آقای روحانی این بار پاشنه آشیل تان را دریابید

سرویس سیاسی خرداد/ صلاح الدین توماج پور: درایام تبلیغات انتخاباتی و بحبوحه فعالیت های پر حرارت آن روزها، لختی و فرصتی که برای استراحت دست می داد، به این فکر می کردم که چرا براستی ما باید برای حسن روحانی تبلیغ کنیم؟! چرا ما باید اینچنین به آب و آتش بزنیم و با تمام توان رسانه ای و فرصت گفت و گوهای رو در رو و ابزارهای مختلف و شبکه های مجازی برای انتخاب مجدد روحانی تلاش کنیم؟!

به گزارش خرداد؛ نه آنکه شکی در حقانیت روحانی داشته باشیم یا خطر بازگشت گفتمان سابق را برای کشور دست کم بگیریم، نقل این حرف ها نبود، نکته آن بود که با کارنامه 4 ساله روحانی و  روندهای معوج دولت گذشته و میراثی که برای دولت تدبیر و امید بر جای مانده بود، می اندیشیدم که بواقع چه نیازی باید به تبلیغات باشد؟!

آخر روحانی کارهای بزرگی انجام داده و کشور را از لبه پرتگاهی ژرف به صحت و سلامت گذرانده بود، کارهایی که بی هیچ غلو و آگراندیسمانی گاه به مثابه معجزه می نمود، خلق برجام و دستیابی به توافق هسته ای پس از سال ها انباشت تهدیدات و تحدیدات خصمانه دشمنان، کاری بس سترگ و بزرگ بود، برای اولین بار کشوری توانسته بود با شش قدرت جهانی که دو سوم اقتصاد جهان، بزرگترین زرادخانه های هسته ای و تسلیحاتی را در اختیار داشته و در نظام بین الملل بواسطه حق وتو ترکتازی می کنند، پای میز مذاکره نشسته و بدون جنگ و اسقاط نظام کشور را از ذیل فصل هفتم منشور ملل برهاند و مضاف بر آن امتیازات گسترده ای را اخذ و غنی سازی برنامه هسته ای خود را به آنان بقبولاند.

برای اولین بار دولتی در ایران دو سال متوالی تراز تجاری مثبت را برای کشور رقم زده بود، برای اولین بار دولتی توانسته بود، کشور را از اتکای مطلق به درآمدهای نفتی برهاند و درآمدهای مالیاتی را بر آن پیشی دهد، دولت توانسته بود رقم هنگفت 25 میلیارد دلاری قاچاق کالا را به نصف برساند، دولت روحانی توانسته بود بعد از 30 سال تورم را تک رقمی کرده و رشد اقتصادی منفی 6.8 درصدی را مثبت کند، دولت روحانی توانسته بود خودکفایی گندم را بازگرداند،دولت روحانی بعد از 40 سال هواپیماهای روز دنیا را به ناوگان هوایی آورده بود، دولت روحانی توانسته بود پس ازسال ها حق ایران در اوپک را بازستاند، دولت روحانی توانسته بود ایران را از انزوای مطلق خارج و احترام جهانی ایران را بازستاند و .....

با چنین کارنامه ای و با چنان مردم آگاهی ما باید با خیالی آسوده انتظار رای قاطع و مطلق را داشته و هیچ نگرانی نمی داشتیم اما داشتیم اما تا روزآخر استرس داشتیم اما روحانی بازهم یک تنه به میدان امده و خود مهم ترین رسانه خود شد اما روحانی در هفته انتهایی دوباره با موج حمایت وسیعی که نخبگان و هنرمندان و صنوف مختلف پای کار آوردند و از طرف دیگر در بعد پر رنگ سلبی، ازرقبا پیشی گرفته و رئیس جمهوری شد، کاری که بسیار زودتر، سهل تر و نیز وسیع تر و پر صلابت تر حتی امکان وقوع داشت

اما چرا اینگونه نشد؟

چون روحانی در طی چهار سال تنهابود، وزرای کابینه او هم تنها بودند، دولت روحانی تنها بود وقتیاینچنین پرتلاش و مصلحانه به دل حادثه زد و کارهای سترگی را به منصه ظهور رساند، کسی نبود که به درستی ، شفاف و همگانی فهم این اقدامات و این دستاوردهای دولت را به مردم و جامعه منتقل و آن را بایسته و شایسته منتقل کند.

پاشنه آشیل دولت روحانی رسانه های دولتی و مرکز اطلاع رسانی دولت بود، آنان بسیار فشل و ناکارآمد عمل می کردند و این نکته ای بود که اهالی فنو خبرگان و نخبگان حوزه های مختلف بارهاو بارها گوشزد کردند اما گویا این اعتراضها به گوش رئیس جمهوری نمی رسید.

هیچ یک از اهالی رسانه و چهره های مستقل مطبوعات نیستند که نمره قبولی به کارنامه رسانه ای دولت روحانی بدهند.

باز خدای را صد هزاران مرتبه شکر گوییم که به همت ملت، آگاهی و شعور بالای آنان و نیز تلاش نخبگان و آبروداران جامعه و پیام های متواتر و مکرر آنان در هفته پایانی شد آنچه باید می شد و این خطر گذر کرد و دولت روحانی که بواقع مظلوم است و خود رئیس جمهوری نیز چندین بار به این مظلومیت تصریح و تاکید داشت، از اینپیچ خطیر گذر کرد.

اما باید به آقای رئیس جمهوری متذکر شد که در دولت دوم فرصت این آزمون و خطاها نیست، باید به ایشان گفت که مبادا در غفلت دولت خدایناکرده سرنوشت دولت دوم اصلاحات رقم خورده و در نهایت در چهار سال آینده شاهد عقب گردی تاریخی و سخت جبران ناپذیر باشیم.

آقای روحانی تا دیر نشده و تا فرصت هست فکری به حال حوزه اطلاع رسانی خود کنید تا مبادا آن پاشنه آشیل این بار کار دست دولت شما و در واقع ملت ایران و روند تدریجی اصلاحات نداده است.