گزارشی از زندگی ورزشی ستارگان فوتبال جهان - مارادونا
«دست خدا»، حاشیه، تنفر از آمریکا تمام زندگی اسطوره‌ای تکرارنشدنی به نام دیگو آرماندو مارادونا +دانلود فیلم
زندگی اسطوره فوتبال آرژانتین که بسیاری او را بهترین بازیکن تاریخ فوتبال می‌دانند، با حاشیه‌های فراوانی روبرو بوده و هست.
دیگو آرماندو مارادونا یکی از بزرگترین بازیکنان تاریخ فوتبال است و بسیاری او را بدون رقیب بزرگترین بازیکن می‌دانند. مارادونا یک رهبر شجاع در زمین بازی با شخصیتی زیرک بود که در هر لحظه ممکن بود با توانایی‌های خارق‌العاده‌اش دست به جادویی در میدان مسابقه بزند. بازیکن کوتاه قد، چهارشانه و چپ پایی که مهارت‌های حیرت‌انگیزش در کنترل توپ، دریبل، پاسکاری و بازی‌سازی مهار کردن وی را تقریبا غیرممکن می‌ساخت. دنیا در جام‌جهانی 1986 او را در اوج توانایی‌هایش دید. نقش او در رسیدن آرژانتین به قهرمانی را بیشترین تأثیرگذاری یک بازیکن در جام‌جهانی برای تیم ملی کشورش می‌دانند.
به سختی می‌توان موفقیت‌های مارادونا را زیر سوال برد. بیشتر مردم او را و نه پله مشهور و محبوب را بهترین بازیکن تاریخ فوتبال می‌دانند و در حقیقت برخی او را بهتر از پله می‌دانند. وی در یک نظر سنجی اینترنتی برای انتخاب بهترین بازیکن قرن بالاتر از پله قرار گرفت. به سختی می‌توان جایگاه او را در زمین مسابقه تعیین کرد زیرا مانند یک مهاجم گل می‌زد اما زمان زیادی را در خط میانی سپری می‌کرد و موقعیت‌هایی را برای هم‌تیمی‌هایش خلق می‌کرد. مارادونا اغلب در خط میانی بازی می‌کرد اما مهارت‌هایش به قدری کامل بود که در تمام زمین حاضر می‌شد. هیچ بازیکنی توانایی‌های او را نداشت و شیوه بازی‌اش نسل‌های بعدی را به شدت تحت تأثیر قرار داد. مثل خیلی از پدیده‌های بسکتبال که آنها را «جردن آینده» می‌خوانند، به بسیاری از فوتبالیست‌های برتر آرژانتین لقب «مارادونای آینده» می‌دهند. برخی بازیکنان مانند مسی پیشرفت زیادی کردند اما اکثر آنها نتوانستند انتظارات را برآورده کنند.
ناعادلانه است که بازیکنان را با استانداردهای مارادونا قضاوت کرد زیرا او دنیایی متعلق به خودش داشت. با در نظر گرفتن اندام فشرده و به گفته برخی کوتاه وی، عجیب است که می‌توانست در زمین مسابقه تسلط داشته باشد. با این حال پاهایی به شدت نیرومند داشت. علاوه بر این مهارت‌های فوق‌العاده دریبل زنی وی که به او اجازه می‌داد با تمام سرعت به سمت دروازه حریف برود که یا شوت‌های مرگباری به توپ بزند و یا پاس دقیقی را برای هم‌تیمی‌هایش ارسال کند، او را از سایر بازیکنان متمایز می‌کرد.همان طور که از گل فوق‌العاده وی به انگلیس در جام‌جهانی (گلی که با دست نزد) پیدا است، مارادونا می‌توانست مدافعان را با سرعت تمام جا بگذارد؛ در حالی که به نظر می‌رسید توپ به پاهایش چسبیده است. مارادونا می‌توانست تله‌ها را پشت سر بگذارد و تکنیک «رابونا» را به محبوبیت رساند؛ وی همچنین کاشته‌های مرگباری می‌زد.
