ادب مرد به ز دولت اوست
سرویس سیاسی خرداد: هر چند وظیفه یک اهل رسانه را مدارا و متانت و عدم واکنش به هرگونه تندی و حتی پرخاش های نابهنجار مخاطبِ مخالف می دانیم و تا آنجا که بشود بر این عهد و پیمان پای بندیم اما در این مقال به واسطه آنکه شاید این نکته به عموم منتقدان روحانی بازگشته و تلطیف فضا را پس از این رقابت پرشور لازم می دانیم، به رفتاریکی از مخاطبان سایت خرداد؛ واکنش نشان داده و نکاتی پیرامون آن یادآور می شویم.
به گزارش خرداد؛ طی چند روز موسم تبلیغات انتخابات بواسطه شور و حرارت ایجاد شده، شماری از دوستان منتقد دولت، با شور و حرارت بسیاری مرحمت فرموده و کامنت های خود را پای مطالب سایت مبذول می داشتند.
کامنت هایی که عمدتا تند و پر حرارت بود و به غیر از مواردی که شامل بر اتهام زنی مستقیم و توهین و ناسزاهای نامناسب بود، تمامی کامنت ها تایید شده و انتشار می یافت، آنهم بی هیچ دغدغه ای چرا که می دانستیم دیواری از دیوار حسن روحانی کوتاه تر نیست و او نیز فردی نیست که معترض این پرخاش ها شود.
کار تا بدانجا پیش رفت که اغلب کامنت ها متعلق به دوستان ضد دولتی بود که البته تعداد آنها کم بود و گاه با نام هایی که عوض می کردند نظرات پر تعدادی را پای مطالب می گذاشتند اما چه باک که شنونده و بیننده، عاقل است و قوه تشخیص دارد و از ورای این مخالفت ها آنچه را باید بداند، می داند و که این طور نیز شد و روحانی با رایی بسیار فراگیر تر از دوره اول به رغم همه تخریب ها رئیس جمهوری دوره دوازدهم شد.
اما نکته آنگاهی جالب شد که یکی از همین کامنت گذاران محترم به جای آنکه به بازبینی رفتار خود پرداخته و تامل و تعمقی در شیوه رفتار و سبک گفتار بفرمایند و علت ناکامی را به واکاوی بپردازند، بسیار پرشور تر از گذشته کامنت های تند و گزنده و بسیار توهین آمیز را در بخش نظرات سایت درج کردند، از تهدید مدیر سایت تا شخص رئیس جمهوری و ....
این واکنش کمی به تاملم واداشت، چرا این دوست ارجمند که حتما دغدغه دار کشور و شرایط آن است و حتما دل در گرو ایران و انقلاب و اسلام دارد، اینچنین عصبانی و پر التهاب است؟ نکند دیگرانی چون او هم اینگونه باشند و چرا فکری به حال مدیریت این احساسات نمی شود و این جوانان ( از آنجا که پرشور هستند؛ گمانمان از جوانی ایشان است) اینگونه در آزار و اذیت هستند و تبعات روحی و روانی این خشم فروخورده و این بغض ها چه می شود!!
در وهله اول باید گفت که مسئولیت مستقیم این رفتارها با کاندیداهایی است که جامعه را تقسیم بندی کرده و انشقاق های قطبی درآن ایجاد کرده و مسئولان را تافته جدا بافته و چند درصدی قلیل و جدا مانده عنوان کردند و بازی فقیر و غنی راه انداخته و از هیچ تهمت و افترایی برای مخدوش کردن چهره رقبا پرهیز نکردند، این برادران امروز که انتخابات به پایان رسیده چه جوابی برای آن افعال و اعمال خود دارند و آیا فکر این موقع را کرده بودند؟
در وهله دوم به این دوست نازنین و یا هر هوادار دیگر کاندیداهای رقیب باید گفت، که انتخابات به پایان رسید، چه خوب یا بد، ملت سلیقه مخالف مد نظر آنان را برگزیده اند و اکنون موسم همدلی و همراهی میان ارکان مختلف است، کشور نیازمند دوری از اختلافات و پرهیز ازمجادلات است، سرمایه عظیم مشارکت عمومی و گزینش کاندیدای ریاست جمهوری با نزدیک به 24 میلیون رای، در این پیچ تاریخی یک فرصت برای کشور است.
در وهله سوم نیز باید گفت هر رقابتی رویکاغذ یک برنده و بازنده دارد، از اساس موضوعیت انتخابات تغییر مسالمت آمیز قدرت است و اعمال نظر اکثریت ملت، قرار نیست خود را در میدان مبارزات گلادیتوری قرار داده و بازی مرگ و زندگی براه بیاندازیم، اگر شکست هم می خوریم می توانیم به خود آمده و نقاط قوت را تقویات و نقاط ضعف را بپوشانیم و چهالر سال بعد با توان و قدرت بیش تر برای جذب افکار عمومی به میدان بیایم، بر فرض که رقیبی معتقد است که چهار درصدی ها بر سریر قدرت هستند و در حق 96 درصد اجحاف می شود، خوب نازنین دوست پر شور با توانمند سازی خود به سلاح فکر و اندیشه و تخصص راهی بگشا که این ترکیب و این معادله نامتقارن را عوض کنی با بد و بیراه و فحش که چیزی عوض نمی شود.
