عضو شورای شهر « تهدید جانی » شد

شورای شهر تهران یکشنبه‌ای که گذشت روز ناآرامی را پشت‌سر گذاشت. جلسه‌ای که در ارتباط با لایحه تفریغ بودجه سال 89 شهرداری تهران و با حضور محمدباقر قالیباف شهردار تهران برگزار شده بود پس از بحث و بررسی‌های فراوان به آنجا ختم شد که حمزه شکیب، رییس کمیسیون توسعه و عمران شورای شهر تهران به دلیل سخنان یکی از معاونان شهردار تهران به نشانه اعتراض جلسه را ترک کرد. 

تلاش سایر اعضای شورا برای بازگرداندن او که 10 سال جزو اعضای بی‌حاشیه شورای شهر بوده و به نگاه تخصصی در مدیریت شهری شهره است، بی‌نتیجه ماند. شکیب، کاغذهایش را جمع کرد، قلمش را در جیبش گذاشت و جلسه شورا را ترک کرد. اولین نفر خسرو دانشجو بود که با او صحبت کرد و پس از او علیرضا دبیر و حبیب کاشانی هم از جلسه بیرون آمدند تا میانه‌داری کنند و او را به جلسه بازگردانند اما شکیب به جلسه بازنگشت. دیروز از او درباره جزییات آنچه یکشنبه در جریان تصویب لایحه تفریغ بودجه شهرداری گذشت، پرسیدیم. شکیب از آنچه گذشت گفت و اعلام کرد: «مدیران شهرداری نه به او که به شورا توهین کرده‌اند.» او حرف‌های دیگری هم زد از جمله این‌که گفت: «در ماه‌های اخیر بارها مرا تهدید کرده‌اند که چرا در مخالفت با طرح و برنامه‌هاحرف می‌زنم.» پیش از این حسن بیادی هم در برخی جلسات شورا از فشارها و تهدیدهایی بر اعضای شورای شهر خبر داده بود. 

این‌ها و جزییات بیشتر را در مصاحبه‌ای بخوانید که در ادامه می‎‌آید:

لایحه تفریغ بودجه سال 89 شهرداری تهران یکشنبه در جلسه غیرعلنی و بدون حضور مستمع شورا به تصویب رسید، در جریان بررسی این لایحه شما جلسه را به نشانه اعتراض ترک کردید، چرا؟ به چه چیزی اعتراض داشتید؟
روز یکشنبه دستور جلسه ما دستور جلسه متعارفی نبود چون بررسی مغایرت‌های سال 89، 90 و 91 را در دستور کار داشتیم. تفریغ بودجه یعنی درآمدها و هزینه‌ها را براساس برنامه تطبیق دهند، گزارش آن قرائت و بررسی‌های لازم انجام شود. جلسه طبق روال معمول شروع شد و ورود پیدا کردیم تا بحث‌های کارشناسی رسید و این‌که مغایرت‌ها به چه صورت بوده است. حسابرس شورا گزارشی ارائه کرد که نشان می‌داد در سال 89 کل درآمدهای پیش‌بینی شده در بودجه شهرداری محقق شده اما 102 پروژه دست‌نخورده مانده و 189 پروژه کمتر از 50‌درصد بودجه مصوب هزینه دریافت کردند. سوال من این بود که وقتی کل درآمدها محقق شده، پس بودجه و اعتبارات این همه پروژه کجا رفته است؟ من پرسش‌هایم را روشن و مشخص مطرح کردم، هر فرد منصفی هم اگر بود تایید می‌کرد که این پرسش‌ها به پاسخ نیاز داشت و همه آن‌ها برای شفاف شدن موارد مبهم در لایحه‌ای بود که ما باید به آن رای می‎‌دادیم، من پرسش‌ها را در جلسه‌ای که شهردار تهران هم حضور داشت مطرح کردم اما نه تنها پاسخی نگرفتم که توهین هم شنیدم.

