امیر حاجرضایی :در باشگاههای بزرگ دنیا، بازیکنسازی یک اجبار نیست که تحت شرایط کمبود بازیکن تنها به آن توجه شود، بلکه یک اصل اساسی برای حفظ جایگاه باشگاه و تزریق بازیکنان جوان به تیم اصلی و همچنین فروش بازیکنان مازاد به تیمهای دیگر است؛ اتفاقی که در آکادمی باشگاههای بزرگ و متمولی چون بارسلونا، رئال مادرید و بایرن مونیخ هر سال رخ میدهد، در حالی که این باشگاهها از نظر مالی قدرت خرید بهترین بازیکنان دنیا را دارند اما به همان میزان، نگاهی جدی و خریدارانه به تیمهای پایه خود دارند و از دل همین تیمهای پایه بازیکنان بزرگی مانند ساموئل اتوئو، ایکر کاسیاس، کارلوس پویول، ژاوی هرناندز، لیونل مسی، باستین شواین اشتایگر و فیلیپ لام بیرون میآیند که میتوانند سالهای سال عصای دست باشگاههای خود و تیم ملی کشورشان شوند.جوانگرایی در سالیان گذشته در فوتبال به شدت افت کرده بود، عدم توجه و حمایت از تیمهای پایه یکی از معضلاتی است که همواره فوتبال ما درگیر آن بوده، عدم وجود سیاستهای کلان و برنامه ریزی بلند مدت اصلیترین آفتی است که به جوانگرایی لطمه میزند. خوشبختانه در یکی دو سال گذشته، اجبار و وجود کارلوس کیروش باعث شده که شاهد ورود نسل جوانی از فوتبالیستها به سطح اول تیمهای باشگاهی و تیم ملی فوتبال شویم. اجبار شاید اینجا به این عنوان استفاده شده که نسل قدیمی فوتبال ما پا به سن گذاشتند و از فوتبال خداحافظی کردند و باشگاههای بزرگ مجبور شدند که برای جایگزینی آنها از بازیکنان جوان استفاده کنند، در عین حال کارلوس کیروش در این سالها ثابت کرده که نگاه خاص و ویژهای به جوانان دارد و این عوامل باعث شده که بازیکنان جوانی مانند سردار آزمون، مهدی طارمی، سجاد عزتاللهی، مرتضی پور علی گنجی و... به فوتبال ملی و باشگاهی ما معرفی شوند که هرکدام از آنها میتوانند برای سالیان طولانی در خدمت فوتبال کشورمان باشند. اما این اتفاق نباید باعث شود که نقاط ضعف فوتبال پایه را نبینیم و کمبودهای آن را فراموش کنیم. اگر همین بازیکنان را ملاک و معیار قرار دهیم، به این باور میرسیم که میتوانیم با اتخاذ تصمیمات درست و بهکارگیری سیاستهایی که در کشورهای بزرگ مورد استفاده قرار گرفته اند، سالانه بازیکنان بیشماری را آماده کرده و در اختیار باشگاههای فوتبال خود قرار دهیم.
منبع:آرمان