دیگو آرماندو مارادونا
آرژانتین؛ 1976-1997
آرجنتینوس جونیورز (1976-1981)
بوکا جونیورز (1981-1982، 1995-1997)
بارسلونا (1982-1984)
ناپولی (1984-1991)
سویا (1992-1993)
نیوولز اولد بویز (1993)
مارادونا در بوینوس‌آیرس متولد شد و در شهر زاغه‌نشین ویا فیوریتو بزرگ شد. او فرزند پنجم یک خانواده هشت نفره بود و اولین توپ فوتبالش را در سن 3 سالگی هدیه گرفت. مارادونا با بازی برای لوس سبولیتاس (پیازهای کوچک)، به دلیل مهارت‌های باورنکردنی‌اش به سرعت نام پسر اعجاب انگیز را برای خودش دست و پا کرد و رکورد استثنایی 136 بازی بدون شکست را با این تیم به دست آورد.وی در سن 10 سالگی با انجام حرکات خارق‌العاده با توپ بین دو نیمه بازی‌ها، شهرتی ملی به دست آورد. روزی یکی از گزارشگران تلویزیون گفت‌و‌گویی با او انجام داد و مارادونا گفت: دو آرزو دارم: بازی در جام‌جهانی و قهرمانی در آن.
مارادونا تنها 15 سال سن داشت وقتی برای اولین بار با بازی برای تیم آرجنتینوس جونیورز، اولین تجربه‌اش در بالاترین سطح فوتبال باشگاهی را کسب کرد و فقط 16 سال داشت که اولین بازی ملی خود برای آرژانتین را در سال 1977 مقابل مجارستان انجام داد. وی در آرجنتینوس پیشرفتی چشمگیر داشت و پنج بار به عنوان برترین گلزن آرژانتین انتخاب شد. وی در سال 1979 و 1980 به عنوان بهترین بازیکن سال آمریکای جنوبی انتخاب شد.
اولین ناکامی بزرگ وی خط خوردن از ترکیب تیم ملی برای رقابت‌های جام‌جهانی در خاک آرژانتین در سال 1978 بود. سزار لوئیس منوتی، سرمربی تیم ملی فوتبال آرژانتین معتقد بود که مارادونای 17 ساله برای رویارویی با فشار این مسابقات بسیار جوان است. او آخرین بازیکنی بود که از فهرست 22 بازیکن تیم ملی خط می‌خورد. با این حال مارادونا سال بعد آرژانتین را به قهرمانی جام‌جهانی نوجوانان در ژاپن رساند.
انتقال یک میلیون پوندی به بوکاجونیورز در سال 1981 به مارادونا کمک کرد تا تنها عنوان قهرمانی خود در لیگ آرژانتین را به دست آورد و خیلی زود راهی اروپا شود. بارسلونا زمانی که پنج میلیون پوند برای جذب مارادونا در ابتدای فصل 83-1982 پرداخت کرد، رکورد مبلغ نقل و انتقالات دنیا را شکست.
پس از آن شهرت مارادونا با کاری که در جام‌جهانی 1982 در اسپانیا انجام داد، صدمه دید. او به دلیل خطای غیرورزشی روی باتیستای برزیلی از زمین مسابقه اخراج شد.
حضور او در بارسلونا تنها دو فصل دوام داشت و در هر دو فصل هم بیماری، مصدومیت و رسوایی‌های دیگری به سراغ مارادونا آمد. ابتدا او به دلیل بیماری هپاتیت ماه‌ها از میادین دور بود و فصل بعد نیز به دلیل شکستگی قوزک پا به خاطر خطای آندونی گویکوچه‌آ «قصاب بیلبائو» ماه‌های بیشتری نتوانست برای بارسلونا بازی کند. وی همچنین مدام با رئیس باشگاه بارسلونا مشاجره داشت. به هر حال در میان مشکلاتی که مارادونا همیشه داشت، لحظاتی به یادماندنی نیز برای بارسلونا خلق کرد؛ از جمله یک دیدار خارج از خانه مقابل رئال مادرید که هواداران در سانتیاگو برنابئو به احترام او ایستادند و تشویقش کردند اما دوران وی در اسپانیا با جنجال مقابل اتلتیک بیلبائو در فینال کوپا‌دل‌ری، زمانی که مارادونا در مسابقه‌ای که بیشتر شبیه به کونگ‌فو بود تا فوتبال، نقشش را ایفا می‌کرد، تلخ شد.