ممکن است واضح بفرمایید چه اتفاقی افتاد؟
گزارش حسابرس شورا که قرائت شد من سوالاتم را مطرح کردم و پیشنهادم این بود با توجه به این‌که شفافیت لازم وجود ندارد و حسابرس هم پاسخی درباره پرسش‌ها و ابهام‌ها ندارد این ابهام‌ها روشن شودو در جلسه دیگری برای این لایحه رای‌گیری کنند حتی چون دیدم آن‌ها عجله دارند که این لایحه تصویب شود گفتم که ما جلسه فوق‌العاده تشکیل می‌دهیم اما ساعت حدود11:30صبح بود كه یکی از معاونان شهردار تهران خطاب به رییس شورا گفت: «آقای شکیب یک نفر است و یک رای دارد، حالا که یک‌نفر مخالف است، رای‌گیری کنیم» و من جلسه را ترک کردم، نه برای این‌که به من توهین شد، اتفاقی که افتاد مصداق توهین به شورا بود.

واکنش آقای قالیباف و دیگر اعضای شورا به این سخنان چه بود؟
من جلسه را ترک کردم اما از این رفتار و این‌که یک معاون در شهرداری تهران به خودش اجازه بدهد با نماینده مردم این‌طور صحبت کند، این‌طور برداشت می‌شود که پیش از بررسی این لایحه در شورا همه لابی‌ها انجام شده و خیالشان راحت بوده كه تعداد آرا را داشتند و حالا اگر کسی هم در جریان بررسی لایحه‌ مهمی چون تفریغ بودجه، سوالی دارد یا به عنوان مخالف صحبت می‌کند، حتما سر کار است، این‌طور که شهرداری تهران در جلسه یکشنبه نشان داد تنها چیزی که اهمیت ندارد، شوراست.

آقای چمران که ریاست جلسه را بر عهده داشتند به این اتفاق چه واکنشی نشان دادند؟
نمی‌دانم، من دیگر جلسه را ترک کردم. این اولین‌بار نیست که از این اتفاق‌ها می‌افتد.

‌ آقای شکیب در آخرین روزهای کاری شورای سوم وقتی این بحث‌ها و اختلاف‌‌نظرهای بین شورا و شهرداری مطرح می‌شود، عده‌ای می‌گویند این حرف‌ها برای این است که در این مقطع زمانی شهرداری تهران و شخص قالیباف به نوعی تخریب شود و عده‌ای می‌پرسند اگر شورا و اعضایی چون شما به شهرداری نقد داشتید یا این مشکلات چنانکه شما می‌گویید، در گذشته هم وجود داشت، چرا پس از شش سال این حرف‌ها در رسانه‌ها مطرح می‌شود؟
بله، این حرف‌ها را من هم شنیده‌ام اما واقعیت این است هرچه مرور می‌کنم، نمی‌فهمم گناه من چیست. در سال‌هایی که من عضو شورا بودم چه در زمان احمدی‌نژاد و چه پس از آن، هرجا نقدی داشتم گفته‌ام، شاید رسانه‌ها باید بگویند چرا این نقدها را انعکاس نداده‌اند اما مگر من چه انتقادی داشتم؟ گفته‌ام در پارک نیما یوشیج برج نسازید یا اعتراضم این بوده که نباید زمین واقع در ضلع شمالی میدان ونک به برج و مجتمع تجاری تبدیل شود چون این میدان دیگر کشش ندارد. من اعتراض کرده‌ام که نباید باغ 20‌هزار متری در ازگل را از بین ببرند یا پرسیدم چرا 280 اصله درخت در منطقه دربند و تجریش یک شبه قطع شدند؟ اعتراض من این بوده که چرا در خیابان افریقا با وضعیت پیچیده ترافیکی که دارد مجوز ساخت برج 28 یا 21 طبقه‌اي صادر شده است و به جای این‌که برای این پرسش‌ها که می‌تواند پرسش خیلی از شهروندان تهرانی که من نماینده آن‌ها در شورا هستم جوابی باشد، آنچه نصیب من به عنوان عضو شورا شده، توهین و فحاشی و سیل تهدیدهای جانی بوده است.