مضاف بر آنکه این رفتارها و گفتارها با هیچ یک از آموزه های اسلامی همخوانی نداشته و ندارد، در نهایت هم باید گفت ما همه ایرانی هستیم و بر یک کشتی سوار و دشمنان این مرز و بوم در کمین به هوش باشیم که خود به خودمان گل نزنیم. یا حق دوست ندیده و نشناخته مخالف من.
به گزارش خرداد؛ طی چند روز موسم تبلیغات انتخابات بواسطه شور و حرارت ایجاد شده، شماری از دوستان منتقد دولت، با شور و حرارت بسیاری مرحمت فرموده و کامنت های خود را پای مطالب سایت مبذول می داشتند.
کامنت هایی که عمدتا تند و پر حرارت بود و به غیر از مواردی که شامل بر اتهام زنی مستقیم و توهین و ناسزاهای نامناسب بود، تمامی کامنت ها تایید شده و انتشار می یافت، آنهم بی هیچ دغدغه ای چرا که می دانستیم دیواری از دیوار حسن روحانی کوتاه تر نیست و او نیز فردی نیست که معترض این پرخاش ها شود.
کار تا بدانجا پیش رفت که اغلب کامنت ها متعلق به دوستان ضد دولتی بود که البته تعداد آنها کم بود و گاه با نام هایی که عوض می کردند نظرات پر تعدادی را پای مطالب می گذاشتند اما چه باک که شنونده و بیننده، عاقل است و قوه تشخیص دارد و از ورای این مخالفت ها آنچه را باید بداند، می داند و که این طور نیز شد و روحانی با رایی بسیار فراگیر تر از دوره اول به رغم همه تخریب ها رئیس جمهوری دوره دوازدهم شد.
اما نکته آنگاهی جالب شد که یکی از همین کامنت گذاران محترم به جای آنکه به بازبینی رفتار خود پرداخته و تامل و تعمقی در شیوه رفتار و سبک گفتار بفرمایند و علت ناکامی را به واکاوی بپردازند، بسیار پرشور تر از گذشته کامنت های تند و گزنده و بسیار توهین آمیز را در بخش نظرات سایت درج کردند، از تهدید مدیر سایت تا شخص رئیس جمهوری و ....
این واکنش کمی به تاملم واداشت، چرا این دوست ارجمند که حتما دغدغه دار کشور و شرایط آن است و حتما دل در گرو ایران و انقلاب و اسلام دارد، اینچنین عصبانی و پر التهاب است؟ نکند دیگرانی چون او هم اینگونه باشند و چرا فکری به حال مدیریت این احساسات نمی شود و این جوانان ( از آنجا که پرشور هستند؛ گمانمان از جوانی ایشان است) اینگونه در آزار و اذیت هستند و تبعات روحی و روانی این خشم فروخورده و این بغض ها چه می شود!!
در وهله اول باید گفت که مسئولیت مستقیم این رفتارها با کاندیداهایی است که جامعه را تقسیم بندی کرده و انشقاق های قطبی درآن ایجاد کرده و مسئولان را تافته جدا بافته و چند درصدی قلیل و جدا مانده عنوان کردند و بازی فقیر و غنی راه انداخته و از هیچ تهمت و افترایی برای مخدوش کردن چهره رقبا پرهیز نکردند، این برادران امروز که انتخابات به پایان رسیده چه جوابی برای آن افعال و اعمال خود دارند و آیا فکر این موقع را کرده بودند؟
در وهله دوم به این دوست نازنین و یا هر هوادار دیگر کاندیداهای رقیب باید گفت، که انتخابات به پایان رسید، چه خوب یا بد، ملت سلیقه مخالف مد نظر آنان را برگزیده اند و اکنون موسم همدلی و همراهی میان ارکان مختلف است، کشور نیازمند دوری از اختلافات و پرهیز ازمجادلات است، سرمایه عظیم مشارکت عمومی و گزینش کاندیدای ریاست جمهوری با نزدیک به 24 میلیون رای، در این پیچ تاریخی یک فرصت برای کشور است.
در وهله سوم نیز باید گفت هر رقابتی رویکاغذ یک برنده و بازنده دارد، از اساس موضوعیت انتخابات تغییر مسالمت آمیز قدرت است و اعمال نظر اکثریت ملت، قرار نیست خود را در میدان مبارزات گلادیتوری قرار داده و بازی مرگ و زندگی براه بیاندازیم، اگر شکست هم می خوریم می توانیم به خود آمده و نقاط قوت را تقویات و نقاط ضعف را بپوشانیم و چهالر سال بعد با توان و قدرت بیش تر برای جذب افکار عمومی به میدان بیایم، بر فرض که رقیبی معتقد است که چهار درصدی ها بر سریر قدرت هستند و در حق 96 درصد اجحاف می شود، خوب نازنین دوست پر شور با توانمند سازی خود به سلاح فکر و اندیشه و تخصص راهی بگشا که این ترکیب و این معادله نامتقارن را عوض کنی با بد و بیراه و فحش که چیزی عوض نمی شود.
مضاف بر آنکه این رفتارها و گفتارها با هیچ یک از آموزه های اسلامی همخوانی نداشته و ندارد، در نهایت هم باید گفت ما همه ایرانی هستیم و بر یک کشتی سوار و دشمنان این مرز و بوم در کمین به هوش باشیم که خود به خودمان گل نزنیم. یا حق دوست ندیده و نشناخته مخالف من.
