در مواجهه با اعضای تیم ملی فوتبال ایران، انگار روبه‌روی یک ارکستر منظم ایستاده‌ایم که خروجی‌اش فقط همین صداهاست. هر روز یک کدام از آنها شروع به سخنرانی می‌کنند و کنه و بن‌مایه حرف‌هایشان هم این است که «آی ملت؛ چرا حواس‌تان نیست ما چه کار‌های بزرگی داریم انجام می‌دهیم؟ چرا به اندازه کافی از ما ممنون و متشکر نیستید؟»