چه کسی شما را تهدید کرده است؟
بله با هدف این‌که بخواهند منتقدان را در شورا بی‎تاثیر کنند. روال بعضی از[...] در ماه‌های گذشته تغییر کرده و عصبی نشان می‌دهند. مسئولیت در نظام جمهوری‌اسلامی جز دردسر چه چیزی دارد؟ آیا حفظ این جایگاه نیازمند این بگیر و ببندهاست و سوالات دیگری که می‌تواند مطرح شود. در این شرایط ملاحظه هیچ چیز ،حتی رعایت اخلاق را هم نمي‌كنند. حالا اصلا حمزه شکیب را هم تهدید کردید، اصلا شکیب نبود، بعد چه می‌شود؟ یک نفر دیگر می‌آید و این پرسش‌ها رامطرح می‌کند. خیلی تعجب می‌کنم سیستمی در نظام اسلامی هست و این طور رفتارها در آن دیده می‌شود. آیا این رفتارها درست است؟ چرا نماینده مردم در شورا نباید حق داشته باشد نظرش را بگوید و اگر درباره موضوعی سوال می‌کند پاسخش تهدید و توهین است؟ نماینده مردم باید حق داشته باشد نظرش را حتی اگر نادرست هم باشد بگوید اما وضعیت به جایی رسیده که ما حتی در جلسات غیرعلنی شورا هم حق اظهارنظر نداریم و برای شورا تعیین تکلیف می‌شود! به من می‌گویند شما مخالفید، حتما بقیه موافقند. معاونان شهرداری که لایحه به شورا آوردند از کجا می‌دانستند بقیه موافقند؟ جز این است که لابی‌های پشت پرده آن‌قدر جدی شده که نتیجه جلسات شورا قابل پیش‌بینی است؟ در جلسه قبلی شورا در ارتباط با همین موضوع لایحه تفریغ بودجه، فضا منفی بود و اگر همان روز رای‌گیری می‌کردند این لایحه رای نمی‌آورد حالا چه اتفاقی افتاده وچرا با این عجله؟ این لایحه چقدر اهمیت دارد؟ حتی اعضای شورا هم این بحث‌ها را علیه هم مطرح نمی‌کنند.

آقای شکیب شما در صحبت هایتان گفتید فرد یا افرادی شما را تهدید جانی كرده‌اند؟
بله. مستقیما تهدید می‌کنند.

گفتید تهدید جانی؟
بله، رسما تماس می‌گیرند که چنین و چنان می‌کنیم.

چه کسانی؟
افرادی که منافعشان ایجاب می‌کند و برخی از افرادی که در [...] فعالیت می‌کنند.

یعنی شما آن‌ها را می‌شناختید؟
بله.

تلفنی تهدید می‌کردند؟
تلفن می‌کردند، پیغام می‌فرستادند. اخیرا این اتفاق‌ها افتاده است.

آقای شکیب یک‌بار دیگر می‌پرسم گفتید افرادی شما را تهدید جانی كرده‌اند؟
بله و این اولین‌بار نیست. در گذشته نيز ما مواردی داشتیم که برای حفظ حقوق شهروندانمان از طرف افراد مشخصی تهدید جانی و تهدید به مرگ شدیم. انتظاری که وجود داشت این بود جدا از شخصیت حقیقی که هر یک از ما داریم برای حفظ جایگاه شورا که، شورا ورود پیدا کند، نه تنها به خاطر من بلکه برای صیانت از اعضای شورا و حق نمایندگی آن‌ها.

