وقتی دو دست یک شاهزاده قاجاری به خاطر به راه انداختن دعوا قطع شد
جعفریان، رسول - گزارش زیر، از روی یک نسخه دستنویس تقدیم می شود. نویسنده آن که عبدالعلی قاجار فرزند فرهاد میرزاست، وقایع دو سال را روی تقویم خود به کوتاهی نوشته که ذیلا ملاحظه می کنید.
[بریدن دو دست شاهزاده عزیزالله به جرم به راه انداختن دعوا در امامزاده داود]
حکایت غریب و امر بدیع تازه خیلی عجیب که در شهر ربیع الاول 1316 واقع شد، بریدن و ساطور کردن دو دست بدبخت بیچاره مادر مرده شاهزاده عزیز الله میرزا پسر مرحوم آقا سردار نوه مرحوم نصرالله میرزای معروف به شاهزاده والی ولد مرحوم مبرور شاهزاده کامکار محمدعلی میرزای معروف به دولت شاه ولد ارشد خاقان خلد آشیان فتحعلی شاه قاجار طاب ثراهم است که عزیزالله میرزا نوه دایی این بنده نگارنده است، و مشار الیه جوان پاک بی عیب بی معصیتی است. ولی قدری لوطی صفتی و به اصطلاح مشهدی است. بدبخت بیچاره فلک زده بی تقصیر می رود با جمعی از بچه های محله پامنار به امام زاده داود و در امام زاده دعوای مختصری می شود، و بعد به تحریک میرزا لطف الله روضه خوان اصفهانی و عداوت نایب حسن معروف شیشه بُر که علی التحقیق به مرض معروف! گرفتار است، به عداوت و بی مبالاتی و نخوت میرزا عبدالوهابخان نوری که حاکم طهران بود، هر دو دست آن جوان بدبخت را صبح روز هفدهم ربیع الاول که عید سعید و ولادت با سعادت حضرت خاتم صلی الله علیه و آله و سلم است، در نظامیه خراب شده، قبل از طلوع آفتاب قطع کردند، و بعد، تمام قاجاریه و شاهزاده ها به صاحبقرانیه به خاکپای جواهر آسای اقدس همایونی روحنا فداه به تظلّم و آه و گریه و زاری رفتند. قبله عالم و عالمیان روحنا فداه قسم یاد کردند که نمی دانستند عزیز الله میرزا شاهزاده و قاجار است. باری مضی ما مضی، دو دست آن بدبخت از میان رفت و مال المصالحه و حق السکوت عزل نظام الملک از طهران شد و ششصد تومان از مواجب نظام الملک به عزیز الله بیچاره، تظلم دادند. مادر عزیزالله میرزا سیّده علویّه پیرزن بیچاره کاری می کرد که دل سنگ آب و کباب می شد.
