حال ناخوش ما از عباس جدیدی تا مسعود فراستی

سرویس فرهنگی خرداد: حال و احوال مناسبات میان فردی و رفتارورزی های اجتماعی ما خوش نیست. برای اثبات این ادعا نیاز به صرف وقت و کنارگذاشتن جملات و واژگان پر طمطراق نیست، یک نگاه ساده به رویکردهای کاربران درشبکه های اجتماعی و ادبیات بکار رفته در آن و بازدیدهای چند ده و صد هزار نفری مطالبی که نه تنها هیچ غنا و ارزشی ندارد که گاه تنه به تنه لمپنیسم و اباحی گری می زند، خود گواه ملموس و میدانی از عدم وضعیت خوشایند مناسبات اجتماعی و فرهنگی در جامعه ماست.

به گزارش خرداد؛حال و احوال نامناسبی که فقط در سطوح پایین و به‌قول برخی عوام ، جاری و ساری نیست، بسیاری از چهره های نامدار و شناخته شده نیز که علی القاعده می بایست برخوردار از پرنسیب های رفتاری مناسب و معقول باشند، گاهی رفتارهایی از خود نشان می دهند که نمی توان هیچ توجیه منطقی و معقولی برای آن یافت. 

فوت مرحوم منصور پورحیدری سرمربی سابق تیم ملی و از سطوره های باشگاه استقلال، در پیامد خود واکنش هایی داشت که در قالب نکات پیش گفته می گنجد و از حال و احوال ناخوش ما خبر می دهد!. در کنار آن اظهارات دو چهره همیشه حاضر در رسانه ملی هم که خود را کارشناس همه فن حریف می دانند، نشان از این نکته دارد که بسیاری از چهره های شناخته شده عنان گفتار و کلام و رفتار خود را از دست داده و واکنش هایی دارند که نمی توان آن را به راحتی هضم کرد، افرادی که به عنوان برگزیدگان جامعه چنین رفتارهایی نشان می دهند و آنگاه به عنوان الگوهای مورد توجه باید چه انتظاری از عموم مردم داشت؟.

در همه جای دنیا بزرگان و تجربه اندوخته های حوزه های مختلف که خدمات ملی و میهنی در حوزه عملکردی خود داشته اند، مورد تکریم و تعظیم افراد آن کشور هستند. در ملک ما البته بی توجهی به این سرمایه های انسانی و بی بدیل امر مسبوق به سابقه ای است و حدیثی تلخ اما برخی رفتارهای اخیر پا از حدود متعارف هم فراتر گذاشته است...

نگارنده خود در هیچ برهه ای و در هیچ کجای جهان به یاد ندارد که فردی در کنار یک فوت شده، یک انسان  در حال احتضار که هنوز ادوات بیمارستانی به بدن وی وصل است، فیگور گرفته و به انداختن عکس بپردازد. آنهم فردی که محبوب قلوب میلیون ها نرفته است و از زمره چهره های اخلاق مدار عرصه ورزش کشور. اگر داعشی ها و سلفی های آدمخوار با گردن زدن و سر بریدن چهره به روح انسانیت می اندازند، از همه قواعد مرسوم انسانی به دور هستند و بر آنان حرجی نیست که در کنار مردگان عکس یادگاری می گیرند اما چرا یک قهرمان ملی یک منتخب مردم در شورای شهر باید چنین کاری کند؟.

هر چند عباس جدیدی در جملاتی مغلوط و عجیب به تکذیب این عکس پرداخته!! اما عکس، مصاحبه و صوت نیست که قابل تکذیب باشد! حی و حاضر بدون هیچ واسطه ای همه اضلاع و اجزای تصویر با بیننده حرف می زند و البته پیام زشت و کریه‌ای را به مخاطب متبادر می کند. 

و سئوال بزرگ که ما به کجا می رویم و آیا یک فرد از جنس ورزش از جنس ورزشی که عنوان پهلوانی را با خود داشته و همچون غلامرضا تختی ها در آن می درخشیده اند، چگونه به خود اجازه داده که چنین خبط و خطایی کند و اذهان عمومی را مکدر و پریشان؟ 

در دیگر سو مجری نامدار تلویزیونی که خود بارها و بارها مخاطبان را به اخلاق و مدارا توصیه کرده و البته چهره ای  دلنشین و رفتاری مودبانه همواره از خود به نمایش می گذارد در قالب برنامه تلویزیونی و روی آنتن زنده مردم را دعوت می کند که با ارسال عدد 1 به سامانه پیامکی برنامه برای مرحوم پورحیدری شادی روح ایشان را طلب کنند. 

اقدامی که نمی توان آن را غرض آلود دانست اما حداقل آن را می توان بدسلیقگی و یک خبط بزرگ خواند که در اذهان عمومی درآمدزایی از این اتفاق ناخوشایند را تداعی می کند، هر چند که گردانندگان برنامه نیز به هیچ روی قصد آن را داشته باشند. و نکته دردآور همین برداشت عمومی و تبعات آن بر افکار عمومی است!.

در طرفی دیگر منتقد پر طمطراق و همه چیز دان سینمای ایران که تریبون رسانه ملی را معطوف به حمله به ریز و درشت اهالی هنر و سینما کرده و در این مسیر از هیچ کوششی برای خاک مالی هرآنکس که نمی پسندد، دریغ نمی کند این بار به سراغ استاد پرآوازه و هنرمند ماندگار و رخ در نقاب کشیده سینمای ایران علی حاتمی رفته است و نه فقط به اثر خاطره انگیز بی مثال حاتمی در سینمای ایران یعنی فیلم مادر تاخته که جملاتی بر زبان آورده که جز توهین به این هنرمند نمی تواند از آن مستفاد کرد. 

حال باید پرسید اینگونه واکنش های سخیف و ادبیات چرک  تا کجا از سوی وی می خواهد بسط و تداوم یافته و چرا مسئولین امر فکری برای آن نمی کنند؟. آیا رواج این بداخلاقی های گفتاری در تعاملات شهروندان هزینه زا نخواهد بود و جامعه را بیش از پیش به سمت قهقرا نمی برد؟.

در خصوص خسرو معتضد و برخی گفتارهای گاه و بیگاه وی نیز قصه فراوان است و مخلص کلام آنکه یک استاد تاریخ فارغ از تبحر یا عدم مایه مطلوب قرار نیست در همه حوزه ها و همه عرصه ها صاحب نظر بوده و به درفشانی بپردازد. نکته ای که البته در جامعه نمونه های فراوان دارد و ...

هر چه هست مرور این رفتارورزی ها نشان می دهد که نه فقط در سطوح عام که در بدنه نخبگی کشور هم شاهد رفتارهایی هستیم که نشان از حال ناخوش جامعه ما می دهد و شاید لازم باشد که یکان؛ یکان ما از هر رسته و رتبه و جایگاهی مروری بر عملکردها و رویکردهایمان داشته و تغییر را پذیرا باشیم که اگر این ناهنجاری های رفتاری بسط و تداوم یابد آنگاه سونامی آن دیر یا زود بر سر جامعه آوار خواهد شد.