آقای پوتین رفتارتان دیپلماتیک نیست / تصویر

سرویس سیاسی خرداد/ عبدالرضا کنی: دیپلمات ها را به پرنسیب خاص و ویژه شان می شناسند؛ افرادی مبادی آداب و آراسته که شکیل لباس می پوشند به قاعده سخن می گویند و در یک کلام پرستیژ منحصر به فرد خودشان را دارند این نکته هم بیشتر از آن روست که دیپلمات ها ویترین تمام نمای کشورشان در عرصه های جهانی هستند.

مراودات دیپلماتیک نیز تابع چنین قواعدیست و بخصوص به هنگامه ای که روسای جمهور و یا شخصیت های عالیه یک کشور به دیدار یکدیگر می روند همه چیز تابع نظم و قوانین ویژه ای است و بطور معمول همه برنامه ها در موعد مقرر و با نظم خاصی پی گرفته می شود و در تمامی کشورها نیز افرادی مختص به همین کار به ایفای وظیفه می پردازند.

این همه گفتیم که بگوییم رفتارورزی یک سیاستمدار عالیرتبه و جایگاه وی ایجاب می کند که وزین و موقرانه رفتار ورزد. بخصوص به هنگامه ای که موضوع دیدار دو رئیس جمهوری مطرح باشد؛ در اینجاست که کوچکترین حرکت و کنشی از سوی یک سیاستمدار اثرات و تبعات و همچنین تفسیرهای مختلفی خواهد یافت.

ولادیمیر پوتین رئیس جمهور میلیارد روسی از زمره سیاستمدرانی است که نوع رفتار و منش اش تا حدودی خاص و ویژه است و گاه نوع اکت های وی سوژه رسانه ها می شود. این شکارچی قهار که کمربند مشکی جودو دارد؛ سابقه حضور در "کا گ ب" سازمان جاسوسی مخوف اتحاد جماهیر شوروی را نیز در کارنامه فعالیت های سیاسی اش دارد و شاید تمامی این سوابق در شکل گیری شخصیت وی تاثیر گذار بوده است.

حال چرا ما به رفتارورزی رئیس جمهور فدراسیون روسیه علاقمند شده و در خصوص وی چند سطری را قلمی کردیم. نکته به دیدار روز گذشته وی با رئیس جمهوری کشورمان باز می گردد که وی به شیوه ای خاص بر صندلی جلوس اجلال کرده و با توجه به آخرین دیدار وی با محمود احمدی نژاد کنار گذاری این عکس ها نشان از نوعی بی نزاکتی و بی ادبی رئیس جمهور روسیه می دهد و می توان به نوعی تفرعن و خود بزرگ بینی رفتاری وی در قبال روسای جمهو ایران را در این عکس ها به نظاره نشست.

او در آخرین دیداری که با محمود احمدی نژاد داشت فیگورهای خاصی را گرفت که بی شک اگر آن را مصداق بارز توهین به رئیس جمهور ایران ندانیم لااقل بوضوح بی نزاکتی و عدم رعایت عرف دیپلماتیک در آن قابل مشاهده بود.

بسیاری در آن برهه شاید با این توجیه که این رفتار اتفاقی و از روی عمد نبوده از کنارش گذشتند اما وی در دیدار روز گذشته با رئیس جمهوری تازه ایران نه با آن حدت و شدت که کمی تلطیف شده تر بازهم به شهادت لنز دوربین ها به نحوی بر صندلی نشست که چندان با عرف دیپلماتیک و اخلاق همخوانی نداشت و نوعی تکبر بوضوح در نحوه نشستن وی بر صندلی در مقابل دکتر روحانی قابل مشاهده است.

حال چرا ما بر روی این نکته تمرکز کرده ایم؟ رئیس جمهور روسیه در این دیدار و پس از آن ایران را همسایه خوب روسیه عنوان کرده و ضمن دفاع از حق هسته ای ایران خواستار گسترش همکاریها و تعمیق روابط در همه سطوح شده است اما وی باید به یاد داشته باشد که دو صد گفتار چون نیم کردار نیست و اگر وی خواستار تعامل سازنده با کشور و مردمانی است که تاریخ چند هزار ساله تمدنی دارند باید در رفتارورزی خود نیز رعایت این نکات را کرده و در شان رئیس جمهور ایران با وی به گفتگو بنشیند. ما اگر با ایالات متحده روابط سیاسی نداریم بدان روست که آنان با نگاهی استثمار گرایانه و از موضع بالا با ما سخن می گویند و ایران اعلام داشته که در موضع تعادل و توازن از مذاکره با هیچ کشوری ابا ندارد.

حال اکنون اگر روسیه به ایران به عنوان شریک راهبردی خود در منطقه می نگرد لازم است که رئیس جمهور این کشور به علاوه تلاش برای برقراری روابط با کشورمان در رفتارورزی های شخصی خودد بازنگری کند. چه خوب است در سفر آتی ولادیمیر پوتین به تهران میزبانان کمی از مفاخر فرهنگی کشورمان و سابقه گرانسنگ تمدنی ایرانیان برای وی بگویند تا او نیز بداند که با چه ملت و چه مردمانی روبرو است.  

    برای تکمیل گفتار چند عکس را در اینجا می آوریم و قضاوت  را به خودتان وا می گذاریم