محافظه کاران مجبور به درآغوش کشیدن روحانی خواهند شد

سرویس بین الملل خرداد: با این که تنها یک سال به انتخابات ریاست جمهوری بعدی ایران باقی مانده است جناح های سیاسی ایران در حال تعیین صفوف و مرزبندی های خود هستند و گمانه زنی ها درباره نامزدهای احتمالی اغاز شده است. 

به گزارش خرداد، سایت "المانیتور" در این باره می نویسد":"محمدرضا عارف" نامزد اصلاح طلبان در سال 2013 میلادی گفته بود که روحانی اصلاح طلب نیست شاید حق با او بود چرا که پایگاه  روحانی همواره متنوع و متفاوت از عارف بوده است. روحانی عضو برجسته جامعه روحانیت مبارز انجمنی محافظه کار بوده است که دو سال پیش از پیروزی انقلاب اسلامی ایران در سال 1979 میلادی تاسیس شده بود. امروز جامعه روحانیت مبارز گروهی بسیار بانفوذ در درون اردوگاه محافظه کاران است و نقش مهمی در شکل دادن به ائتلاف با دیگر جناح های محافظه کار پیش از هر انتخاباتی ایفا می کند. در طول دهه های گذشته روحانی حمایت ایت الله هاشمی از محافظه کاران پراگماتیست (عملگرا) را کسب کرده است فردی که یکی از ارکان نظام محسوب می شود. در واقع، فهم مسیر سیاسی آیت الله هاشمی می تواند تا حد زیادی خطوط فکری روحانی را نیز نشان دهد. پس از پیروزی رییس دولت اصلاحات در انتخابات ریاست جمهوری سال 1997 میلادی مردم به شدت به سوی چپ اسلامی آن زمان یا اصلاح طلبان تمایل داشتند. در انتخابات پارلمانی نیز آیت الله هاشمی نیز نتیجه دلخواه را نگرفت. در آن زمان روحانی نیز به عنوانی یک سیاستمدار محافظه کار قلمداد می شد. در آن زمان نه ایت الله هاشمی و نه روحانی رابطه خوبی با چپ اسلامی نداشتند. در واقعه بسیاری از چهره های چپ اسلامی در آن زمان از جمله اکبر گنجی به شدت از آیت الله هاشمی انتقاد می کردند. این حملات نقش مهمی در شکست ایت الله هاشمی از احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری 2005 ایفا کردند. با این همه، ایت الله هاشمی روابط خوب خود با رییس دولت اصلاحات حفظ کرد. اصلاح طلبان بارها وبارها درباره مواضع پیشین خود درباره ایت الله هاشمی ابراز تاسف کرده اند". 

المانیتور در ادامه اشاره می کند که اردوگاه محافظه کاران میان میانه روها وتندروها تقسیم شده است و در این باره می نویسد:"تندروها باور دارند که به هیچ وجه نباید با اصلاح طلبان تعامل داشت و آنان را ضد انقلاب قلمداد می کنند در مقابل محافظه کاران سنتی از جمله ایت الله هاشمی و روحانی باور دارند که وجود تمام جناح های سیاسی لازم است از جمله این موارد می توان به همکاری سازنده روحانی با دولت اصلاحات در فاصله سال های 1997 تا 2005 میلادی اشاره کرد. پس از انتخابات سال 2005 میلادی و قدرت گیری احمدی نژاد این جناح تندرو اردوگاه محافظه کاران بود که قدرت اصلی را در دست گرفت. در آن زمان بود که افرادی چون ایت الله هاشمی و علی اکبر ناطق نوری از آن اردوگاه فاصله گرفتند و به میانه روها و اصلاح طلبان نزدیک تر شدند. در انتخابات ریاست جمهوری سال 2013 میلادی روحانی پرچم اعتدال گرایی را در دست گرفت. در آن زمان ولایتی، قالیباف و حداد عادل سه نامزد اصلی محافظه کاران بودند. هیچ یک از آنان حاضر به اجماع بر سر یک نامزد نشدند. آرای محافظه کاران تقسیم شد و سعید جلیلی نامزد جناح تندرو محافظه کاران نیز حضور داشت". 

این سایت در ادامه اشاره می کند که عارف نیز به نفع روحانی از رقابت های انتخاباتی عقب نشینی کرد. روحانی روابط خوب خود را با تمام طرفین حفظ کرد. این طرز فکر در میان اصلاح طلبان نیز باقی مانده است:"محمد عطریانفر" تحلیلگر سیاسی اصلاح طلب نیز می گوید که روحانی می تواند تنها نازمد اصلاح طلبان در انتخابات سال 2017 میلادی باشد. 

المانیتور اشاره می کند که به نظر می رسد اصولگرایان نیز از تمام کارتهای خود استفاده کرده اند و چهره جدیدی را ندارند. 

غلامرضا مصباحی مقدم سخنگوی جامعه روحانیت مبارز به تازگی گفته بود که این گروه بر روی نامزدی روحانی در سال 2017 میلادی اجماع دارد. موسی قربانی از نمایندگان محافظه کار در مجلس نیز گفته است اگر روحانی موفق به تحقق وعده های خود به خصوص در حوزه اقتصاد شود محافظه کاران از او حمایت خواهند کرد. ناصر ایمانی تحلیلگر محافظه کار نیز می گوید که محافظه کاران نباید از بهترین نامزد خود برای انتخابات در صورت محبوبیت بالای روحانی رونمایی نخواهند کرد. حسین کنعانی مقدم از سیاستمداران محافظه کار نیز می گوید که روحانی خود محافظه کار بوده و شعارهایش علیه سیاست های محافظه کاران بوده است. او در گفت و گو با المانیتور گفته است در صورتی که روحانی محافظه کاران را متقاعد کند که در دور دوم منافع کشور را حفظ می کند و متعهد به اجرای اقتصاد مقاومتی است محافظه کاران از او حمایت خواهند کرد.