریان است، نوشت: «تنها مانده بود خودمان به جان خودمان بیفتیم. چطور؟ با خودتحریمی! ماجرا چیست؟ ابتدای ناآرامی‌های اخیر در کشور بود که اخباری در شبکه‌های اجتماعی چرخید مبنی‌بر اینکه یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان محصولات لبنی کشور، با در اختیار گذاشتن خودروهای یخچال‌دار خود برای جابه‌جایی نیروهای امنیتی در برخورد با آنان مشارکت کرده است. هرچند مشخص نبود این ادعا با چه سند و مدرکی و در کدام محکمه به اثبات رسیده اما با نشر گسترده فراخوان‌های پرتعداد در شبکه‌های اجتماعی، برخی مخاطبان و کاربران تصمیم به متوقف کردن خرید محصولات این شرکت و زیرمجموعه‌های آن گرفتند. اقدامی که کارکنان این شرکت صنعتی، آن را «ناجوانمردانه» می‌خوانند. هرچند ادعای مدافعان این کمپین تحریمی هیچ‌گاه کاملا اثبات نشد اما موج اخبار این کمپین در شبکه‌های اجتماعی کافی بود تا برخی مصرف‌کنندگان از فروشندگان ریز و درشت گرفته تا کافه و رستوران‌ها دیگر از محصولات این شرکت و زیرمجموعه‌های آن استفاده نکرده و با کمپین تحریمی مذکور همراهی کنند تا ظاهرا فروش محصولات این شرکت شاهد افت شدیدی باشد.»
این روزنامه سنگینی بار چنین حرکت جمعی را بر دوش کارگران و خانوارهای آنها دانسته است و نوشت: «سنگینی این ضربه اما هرقدر که باشد، روشن است که برای صاحبان شرکت مذکور تنها یک صورت‌حساب کسری و بدهی به بار خواهد آورد. اما سوال این است که آسیب این تحریم برای هزاران تن از کارکنان و کارگران این واحد صنعتی در سراسر کشور چگونه خواهد بود؟ آیا هزاران خانواری که از قِبل کار در این شرکت و زیرمجموعه‌هایش ارتزاق می‌کنند و شب و روز می‌گذرانند، می‌بایست هم جور و ظلم تحریم خارجی را به جان پذیرا باشند و هم کمپین خودتحریمی‌های داخلی را؟ می‌بایست با دست‌های پینه‌بسته‌شان جلوی دوربین حاضر شوند و برای آجر نشدن همان اندک نان‌شان به مردم خود التماس کنند؟»
این روزنامه اصولگرا در سطرهای پایانی از یادداشت خود از عنوان «برادرکشی» برای تحریم چند برند مشهور استفاده کرده و آورده است: «اشتباه نکنید، کسی که از خودتحریمی‌ها گله می‌کند، مدافع این شرکت‌ها و صاحبان‌شان نیست، چه اینکه شاید شماری از آنها در فضای رانت و انحصار رشد کرده و به وجود آمده باشند. اما در حال حاضر چه کسی از میان تحریم‌کنندگان می‌تواند منکر این مهم باشد که فشار تحریم تنها بر کمر کارکنان این مجموعه‌ها فرود خواهد آمد که بسیاری از آنها ممکن است از اقوام، خانواده و دوستان خودشان باشند و نه بر معیشت و سرنوشت صاحبان آنها؟ مگر ما ایرانی باغیرتی نبودیم که در اعتراضات چشمان‌مان به دست حمایت هموطنان و برادران‌مان بود؟ کدام ایرانی باغیرتی به برادرکشی رضایت می‌دهد؟ اصلا چه کسی گفته که کشتن آدم‌ها تنها به‌وسیله گرفتن جان‌هایشان ممکن است؟ ما هر روز آدم‌هایی را می‌بینیم که زنده‌اند، نفس می‌کشند و مثل آدم‌های عادی راه می‌روند اما مرگ را بار‌ها و بار‌ها تجربه کرده و آرزوی آن را دارند که زودتر در خاک آرمیده و آرام بگیرند، همچون پدرانی که حقوق کارگری‌شان کفاف نان شب کودکان‌شان را نمی‌دهد. همچون والدینی که در پاسخ به این سوال کودکان بیمار خود که «چرا دکتر نمی‌رویم؟» چاره‌ای جز سکوت، گریستن در خلوت و آروزی مرگ کردن ندارند و همچون فرزندانی که توان مالی نگهداری و مداوای پدر و مادر سالمند خود را نداشته و ناچارند ذره‌ذره آب شدن آنها را به چشم ببینند. آیا سوق دادن میلیون‌ها تن از هموطنان، برادران و قوم و خویشان‌مان به چنین وضعیتی، برابر با کشتن آنها نیست؟ بار دیگر می‌پرسم، کدام ایرانی باغیرتی به برادرکشی رضایت می‌دهد؟»
ناشناس
۲۱:۴۴ - ۱۷ آبان ۱۴۰۱
چه جالب اینستا فیلتر شد کسی نگفت ۹ میلیون ادم بیکار شدن همه ساکت خون گرفته بودن حالا تحریم شد برادرکشی
dayani
۲۲:۲۶ - ۱۷ آبان ۱۴۰۱
متاسفانه زمان بکش بکش داخلی است . وزیر میفرماید میتوانستیم مثل آب خوردن مردم را بکشیم . یارک الله به این وزیر و نیز هشتاد در صد نمایندگان از قوه قضائیه خواستند که معترضان را اعدام کنند. برادر کشی سکه رایج این روزهاست.
امید
۱۲:۴۶ - ۲۷ بهمن ۱۴۰۱
چرا درباره تحریم شدن این برندها حرفی نمیزنید خب دلیل این کار مهم نمیتونید ربطش بدین به رقابت و دشمنی بین همکارها