مارادونا موفقیت‌هایی در سطح باشگاهی داشت و توانست با بوکاجونیورز در سال 1981 قهرمانی لیگ آرژانتین شود؛ وی پس از آن به همراه بارسلونا در سال 1983 قهرمان لالیگا و کوپا‌دل‌ری شد. به هر حال این ناپولی بود که مارادونا در آن به یک اسطوره تبدیل شد. وی که با انتقال از بارسلونا به ناپولی با رقم 6.9 میلیون پوند در آن زمان رکورد زد، بهترین دوران تاریخ باشگاه ناپولی را رقم زد و دو قهرمانی تاریخ باشگاه در اسکودتو را برای این تیم به ارمغان آورد. مارادونا همچنین تیم را در فصل 89-1988 به قهرمانی در جام یوفا رساند. وی به محبوب‌ترین بازیکن تاریخ باشگاه تبدیل شد و محبوبیت او به قدری بود که وقتی آرژانتین برای رقابت‌های جام‌جهانی 1990 به ایتالیا رفت، ناپولی تنها شهر ایتالیا بود که هنگام نواخته شدن سرود ملی آرژانتین، هواداران آن را هو نکردند.
ناپولی که دوفصل گذشته در آستانه سقوط از سری آ قرار داشت، تصمیم گرفت که با پرداخت رقمی نجومی به ارزش 6.9 میلیون پوند در تابستان 1984 مارادونا را به خدمت بگیرد. در روز معرفی مارادونا به هواداران 75 هزار نفر در ورزشگاه سن پائولو جمع شده بودند. در سال‌های بعد باشگاه خودش را از قعر جدول تا تبدیل شدن به یکی از قدرت‌های مدعی قهرمانی در بهترین لیگ وقت دنیا بالا کشید و مارادونا اساس این پیشرفت بود.
درست در میانه این پیشرفت ناپولی مسابقات جام‌جهانی 1986 مکزیک، دوران کمال فوتبال مارادونا پیش آمد. مارادونا در مرحله یک‌چهارم مسابقات در بازی مقابل انگلیس دو روی خودش را نشان داد؛ یک متقلب باهوش و یک پدیده با استعداد. گلی که او با دست به ثمر رساند و بعدها نامش را «دست خدا» گذاشت و بعد از آن گل فوق‌العاده‌ای که با دریبل‌زنی از 60 یاردی به ثمر رساند، به عنوان بهترین گل تاریخ جام‌جهانی انتخاب شد. مارادونا در بازی مقابل بلژیک در نیمه‌نهایی نیز دو گل به ثمر رساند تا این تیم در فینال به مصاف آلمان غربی برود و با پیروزی سه بر دو فاتح جام شود. مارادونا به عنوان بهترین بازیکن، جایزه توپ طلا را کسب کرد و در سال 1986 از سوی یونایتد پرس اینترنشنال به عنوان بهترین ورزشکار دنیا انتخاب شد.
موفقیت‌ها در سطح باشگاه در ایتالیا ادامه یافت و ناپولی توانست برای اولین بار با پشت سر گذاشتن یوونتوسِ میشل پلاتینی به قهرمانی تاریخی در مسابقات لیگ این کشور در سال 87-1986 دست یابد و در همان زمان قهرمانی در کوپا ایتالیا را نیز کسب کند.
جشن و پایکوبی‌ها در در شهر جنوبی و پرهرج و مرج ایتالیا ابعاد تازه‌ای پیدا کرد. قهرمانی در جام یوفا 1989 و یک قهرمانی دیگر در لیگ ایتالیا در سال 1990 پیش از جام‌جهانی ایتالیا به افتخارات آنها افزوده شد.
مارادونا با مصدومیت به مسابقات جام‌جهانی 90 رفت و در سطح چهار سال پیش نبود؛ تیمش هم همان شرایط را نداشت. به یادماندنی‌ترین لحظه وی در جام‌جهانی پاس گل وی به کلودیو کانیجیا مقابل برزیل در دور دوم بود. آرژانتین در مسابقه نیمه‌نهایی که در ناپل برگزار شد، در ضربات پنالتی ایتالیا را شکست داد اما نتوانست مانع از قهرمانی آلمان غربی شود. مارادونا به عنوان سومین بازیکن برتر مسابقات انتخاب شد.
