در حاشیه کشتار پاریس

«درحاشیه کشتار پاریس» عنوان یادداشت روز روزنامه «آرمان» به قلم «مصطفی ایزدی» است که در آن می خوانیم: چهارشنبه هفته گذشته، دفتر یک مجله طنز در پاریس مورد حمله تروریست ها قرار گرفت و تعدادی از کاریکاتوریست های شاغل در آن کشته شدند. این اقدام از طرف قریب به اتفاق کشورها، احزاب و بسیاری از مردم جهان محکوم شد. بدون در نظر گرفتن اعتقاد و عملکرد مقتولین این حادثه، از هر بعدی که نگاه کنیم، محکوم است. ترور بدترین شیوه انتقام گیری از کسانی است که تروریست ها فکر می کنند باید مجازات شوند.

نویسنده می افزاید: علی القاعده باید منتظر شد تا هویت مهاجمان، دقیقا و به طور کامل روشن شود و هدف آنان از این کشتار بی رحمانه منتشر شود، اما برحسب آنچه تاکنون اعلام شده، مهاجمان به دفتر مجله «شارلی ابدو» از مهاجران مسلمانی هستند که ملیت فرانسوی دارند. اکثر مسلمانان فرانسه که اقلیت مهم و قابل اعتنایی در این کشور اروپایی هستند، از اعراب کشور الجزایرند که پیشینه حضور آنان در شهرهای کوچک و بزرگ فرانسه، به دوران استعمار الجزایر توسط فرانسه برمی گردد.

اگرچه پنج شش دهه قبل مردم الجزایر در یک انقلاب خونین با یک میلیون شهید و بیشتر از آن مجروح، که محصول خشونت ارتش فرانسه بود استقلال خود را به دست آورده اند، اما گویا روح دشمنی و خصومت، بین این دو، همچنان وجود دارد که ضرورت دارد دولت های فرانسه و الجزایر در یک برنامه ریزی درازمدت، به این شرایط پایان دهند. پس از حادثه خونبار «شارلی ابدو»، براساس آنچه رسانه ها منعکس می کنند، فضای فرانسه علیه مسلمانان مقیم آن کشور، مه آلود شده است. نگارنده چند سال قبل، در پاریس و لیون و بعضی نقاط دیگر فرانسه برای تولید فیلم مستند «مسلمانان اروپا»، با بسیاری از مسلمانان و مساجد و مراکز تجمع آنان در ارتباط بودم.

در آن سفر با واقعیتی برخورد کردم که نشان می داد الجزایری های مقیم فرانسه، می توانند برای فرانسویان دردسرساز باشند. چراکه رسانه های مهم آن کشور، بخصوص رادیوها و تلویزیون های فرانسه، همیشه و همه جا در تحقیر مسلمانان مهاجر، به ویژه اعراب آفریقایی می کوشند. جز این زندگی در محله های فقیرنشین و به شدت آلوده به انواع و اقسام جرایم، زمینه یک نوع گرفتاری روحی و روانی- که آرام شدنی نیست- را فراهم می کند. گروه ما به هیچ عنوان نمی توانست در مساجد فرانسه، از جمله در پاریس و لیون، فیلمبرداری کند واز نماز جماعت یا حتی از بیرون ساختمان مساجد تصویر بگیرد. زیرا جوانان مسلمان آن را ممنوع کرده و می گفتند هر آنچه از تلویزیون می بینیم، علیه مسلمانان است.

اصلا فیلم و دوربین را دارای شایستگی برای ثبت و ضبط صحنه های مذهبی نمی دانستند. چراکه تلویزیون و احیانا سینماهای فرانسه، هرگاه می خواستند از تروریست ها حرفی بزنند، تصویر یک مسلمان را نشان می دادند که ریش دارد و عرقچین درحالی که آن زمان از طالبان و داعش و بوکوحرام و القاعده و این گونه گروه های خشونت طلب و تروریست، هیچ خبری نبود. واقعیت این است اروپاییان، بخصوص در فرانسه، با مسلمانانی که از قدیم ساکن آن بوده اند و از دوران استعمار اروپا بر آسیا و آفریقا در آنجا زندگی می کنند، بسیار بد برخورد می کنند. برای ما کاملا محسوس بود که جوانان تندرو مسلمان در فرانسه، می توانند مقامات آن کشور را به دردسر بیندازند. چند سال قبل دیدیم که مهاجران آفریقایی تبار در پاریس و بعضی از شهرهای دیگر فرانسه، تجمعات و تظاهرات خشونت آمیزی داشتند.

بنده در لیون مشاهده کردم در مناطق قدیمی این شهر که از دوران استعمار فرانسه باقی مانده، جوانان عرب الجزایری به رغم اینکه با زبان فرانسه صحبت می کردند، ضدفرانسه بودند. با پیرمردانی حرف زدم که دوران انقلاب علیه فرانسویان را به خاطر می آوردند و غصه می خوردند. اکنون که یک حادثه خونبار در پاریس رخ داده و به گفته خبرگزاری ها، حوادث کوچک تر دیگری نیز صورت گرفته، این موضوع را سر زبان ها انداخته که مسلمانان چه سرنوشتی در فرانسه خواهند داشت؟ بدیهی است پنج میلیون مسلمان مهاجر در فرانسه، امکاناتی در اختیار ندارند که بتوانند زمینه زندگی مسالمت آمیز را در فرانسه فراهم کنند. متاسفانه ائمه جمعه و جماعت مسلمانان در اروپا، عموما مجری سیاست های دولت عربستان هستند که یکی از مراکز عمده تقویت و شاید تربیت تروریست است.

البته مسلمانان فرهیخته، دانشگاهی، ثروتمند و آزاداندیش فراوانی در اروپا زندگی می کنند که می توانند در میان مسلمانان اثر داشته باشند، به شرط اینکه دولت فرانسه آنان را مورد حمایت قرار دهد. لذا این دولت فرانسه است که می تواند و باید چاره ای بیندیشید و نگذارد رسانه های صوتی و تصویری و مکتوب و مجازی، بیش از گذشته، علیه مسلمانان فعالیت کنند. اگر در اینباره اقدام جدی صورت نگیرد و به زندگی مسلمانان، بخصوص الجزایری ها و مراکشی ها سروسامان ندهد و جوانان آنان را از بیکاری و ولنگاری نجات ندهد، روزهای بدتری برای فرانسه رقم خواهد خورد.