آن گونه که از شواهد امر پیداست اصلاحطلبان برای نقشآفرینی در مجلس دهم احتیاج به یک لابیگر سیاسی قدرتمند دارند.
به گزارش ایسنا، عصر ایران نوشت: «ماجرای انتخاب روسای کمیسیونهای تخصصی مجلس دهم نشان داد بر خلاف تصورات حداکثری فراکسیون امید به لحاظ سیاسی از انسجام قوی در سازماندهی پارلمانی برخوردار نیستند.
در ماجرای انتخاب روسای کمیسیونها از میان 13 رییس کمیسیون تنها 2 رئیس اصلاحطلب و از فهرست امید هستند. اصولگرایان توانستند با رایزنیهای سیاسی اکثریت خود را نشان دهند. با این اتفاقات مشخص شد که اصلاحطلبان یک اقلیت 103 نفره در مجلس هستند که البته اقلیت قدرتمندی به حساب میآید. مشکل اصلی این اقلیت اما نبود تجربه سیاسی است. اتفاقات ماه اول مجلس نشان داد که اصلاحطلبان جوان در عرصه پارلمان از تجربه کافی برخوردار نیستند.
صحبتهای مصطفی کواکبیان به خوبی حکایت از این معنا دارد. وی با اشاره به انتخاب روسای فراکسیونها گفت: « عدهای به روی ما لبخند میزنند و از پشت خنجر. در انتخابات کمیسیونها کاملا این مسئله را شاهد بودیم. افرادی در عرصه سیاست مغازه 2 نبش باز میکنند و این از نبود تقواست.»
از آن سو اصولگرایان به ویژه اصولگرایان نزدیک به دولت نشان دادند به واسطه حضور پیاپی در مجلس، از تجربه کافی در زمینه سیاستهای پارلمان برخوردار هستند. آنها حتی توانستند از جریان افراطی اصولگرا برای به کرسی ریاست نشان دادن لاریجانی استفاده کنند و بعد از آن مسیر خود را از آنها جدا کنند و به سوی تشکیل فراکسیون اعتدال بروند.
آن گونه که از شواهد امر پیداست، اصلاحطلبان برای ادامه نقشآفرینی در مجلس دهم احتیاج به یک لابیگر سیاسی قدرتمند دارند. فردی مانند باهنر در مجالس هفتم و هشتم ونهم و بهزاد نبوی در مجلس ششم که بتواند مسیر تصمیمگیریها را در راهروهای پارلمان عوض کند.
باهنر چند سال پیش در یک جمع دانشجویی به یکی از دانشجویان که از او درباره توان لابیگریاش سوال میکند، گفته بود: «لابی یعنی مخزنی و همفکر کردن نمایندگان با یکدیگر. از این رو میتوان گفت مجلس غیر از لابیکاری ندارد و کسی که بخواهد رئیس و نائبرئیس شود، باید لابی قوی داشته باشد؛ چرا که سیاست بدون لابی جلو نمیرود.»
اصلاحطلبان امروز در مجلس با فقدان چنین نیرویی روبهرو هستند. کاری که بهزاد نبوی در مجلس ششم انجام میداد. تا اینجای کار، نمایندگانی که سابقه نمایندگی در دورههای مختلف مجلس را دارند از جمله الیاس حضرتی، کواکبیان، تابش و غلامرضا تاجگردون هم نتوانستند نقش موثری برای اصلاحطلبان بازی کنند. حتی عارف، نفر اول مردم تهران در انتخابات مجلس دهم نیز تا اینجای کار نتوانسته است یک اتحاد درونی را میان اصلاحطلبان مجلس دهم و اعضای فراکسیون امید ایجاد کند.
اصلاحطلبان یک شطرنجباز ماهر در مجلس کم دارند. آن سو لاریجانی، جلالی و نعمتی به خوبی توانستهاند به واسطه تجربه نمایندگی مسیر را برای قدرتنمایی خود باز کنند. در این سو نیز به نمایندهای نیاز است که در صحن فعال باشد و با این و آن نماینده مذاکره کند. به نظر میرسد خود دکتر عارف هم این قابلیت را دارد اما به دلایلی آن را بالفعل نکرده اما اگر نمیخواهد بالفعل کند، انتظار میرود زمینه آن را برای دیگری فراهم سازد.»