«معاونت سیاسی» صدا و سیما حریف شبکه «من و تو» هم نشد!
واقعه گروگان گیری در سیدنی استرالیا برای ما ایرانی ها در ابتدا مثل هر واقع گروگان گیری دیگری،دلهره آور بود و ایرانیان هم مثل هر ملت صلح طلبی، حس همدردی و آرزوی پایان مسالمت آمیز آن را برای گروگان ها داشتتند. اما پس از ساعاتی،برای ما ایرانیان،حادثه سیدنی دیگر یک گروگان گیری ساده نبود؛چرا که خبرگزاری ها گروگان گیر را یک ایرانی معرفی می کردند!
به گزارش «تابناک»، از زمانی که خبر اولیه ایرانی بودن گروگان گیر،منتشر شد تا زمانی که این خبر تایید شد،رسانه های ایرانی در شوک، به سر می بردند که جریان چیست و ماجرا از کجا سرچشمه گرفته است.
مجموعه ای از رسانه هایی که احتیاج به معرفی ندارند،یک راست به دنبال معرفی این حادثه به عنوان یک توطئه علیه ایران و ایرانیان رفتند. عده ای حتی آن را وسیله ای برای تحت الشعاع قرار دادن حماسه اربعین تلقی کردند و عده ای هم تحلیل های دیگری داشتند.
آنچه در این میان رسانه های ایران به ویژه بخش های خبری و سیاسی رسانه ملی نادیده گرفتند،جریان های خبری بود که پس از انتشار خبر ایرانی بودن گروگان گیر در رسانه های بین المللی شکل گرفت. اینکه این حادثه توطئه بود یا نه یک اتفاق معمولی دیگر مهم نبود. مهم این بود که رسانه های بین المللی استفاده خود را از این حادثه بردند و بخش های خبری و سیاسی رسانه ملی سکوتی خفه کننده در پیش گرفته بودند.
رسانه های بین المللی و رسانه های فارسی زبان مخالف جمهوری اسلامی ایران هم چون «بی بی سی» فارسی و « من و تو»، با محوریت دو کلید واژه ایرانی بودن، و روحانی شیعه بودن،اخبار و گزارش های متعددی را درباره این واقعه مخابره کردند.
تردیدی نیست که برای یک رسانه غربی یا اپوزسیون مخالف نظام، این دو کلید ویژه بیشترین تاثیر را در بین مخاطبان افکار آنان در راستا ایران هراسی دارد. شب گذشته در حالی این رسانه ها با این دو کلید واژه در حال حمله به ایرانیان و شیعه بودند که بخش های خبری و سیاسی رسانه ملی،مثل اغلب اوقات در چنین زمان هایی به مسکوت گذاشتن اصل ماجرا مشغول بود.
آن هم در مورد یک تبعه ایرانی که از کشور مهاجرت کرده و تغییر مذهب داده و انواع و اقسام جرائم را مرتکب شده بود و در لوای پرچم داعش این گروگان گیری را انجام داده بود. باز هم البته جای شکرش باقی است که وزارت خارجه به سرعت این گروگان گیری را محکوم کرد.
بخش های خبری و سیاسی رسانه ملی که در این زمان هم فضا را در اختیار رسانه های غربی و اپوزسیون قرار داد تا آنان برای مخاطب فارسی زبان و غیر فارسی زبان در این باره تولید محتوا کنند و خط خبری خود را القاء کنند.
به نظر می رسد انفعال و عدم تصمیم گیری به موقع در معاونت سیاسی سازمان صدا و سیما،فرصت ها را در عرصه رسانه ها برای،کلیت نظام سیاسی به تهدید تبدیل می کند و اغلب اوقات معاونت سیاسی در اغلب اوقات نقش نوش داروی بعد مرگ سهراب،برای حوادث مهم مرتبط با نظام سیاسی کشور، را بازی می کند.
در حال حاضر در اغلب مسائل حساس در عرصه سیاست داخلی و بین المللی،مخاطب فارسی زبان داخل و خارج کشور،چشم امیدی به اطلاع رسانی دقیق،جریان سازی حقیقی و گرفتن امواج خبری از رسانه های غربی، از سوی بخش های سیاسی و خبری رسانه ملی ندارد.
اکنون که موسم تغییر و تحول فرا رسیده است،شاید تغییراتی در این معاونت بتواند خون تازه ای را در رگ های کم تحرک و بی تحرک، بخش های سیاسی و خبری رسانه ملی،تزریق کند.
