ایا اسرائیل عامل ابتلای رهبر حزب الله لبنان به بیماری سرطان بوده است؟

سرویس بین الملل خرداد: روزنامه اسرائیلی "جروزالم پست" با انتشار گزارشی به نقل از رسانه های لبنانی در روز دوشنبه گزارش داد که سید حسن نصرالله دبیرکل حزب الله لبنان برای درمان بیماری سرطان خود به ایران سفر کرده است. این روزنامه مدعی شده که شرایط او رو به وخامت گذاشته است. 

به گزارش خرداد، این روزنامه مدعی شده که سرطان در بدن او منتشر شده و به دلیل آن که پزشکان روسیه و کره شمالی قادر به معالجه او نبوده اند او به ایران سفر کرده است. این روزنامه اشاره کرده که علیرغم سکوت حزب الله لبنان درباره وضعیت جسمانی سید حسن نصرلله فعالان و احزاب مخالف حزب الله گمانه زنی ها و شایعاتی را درباره مرگ او آغاز کرده اند. این روزنامه اشاره کرده که انتظار می رود تا نصرالله عصر روز سه شنبه به مناسب روز بزرگداشت شهدای حزب الله سخنرانی داشته باشد. 

این روزنامه اشاره می کند که در فضای سیاسی داخلی لبنان همزمان با انتشار شایعات ابتلای حسن نصرالله به سرطان که تا انتشار خبر مرگ او نیز پیش رفته "سعد حریری" رهبر جبهه مخالفان حزب الله، ایران و سوریه و رییس گروه "المستقبل" اخیرا انگشت اتهام را به سوی حزب الله گرفته و معتقد است که آن گروه عامل قتل "رفیق" حریری سیاستمدار لبنانی در سال های گذشته بوده است. 

در اینجا این پرسش پیش می اید که در صورت صحت خبر ابتلای او به بیماری سرطان ایا این کار اسرائیل بوده است؟ آیا دستگاه امنیتی اسرائیل پیش تر سابقه این را داشته که رهبری سیاسی را به این بیماری مبتلا سازد؟ 

پس از مرگ "یاسر عرفات" رهبر سازمان ازادیبخش فلسطینی در سن 75 سالگی در سال 2004 میلادی گمانه زنی های زیادی درباره ابتلا او به بیماری سرطان و دست های پشت پرده موساد در این باره مطرح شد. در آن زمان گفته شده بود که نتایج ازمایش ها نشان می دهند که در مسواک عرفات از سوی دستگاه امنیتی اسرائیل مواد رادیو اکتیو کار گذاشته شده بودند. 

در آن زمان گروهی که مسئول ارزیابی احتمال الودگی عرفات به مسمومیت پلوتونیومی بودند اعلام کردند که در نمونه خون و ادرار عرفات و هم چنین در لباس ها و مسواک او درصدی بالاتر از سطح مجاز پلوتونیوم 210 را یافته اند. 

البته این نخستین باری نیست که این گمانه زنی ها مطرح می شوند چرا که در موارد دیگری نیز دستگاه های اطلاعاتی و نظامی اسرائیل در جنایت ها و ترورهای موفق و ناموفق زیادی نیز دست داشته اند. برای مثال، در سال 2012 میلادی روزنامه "دیلی تلگراف" گزارش داد که موساد قصد ترور "خالد مشعل" رییس گروه حماس را داشته است. این روزنامه نوشته بود:"بنیامین نتانیاهو" نخست وزیر اسرائیل شخصا تصمیم گرفته بود تا مشعل در امان پایتخت اردن به قتل برسد. برای این کار پنج عامل امنیتی از موساد به امان اعزام شدند و این کار را در پوشش جهانگردان کانادایی انجام دادند. برنامه این بود که آنان در یکی از خیابان های منتهی به محل رفت و امد مشعل در امان اسپری ای را به گوش چپ او بپاشند با این امید که اثر اسپری در ابتدا سبب فلج شدن او شود و ظرف مدت 48 ساعت وی فوت کند". دیلی تلگراف اما اشاره می کند که این برنامه شکست خورد و دستگاه های امنیتی اردن دو عامل موساد را بازداشت کردند. 

پیش از این نیز اسنادی از سوی ادوارد اسنودن توسط روزنامه "اشپیگل" منتشر شده بود که نشان می داد سازمان امنیت ملی آمریکا دستگاهی به نام CTX4000 برای جاسوسی‌های شبکه ای خود طراحی کرده است و از آن علیه چاوز استفاده کرده است. این دستگاه توان عملیاتی گسترده ای دارد و در نوع خود بی نظیر است. این دستگاه از خود امواج رادیواکتیویته صادر می‌کند. قرار گرفتن طولانی مدت در معرض امواج این دستگاه کوچک، می‌تواند تبعات جدی و خطرناکی برای سلامت فرد داشته باشد.

سرطانی که باعث مرگ هوگو چاوز شد، مشکوک و ناشناخته است. بر اساس اعلام مقامات ونزوئلایی، نوع سرطان او با وجود چند ماه از درگذشتش, هم چنان مشخص نیست. سرطانی که با سرعت هرچه تمام پیش رفت و چاوز را از پای در آورد. در میان خانواده چاوز هیچ مورد مشابهی از سرطان وجود نداشته است. چاوز استعداد ژنتیکی سرطان نداشت. در ژوئن 2011 ناگهان و بدون هیچ سابقه بیولوژیکی مشخص شد چاوز سرطان گرفته است. بر اساس اسنادی که بر اساس قانون دسترسی به اطلاعات آزاد (FOIA) از طبقه بندی محرمانه اطلاعات آمریکا خارج شده است، پنتاگون از سال 1948 در جست و جوی نوعی سلاح رادیو شیمیایی برای ترور های سیاسی خود بوده است. بر اساس تحقیقات و اطلاعات منتشره دیگری در سال 1969, استفاده از سلاح‌های رادیو شیمیایی می‌تواند منجر به مرگ سریع شود. این‌ها نشان دهنده آن است که در تمام این سال‌ها، آمریکا در پی دست یابی به چنین سلاحی برای قتل آرام مخالفانش بوده است. می‌توان تصور کرد که در قرن بیست و یکم، بعد از سال‌ها تحقیق و آزمایش آمریکا به چه سلاح‌هایی دست پیدا کرده است. اما برای دانستن کم و کیف آن‌ها باید منتظر آینده بود.