تفاوت دو منش ازظرافت ظریف تا عربده های پرخاشجویان

سرویس سیاسی خرداد/ عبدالرضا کنی: به تصویر ها نگاه می کنم، گاه یک نگاتیو، یک عکس ، یک فرم به قواره یک کتاب به اندازه یک تاریخ به عظمت یک دوران حرف و سخن دارند. تصاویر در مقابل دیدگانم رژه می روند یکطرف انسان های عصبانی و پرخاشگر با صورت های برفروخته و ابروان درهم گره کرده و فریادهای از ته حنجره برون داده در آنسو اما مردی آرام که با طمانینه و ادب سخن می گوید و واژگان را در چنان مقام و مرتبتی می آراید که آدمی را جز حظ وافر دست نمی دهد. کلماتش پرطمطراق و ادبیاتش پر عصیان نیست، ساده و خودمانی سخن می گوید و چون از دل بر می آید لا جرم بر دل می نشیند.

برای اثبات حقانیت یک تفکر و مرام نیاز نیست که به کندوکاو جملات و تحلیل واژگان بپردازی و به تحلیل منطق رفتاری دو سو ی ماجرا التفات ورزی. گاه یک نگاه ساده یک برانداز خودمانی لطایف و ظرایفی را در برابرت هویدا می کند که بی نیاز از هر حدس و ظن و گمانی می شوی.

یکسوی ماجرا دیروز در فرودگاه مهر آباد رقم خورد، جایی که عده ای از منتقدین برقراری روابط میان ایران و آمریکا تجمعی را برگزار کرده و برای لحظاتی مانع عبور خودروی رئیس جمهور شدند. اینان با این برداشت و با این نگرش که برقراری ارتباط با شیطان بزرگ مایه ذلت و نکوهش ایران است و عدول از مواضع اصولی نظام به شمار می آید دست به این اقدام زدند تا اعتراض خود را نشان بدهند. فارغ از صحت و سقم نظرگاه ایشان و اینکه این نگرش تا چه حد مقبول و مطلوب است نحوه اعتراض و عکس هایی که از این تجمع انعکاس یافت بی گمان هر ناظر بیرونی را بی رغبت به فکر و ایده آنان می کند. سخن آنجاست که اگر یک فرد بی اطلاع از کم و کیف ماوقع را روی یک صندلی نشان داده و این عکس ها را نشان وی می دادیم بدون شک آن فرد بعد از نگاه به این تصاویر برداشتی ناخوشایند و نا همدلانه با مرتکبین این اقدامات از خود بروز می داد، چرا که انسان فی ذاته  خمیر مایه اش با پرده دری و پرخاشگری مخالف است و اقدامات نا بهنجار و عصبانیت زده این افراد نه تنها مقبولیت و محبوبیتی برای آنان به همراه نخواهد داشت که منجر به کنار جویی و انزوای بیشتر آنان خواهد شد.

اگر افراد حرف حق و درست را نیز با ادبیات و واژگان نا مطلوب و رفتار ورزی های نابخردانه به منصه ظهور برساند بی شک سخن آنان نه تنها گوش شنوایی نخواهد یافت که باید همواره در چالش ابراز وجود مانده و درگیر در القای  پذیرش عملکردشان باشند نکته ای که هموراه طیف های اینچنینی با آن دست به گریبان بوده و چون پذیرشی از سوی عموم نمی یابند هر بار جری تر می شوند و با حرکت در مسیر سیکل باطل همواره برون داد حاصله، حاصل جمع صفرها خواهد بود.

در آنسوی ماجرا مردی قرار دارد که از دیرباز مبادی به آداب دیپلماتیک بوده و نام آشنای اهالی سیاست است. فردی که این روزها دایره محبوبیتش در نزد عام و خاص روندی بس فزاینده یافته و به یک سوپر استار محبوب در نزد ایرانیان تبدیل شده است، سخن از دکتر محمد جواد ظریف است. عاقله مردی متین با ظاهری همیشه آراسته و پرنسیبی برجسته. همو که این روزها ستاره سیاست ورزی جهانی است واز دوست و دشمن گرفته تا موافق و منتقد رفتارورزی وی را می ستایند. وزرای خارجه شش قدرت برتر جهانی بی گمان دیپلمات های برجسته ای هستند که در جایگاه خود صاحب سبک و اعتبارند اما جملگی اینان به هنگامه ای که از جلسه با ظریف بیرون آمدند؛ رفتار ورزی و لحن و صوت وی را ستودند و در برابرش کلاه از سر برداشتند. خود ظریف نیز می گوید که تمامی نمایندگان عالیرتبه کشورهای معتبر جهان در طول این چند روزی که وی در نیویورک بسر می برد با وی دیدار داشته و بارها تقاضای ملاقات داشته اند. او این روزها میدان دار عرصه دیپلماسی است و همگان از خود می پرسند که آیا وی مهره مار دارد که چنین با اقبال و استقبال روبرو شده و اینگونه توانسته است نا ممکن ها را ممکن کرده و پرونده دهسال مناقشه هسته ای را با این روند سریع و سالم بر مسیر بهبود براند. خود وی بارها اعلام داشته که هیچ امتیاز و عقب نشینی نا لازمی را به منصه ظهور نرسانده و بر اصول راهبردی دکترین سیاست خارجی جمهوری اسلامی تاکید و تصریح داشته است پس چرا غربی ها اینچنین از در تمکین و تایید و همدلی درآمده اند آیا آنان خواب نما شده اند؟

پاسخ در یک رفتار شناسی و قیاس هویدا می شود. پس از اتفاقات روز گذشته ظریف طبق عادت چند صباح اخیرش گزارشی در فیس بوک نوشته و پیرامون این اتفاقات واکنشی از خود نشان داده که خواندنش در این جا نیز بی لطف نیست و خود گویای همه چیز است: "نمی دانم چرا برخی در تهران این سفر و این مکالمه را که خاری در چشم بدخواهان ایران و اسلام و انقلاب است، با این حرکات نسنجیده زیر سؤال می برند. به هرحال همانطور که حافظ فرموده

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم

که در طریقت ما کافریست رنجیدن

البته می دانید که این غزل با این بیت شروع می شود که

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن

منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن

 انشاءالله یادبگیریم به هم خوب نگاه کنیم و اعتماد کنیم.

براستی این ادبیات این طرز نگاه و این قوام و وقار مستتر در واژگان دوست داشتنی و جلب کننده نیست؟ وقتی غربی ها نیز با مردی با این روش و منش روبرو می شوند بدیهی است که اعتمادشان جلب شده و پای سخنان اش بنشینند. مواضع اصولی ایران همواره مبتنی بر صحت و سلامت بوده و تنها باید گفت در برهه های مختلف نحوه بیان و نوع تعامل ما باعث شده که این حرف حق به گوش دنیا نرسد نکته ای که در رفتار ورزی آنان که صبح دیروز به فرودگاه مهرآباد آمده بودند و هل من مبارز میطلبیدند عیان و آشکار بود.