غفلتی که دختری را با تاریکی پیوند زد

 به گزارش خرداد به نقل از بولتن نیوز، صحبت با کسی که در ظاهر معلولیت دارد اما نگاهش به دنیا فراتر و متعالی تر از هر انسان سالمی است، کار چندان آسانی به نظر نمی رسد. آنهم زمانی که وقتی مروری به زندگی چنین فردی داری نشانه ای از لحظه ای توقف در گذر ارزنده لحظه های زندگی نمی بینی.

با این وجود داستان زندگی آدمهایی از این دست از آن پارانتزهایی است که اگر هر از گاهی در لابه لای شلوغی و روزمرگی زندگی عادی باز نشود، ما را از تمام نعمت هایی که دیگر به چشم نمی آیند، غافل می کند.

نابینایی ناهید از زمانی آغاز می شود که تنها 9 سال داشته و در بازی های کودکانه احتیاط را به کنار گذاشته و تجربه روزگاری را آغاز می کند که هیچ تصوری از آن ندارد. آنهم درست در زمانی که هر دختر بچه ای مقدمات بالندگی و آموزش برای آینده خود را تمرین می کند.

اشتباه پدر یا سهل انگاری کودکانه

ناهید به یاد می آورد که در کلاس سوم ابتدایی در کارگاه رنگ رزی که محل کار پدر بود اسید باطری در بازیگوشی های کودکانه به صورتش پاشیده می شود و علاوه بر اینکه تمام صورت دخترک را می سوزاند به مرور موجب نابینایی او می شود.
 می گوید: پدرم با اسید حوضچه محل رنگرزی را شستشو می داد و وقتی پرسیده بودم این حوضچه برای چیست؟ گفته بود محلول شستشو. این شد که چون نمی دانستم این محلول شست و شو اسید غلیظ باطری سازی است یکبار هنگام بازی اسید به صورتم پاشیده شد و به مدت 10 سال تحت درمان بودم.

آغاز نابینایی و درمان های مکرر خط انفصالی می شود بر تحصیل دختر تا جایی که تا سال 84 درس و مدرسه به صندوقچه خاطراتی می رود که به مانند آدمها امروز رنگ سایه کدر گرفته است.

درمان لیزر نابینایی ام را تشدید کرد

چرخ روزگار تا به اینجا برخلاف مراد ناهید نیست، بطوریکه در طول مدت درمان با وجود اینکه بینایی دختر مطلق نیست و رنگها تشخیص داده می شود به پیشنهاد یک پزشک عمل جراحی لیزر نابینایی وی را مطلق می کند. تا دنیای پیرامون دخترک در سایه ای از اشباحی باشد که تنها صدایشان شنیده می شود.

ناهید می گوید نابینایی من به دلیل مشکل قرنیه چشم است که به مراتب از اعصاب بینایی درمان آن راحت تر و احتمال موفقیت بیشتر است.

پیشنهاد معالجه با 50 درصد برگشت بینایی در اسپانیا برای ناهید غیر ممکن است و می گوید هیچ پزشکی تضمین بینایی کامل نمی دهد.

ادامه تحصیل پس از نابینایی/ از ابتدایی تا دانشگاه طی پنج سال

                                            

ناهید در تاریکی فرو می رود، اما با اعتقاد براینکه انسان با هدف گذاری می تواند به خواسته هایش دست یابد. مصمم می شود مرزهای محدودیت را در هم شکسته تا به همتایان خود اثبات کند که معلولیت محدودیت نیست.

می گوید یک روز با مشاهده فیلمی که موفقیتهای یک نابینا را بیان می کرد تصمیم گرفتم از فضای رخوت و سکون خارج شده و تحصیلاتم را ادامه دهم.

پایه های چهارم و پنجم ابتدایی، راهنمایی، دبیرستان و پیش دانشگاهی همگی در پنج سال سپری می شود تا ناهید به عنوان دانشجوی روان شناسی بالینی به صندلی دانشگاهی که هیچ ارفاقی در نمره دهی و تدریس برای او قائل نیست تکیه زند.

امروز ناهید سال آخر رشته روان شناسی است و می گوید اگر مردم پذیرا باشند آرزو دارم به عنوان مشاور خدمت کنم و درسم را تا مقطع دکترا ادامه دهم.

خوابهایی که رنگی باقی ماند

مطالعه، مروارید بافی، مکرومه بافی، منجوق دوزی و ساخت گل چینی سرگرمی دائمی کسی است که می گوید هنوز خواب هایم به دلیل اینکه از ابتدا نابینا نبودم رنگی است.

ناهید امروز دیگر چهره هیچ یک از افراد خانواده و اطرافیان را نمی بیند اما در خوابهایش چهره مادر، خواهر، پدر و دو برادر را به خاطر دارد. می گوید: دو برادر دیگرم را که بعدها به دنیا آمدند نتوانستم ببینم.

                                            

آرزو دارم نگاه انسانی فارغ از قضاوت ظاهری فرهنگ سازی شود

نابینایی مطلق ناهید از 25 سالگی آغاز می شود. امروز وقتی آرزویش را می پرسم مناعت طبع دارد و پاسخم را به لبخندی محدود می کند. می گوید: هر انسانی در این دنیا نقشی دارد و خداوند مسئولیتی و نقشی به او محول کرده است.

آرزو دارد بتواند نگاه انسانی فارغ از هرگونه قضاوت از ظاهر آدمها را فرهنگ سازی کند. ناهید معتقد است اگر چنین نگاهی حاکم شود دیگر هیچ فرد معلولی در جامعه خود را متمایز از افراد سالم احساس نخواهد کرد.

نگاه ناهید به زندگی در پس پرده تاریکی که به چشمانش کشیده شده، شفاف و روشن است. خاطره رنگ آبی دریا و رنگ سبز درختان فراموش نمی شود. تنها باید با چشم دل نگریست.