برای تیم ملی امید هنوز دیر نشده‌است

برخلاف سال‌ها و دوره‌های گذشته این‌بار فدراسیون فوتبال آزادی عمل بیشتری دارد تا بدون دخالت کمیته ملی المپیک، سرمربی تیم ملی امید را انتخاب کند اما متاسفانه فدراسیون فوتبال تاکنون از این فرصت استفاده مناسبی نکرده است.

به نظر من فدراسیون به غیر از تیم ملی بزرگسالان، سایر تیم‌های ملی در رده‌های پایه را جدی نمی‌گیرد. شما به برنامه‌ریزی این تیم برای حضور در مسابقات مختلف در گذشته نگاه کنید؛ به نظر می‌رسد تقویم بازی‌های تیم امید در برنامه‌ریزی لیگ، برگزاری اردوها و... به هیچ عنوان لحاظ نشده است یا به‌عنوان مثال استراتژی مشخصی برای حضور تیم امید در بازی‌های آسیایی اینچئون نداشتیم. اینکه هدف‌مان نتیجه‌گیری در اینچئون بوده یا به دنبال آماده کردن تیم برای حضور در انتخابی و درنهایت المپیک ریو بوده است. متاسفانه در فاصله کمی که به شروع بازی‌های آسیایی مانده بود، دست به تغییر نفرات تیم زدیم و هم‌انگیزه را بین بازیکنان کم‌سن و سال‌تر از بین بردیم و هم ناهماهنگی را در بازی تیم به وجود آوردیم، هرچند که انتخاب وینگادا از ابتدا به‌عنوان سرمربی تیم تصمیم اشتباهی بود.

در حال حاضر مربیان ایرانی خوبی داریم که می‌توانند هدایت تیم امید را برعهده بگیرند اما متاسفانه نفراتی چون حسین فرکی، علیرضا منصوریان، یحیی گل‌محمدی و... از حضور در این تیم سرباز می‌زنند، چرا؟ دلیل آن مشخص است. حمایت فدراسیون از تیم امید به مانند حمایتش از تیم ملی بزرگسالان نیست. امکانات مناسبی برای آنها در نظر گرفته نمی‌شود و مهم‌تر از همه اینکه پولی که به مربی خارجی می‌دهند چندین برابر پولی است که می‌خواهند به مربی ایرانی بدهند.

۳۰۰ تا ۴۵۰ هزار دلار به مربی خارجی می‌دهند و ما حاضر نیستیم ۲۰۰ میلیون تومان به مربی ایرانی بدهیم و این موضوعی نیست که خوشایند مربی ایرانی باشد.

در هر صورت حبیب کاشانی به‌عنوان انتخاب فدراسیون هنوز نتوانسته در دو ماه گذشته مربی تیم امید را به فدراسیون و جامعه فوتبال معرفی کند اما من اعتقاد دارم هنوز دیر نشده است و ایشان باید بدون دخالت و از دست دادن فرصت و وقت زودتر گزینه شایسته ایرانی را برای نیمکت تیم امید برگزیند.