ورود امام امت به میهن؛ نویدبخش پایان استبداد

سرویس سیاسی خرداد: مردمی که از انتخابات فرمایشی دوران شاه به تنگ آمده بودند، دوران تک حزبی و تشکیل حزب رساتاخیز را تجربه کرده بودند و دیدند که شاه می گوید هر کس که نمی خواهد عضو شود پاسپورتش را بردارد و از کشور خارج شود خواستند به ان دیکتاتور نشان دهند که ایران ملک طلق پدری هیچ فردی نیست بلکه به مردمی تعلق دارد که در آن ریشه دارند و سالها در آن زندگی کردند و برای آبادانی اش کوشیدند و از ذره ذره خاکش دفاع کردند. در این بین، ملت یک رهبر شجاع و پیشتاز را یافته بودند: حضرت امام خمینی (ره).

 

به گزارش خرداد، 9 صبح روز 12 بهمن سال 1357 خورشیدی روزی فراموش ناشدنی است روزی که در آن روزنامه اطلاعات تیتر بزرگ را با این عنوان منتشر کرد:"9 صبح فردا، دیدار با امام در تهران". علیرغم تمام تهدیدهای پیشینی دولت بختیار و نظامیان، امام پس از 14 سال تبعید به ایران بازگشت و در پایتخت با استقبال میلیونی ایرانیان مواجه شد.

 

از جمله همراهان امام (ره) در این پرواز کسانی بودند که بعدها از قطار انقلاب پیاده شدند، برخی راسخانه بر سر مواضع خود در دفاع از حقوق ملت باقی ماندند و به شهادت رسیدند و برخی دیگر نیز به زبان گویای خواست های مردم تبدیل شدند. از جمله مسافران مهم پرواز می توان به:بنی صدر، صادق قطب زاده، ابراهیم یزدی، حسن ابراهیم حبیبی، حست لاهونی، احمد غضنفرپور، محسن سازگارا، تفی ابتکار و مرتضی مطهری اشاره کرد.

 

گفته شده که در تاریخ 12 بهمن 1357 این گونه حضرت امام با هواپیما به ایران بازگشتند:" برنامه نخستین این بود که حضرت امام (ره)  در ۶ بهمن ۱۳۵۷ وارد ایران شوند ولی دولت شاپور بختیار فرودگاه‌ها را بسته اعلام کرد. بسته شدن فرودگاه‌ها به پردامنه شدن اعتراضات و اعتصابات انجامید. حضرت امام (ره) در پاریس اعلام کردند که به محض بازشدن فرودگاه‌ها به کشور بازخواهد گشت و مردم را به ادامه اعتراضات دعوت کرد. در ۹ بهمن ۱۳۵۷ به فرمان بختیار فرودگاه مهرآباد بازگشایی شد. در تاریخ ۱۲ بهمن سال ۱۳۵۷ ابوالحسن بنی‌صدر پرواز چارتر هواپیمایی ایرفرانس را از پاریس به تهران کرایه کرد (که بنی صدر کرایه چارتر آنرا با چک بلامحل خودش پرداخته بود) و همراه با صادق قطب‌زاده و ابراهیم یزدی؛ خمینی را در پرواز همراهی کردند. و در ساعت ۹ و ۲۷ دقیقه و ۳۰ ثانیه صبح ۱۲ بهمن خمینی با پرواز هواپیمایی ایرفرانس در فرودگاه مهرآباد تهران به زمین نشست. فرمانداری نظامی بر اثر فشار مردم راه‌پیمایی و تظاهرات را برای ۳ روز آزاد اعلام کرد. خمینی کبیر در استقبال انبوه مردم به بهشت زهرا انتقال یافت و در آنجا به سخنرانی پرداخت".

 

آنچه ورود حضرت امام (ره) به میهن را برجسته می سازد تبدیل شدن وی به نماد وحدت و همبستگی ایرانیان بود نمادی تکرار ناشدنی. به صدا درآمدن ناقوس کلیساها در ساعت 9 روز 12 بهمن در هر سال و حضور همه طیف های سیاسی و اجتماعی از حزب اللهی و غیر حزب اللهی، از باحجاب و بدحجاب در روز ورود ایشان به ایران نشان می داد که همه برای رسیدن به یک هدف در کنار یکدیگر جمع شده اند: کنار زدن استبداد و برقراری حکومتی مردم سالار. در آن زمان تنگ نظری ای در میان نبود و کسی به فکر حذف دیگری نبود.

 

سال های زیادی از آن رو تاریخی گذشته اما جوانه امید برای نیل به ارمان های انقلاب هنوز هم در دل نسل گذشته و نسل جوان امروز که شاید در زمان ورود امام هنوز پا به این جهان نیز نگذاشته بود ریشه دارد. ایرانیان با "امید" زنده اند تا شاهد رویش های سبز در تاریخ باشند. آخر خمینی کبیر وعده برقراری "جمهوری اسلامی" را داده بود نه یک کلمه بیش نه یک کلمه کم.