شما می‌گویید افرادی که شما را تهدید می‌کردند، می‌شناختید، چرا این موضوع را در شورا یا با شهردار تهران مطرح نکردید؟
مطرح کرده بودم. اگر در ماه‌های گذشته و همان زمانی که این تهدیدها آغاز شده بود ،شورا به بحث ورود پیدا می‌کرد و افرادی را می‌خواست و می‌پرسید چرا باید چنین اتفاقی برای یک عضو شورا بیفتد این موارد اتفاق نمی‌افتاد. شهرداری تهران و شورای شهر باید مورد احترام باشند، نه فقط افرادی که حامی شهردار هستند بلکه همه سلیقه‌هایی که در شورا وجود دارند، چه کسانی که همراه شهرداری هستند و چه افرادی که از طیف‌های دیگری هستند. یکشنبه در جلسه شورا در حضور شهردار تهران، معاونش به شورا بی‌احترامی کرد و ایشان واکنشی نشان نداد، آیا یک عضو شورا نمی‌تواند در یک موضوع مشخص از شهرداری تهران سوالی بپرسد؟ آیا پاسخ این پرسش که درآمدهای شهرداری در کجا هزینه شده، توهین و بی‌حرمتی است؟ فقط این مهم نیست که یک‌نفر بگوید شورا مشورت‌پذیر است. باید ببینیم افراد در عمل چه می‌کنند. مقام معظم رهبری فرمودند شوراها ریشه هستند اما آنچه الان ما می‌بینیم این است که در نظام مدیریتی شهری در تهران و با رویه‌ای که شاهد هستیم، شوراها برگ زیر پا افتاده‌ای هم نیستند. من در شورای شهر از حق مردم دفاع کردم، نماینده مردم بودم حالا باید به همین مردم بگویم در مدیریت شهری شهرداری تهران فرآیند سالمی وجود ندارد. اگر فرآیند سالمی وجود داشت آن‌ها نقدها را می‌پذیرفتند و می‌شنیدند. چرا شهرداری تهران این روزها برای تصویب بودجه سال‌های گذشته این‌قدر عجله دارد؟ قرار است چه چیزی از شورای چهارم شهر تهران پنهان کنند؟ چه ایرادی دارد افراد دیگری از شورا بیایند و نظارت کنند؟ اگر اشکالی در سیستم شهرداری نیست این همه عجله برای چیست؟

آقای شکیب نگفتید که درباره آن تهدیدها با [...] صحبتی کرده بودید؟
بله. گفته بودم.

چطور شکایت نکردید؟
چه شکایتی؟ به کجا باید شکایت ببرم؟ من به عنوان نماینده مردم قسمی یاد کردم به خاطر مصلحت شهر و حق مردم از هیچ چیزی نگذرم و مصلحت‌‌‌اندیشی نکنم. کاری ندارم .افراد در هر جناحی با هر تفکری که هستند می‌خواهند مصلحت‌‌اندیشی کنند اما من پایبند به قسمی که خورده بودم هستم. ما در شورا در این سال‌ها خیرخواه مدیران شهرداری بودیم اما آنچه این روزها در شورا می‌گذرد خیلی پیچیده‌تر از آن است که از بیرون دیده می‌شود.

چه پیچیدگی؟
در این روزهای آخر بهتر است صحبتی نکنم چند روزی بیشتر از شورای سوم نمانده و اعضای شورای چهارم خودشان به شورا ورود پیدا می‌کنند و متوجه می‌شوند. در حال حاضر وضعیت مناسبی نیست و حتی آزادی برای یک نماینده مردم هم وجود ندارد که در جلسه حرف‌هایش را بزند. وضعیت به گونه‌ای است که جایگاه شهرداری و شورا به هم ریخته است و شهرداری حس می‌کند و برداشتش این است که شورا باید به دنبالش باشد. شهرداری می‌رود جلو و کارهایش را انجام می‌دهد، خلاف برنامه، خلاف سند بودجه و شورا هم می‌رود دنبال شهرداری که کارهای شهرداری را قانونمند کند. ارباب رجوع به شهرداری مراجعه می‌کند و در شهرداری به او می‌گویند یک چک در وجه خودتان و به نام خودتان وقابل پرداخت در همه بانک‌ها بیاورید، یک‌نفر بگوید این چک‌ها کجا می‌رود؟ آیا می‌توان این حساب و کتاب‌ها را کنترل کرد؟ اگر این اتفاق در دستگاه دولتی بیفتد با آن فرد چه می‌کنند؟ چرا این اتفاق‌ها در شهرداری به راحتی می‌افتد و کسی ورود پیدا نمی‌کند، حتی دستگاه‌های نظارتی و امنیتی بالادستی هم ورود پیدا نمی‌کنند. اگر دلم می‌شکست یا عرضه‌اش را نداشتم این بحث‌ها را مطرح نمی‌کردم تا آخرین لحظه و روز کاری‌ام محکم ایستادم و تکلیفم این بوده حق شهر را با هیچ مصلحتی معامله نکنم. جلسه روز یکشنبه هم صحنه توهین به شورا بود وگرنه من هیچ دلشکستگی ندارم و شورا را با خاطره خوب ترک می‌کنم.

منبع: روزنامه بهار