پس از اینکه آزمایش کوکائین مارادونا در سال 1991 مثبت اعلام شد، دوران حرفه‌ای وی راه سراشیبی را در پیش گرفت. او به مدت 15 ماه محروم شد و پس از بازگشت در تیم سویا و نیوولز اولد بویز به میدان رفت. وی در مسابقات جام‌جهانی 1994 آمریکا عملکرد خوبی داشت تا اینطور به نظر برسد که همه‌چیز به حالت عادی بازگشته است اما تست دوپینگ او مثبت اعلام شد.
دیگو مارادونا دوران حرفه‌ای‌اش را با حضور در بوکاجونیورز به پایان رساند. مارادونا در سال 1994 هدایت تیم ماندیو دی کورینتس را بر عهده گرفت و سال بعد روی نیمکت ریسینگ کلاب نشست. وی از سال 2008 تا 2010 سرمربی تیم ملی فوتبال آرژانتین بود و یک سال هم از سال 2011 تا 2012 هدایت تیم الوصل امارات را بر عهده داشت.
معروف‌ترین بازیکن فوتبال آرژانتین پس از بازنشستگی هم نتوانست زندگی آرامی داشته باشد و مواد مخدر و چاقی همیشه زندگی او را تهدید کرد. او در سال 2000 و 2004 به دلیل مشکلات قلبی در بیمارستان بستری شد و دومین بار مجبور بود برای نفس کشیدن از دستگاه تنفس استفاده کند. سال بعد مارادونا تحت عمل جراحی قلب قرار گرفت. آخرین باری که کاراسطوره فوتبال آرژانتین به بیمارستان کشید، در سال 2007 پس از مصرف مشروبات الکی، کشیدن سیگار و خوردن بیش از حد بود.
وی از طرفداران فیدل کاسترو و هوگو چاوز است و در یک برنامه تلویزیونی اعلام کرد: از هرچیزی که از سوی آمریکا می‌آید متنفرم. با تمام وجود از آمریکا نفرت دارم.
مارادونا و پله همیشه در مصاحبه‌ها و مراسم مختلف اختلافشان را آشکار کرده‌اند. یک نظرسنجی از سوی فدراسیون بین‌المللی فوتبال مارادونا را به عنوان برترین بازیکن قرن بیستم انتخاب کرد اما حتی این اتفاق هم با حاشیه‌هایی همراه بود. مارادونا تابلویی را که نشان می‌داد پله به صورت مشترک با وی صاحب این افتخار شده، خراشید و از حاضر شدن روی صحنه در کنار اسطوره فوتبال برزیل خودداری می‌کرد.
اسطوره فوتبال آرژانتین، در سال 2005 یک برنامه تلویزیونی اجرا کرد و میهمانانی از جمله فیدل کاسترو، مایک تایسون و حتی پله را دعوت کرد که با استقبال بسیار خوبی مواجه شد.
مارادونا در سال 2008 هدایت تیم ملی فوتبال آرژانتین را بر عهده گرفت اما این تیم که بازیکنان بزرگی مانند مسی را در اختیار داشت، در جام‌جهانی 2010 در مرحله یک‌چهارم نهایی با نتیجه چهار بر صفر مغلوب آلمان شد تا قرارداد مارادونا تمدید نشود.
حاشیه‌های مارادونا تمامی نداشت؛ وی یک بار پای یک فیلمبردار را زیر گرفت و به جای عذرخواهی به او گفت: «پایت زیر چرخ‌های ماشین من چه کار می‌کند؟» و در حادثه‌ای دیگر به تیراندازی به خبرنگارانی پرداخت که قصد مصاحبه با او را داشتند.
مارادونا در فوریه 2014 ادر حالی که به عنوان سفیر افتخاری ورزش دوبی مشغول بود، اعلام کرد که قصد دارد با بازی برای تیم دپورتیوو ریسترا، یک تیم آرژانتینی به دنیای فوتبال بازگردد.
با این حال حتی اگر قبول کنید که او یک شخصیت جنجالی داشت که بیشتر از آن که به فوتبالش کمک کند، مانع از پیشرفتش می‌شد، باز هم نمی‌توانید افتخارات و نتایجی را که کسب کرده نادیده بگیرید. خیلی ساده؛ مارادونا یکی از بهترین بازیکنان تمام دوران فوتبال بود.
