امان از بی سوژگی رسانه های خاص!

سرویس سیاسی خرداد- امین داودی نیا: شاید این از عجایب روزگار ما باشد که در خاورمیانه پر تلاطم و سرشار از خبر زندگی کنی و اتفاقا با توجه به انتخابات و تغییر کابینه، در داخل نیز سوژه های داغِ قابل استحصال هم در چنته داشته باشی و از سر بی سوژگی کشور را به سوی دو قطبی و تضاد و چالش رهنمون کنی، تا آنجا که شاید به جرات بتوان گفت که ریشه بسیاری از چالش های امروز صحنه سیاسی ما در این بی سوژگی و پردازش های انحرافی جریان رسانه ای دلواپسان است.

به گزارش خرداد؛کشور مشکلات و معضلات کم ندارد، منطقه نیز هم دستخوش تلاطم های بسیار است و در عرصه های مختلف و سپهرهای متفاوت هم زمینه برای نقد و تحلیل کم نیست اما شماری از رسانه های خاص گویا از اساس تمایلی به دیدن اینهمه موضوعات متنوع و واکاوی و نقد آنها را ندارند.

نشان به آن نشانی که رئیس جمهوری نزدیک به یک ماه پیش کلمه ای در باب خصوصی سازی و نقد واگذاری پروژه های اقتصادی گفت که کنایه آن متوجه سپاه بود، اتفاقا فرمانده محترم سپاه پاسداران و تنی چند از دیگر سرداران سپاه نیز پاسخ های خود را مبذول داشته و جواب رئیس جمهوری را دادند اما تنها و تنها کافی است رسانه های منتقد دولت را طی این مدت بررسی کنید، بخش اعظمی از خبرهای روزانه آنان به بازتاب واکنش ها در این زمینه اختصاص دارد و  هنوز که هنوز است، همه روزه شاهد واکنش و اظهارات یکی از برداران نظامی در این زمینه و انتقاد از سخنان رئیس جمهوری هستیم که البته بدون نام آوری است اما تلویح نزدیک به تصریح آن، آنچنان واضح است که معنا و مصادیق آن اظهر من الشمس است.

گویی که این نکته مهم ترین مسئله روز کشور و نظام و مردم است و دو قطبی دهشتناکی شکل گرفته و ... حال آنکه بواقع اینچنین نیست، نقدی شده و پاسخی مبذول گشته و پیش از این نیز از این موارد بسیار بوده و این حق طبیعی دو طرف نیز هست و امور نیز بر مدار خود در حرکت است اما چرا مسئولان نظامی مدام در این زمینه اظهار نظر می کنند و بر این تنوره می دمند؟ پاسخ ساده است، آنان در برابر سئوالات و پرسش هایی قرار می گیرند که لاجرم مجبور به ابراز موضع و پاسخ هستند و این پاسخ ها می شود، دمیدن بر همان تنور دوقطبی، در واقع ریشه مشکل هیچ یک از طرفین اصلی نیستند، رسانه های خاصی هستند که به هر دلیلی که من ریشه آن را در بی سوژگی و یاس از نتیجه انتخابات می دانم، می خواهند برای خود نقش تاثیر گذار قایل شده و راه را تنها از این معبر دمیدن بر تنش ها و ایجاد فضای کشاکش می بینند و برایشان به هیچ روی تعریف شده نیست که می توانند در مقام یک منتقد، به جای چالش افزایی گاهی هم در عین انتقاد از محاسن و نکات مثبت بگویند یا به بخش های قابل نقد که جذابیت جنجالی ندارند، بپردازند.

از همین سنخ است، واکنش هایی که مدام و ممتد این روزها نسبت به توافق با توتال به منصه ظهور می رسد. در برهه ای آنان نقدهایی به مدل جدید قراردادهای نفتی داشته اند و اتفاقا این نقدها باعث چکش کاری همه جانبه قرارداد و حساسیت ارکان نظام روی این موضوع شده و همه چیز از معابر و فیلترهای گوناگون گذشته و بالاخره منجر به امضای قراردادی مهم و تاریخی شده است اما به محض آنکه توافق اجرایی شد، حملات دوباره آغازیدن گرفت و بی امان ادامه دارد، چون سوژه دیگری که برای آنان در نقد دولت جذاب باشد؛ فی الحال در دسترس نیست (که البته اگر بنا بر نقد منصفانه باشد، بسیار نیز هست) پس همان سناریوی قدیمی را رنگ و لعابی زده و دوباره مطرح می سازند در حالیکه ضرورت این توافق برای اقتصاد ایران، اهمیت و تاثیر گذاریش و تحولاتی که پیرو آن رقم خورده و خواهد خورد، برای هیچ اهل فنی پوشیده نیست و اینکه ما نیازمند سرمایه گذاری خارجی در عرصه نفت هستیم و اینکه چرا بخش هایی از قرارداد محرمانه است، آنچنان واضح است که نیاز به توضیح ندارد اما آنان نه نمی خواهند بشنوند و نه تصمیمی بر آن دارند.

آنان تنها می خواهند موضوعی برای سوژه پردازی داشته و چنته شان خالی نمانده و محذوف از دایره تاثیر گذاری نباشند، شاید این روزها بیش و پیش از هر چیز لازم است که متولیان رسانه های اصولگرا به بازنگری استراتژی خود بپردازند و تصمیم بگیرند که در این چهار سال پیش رو با توجه به انتخابات اخیر، می خواهند چه راهی را طی کرده و به کجا بروند، چرا که استراتژی قبلی جوابگو نبوده و این جنجال پردازی ها نیز در میان مدت و کوتاه مدت قابلیت بسط و تعمیم ندارد، شاید که با تغییر رویکرد آنان فضای سیاسی هم لختی آرامش به خود ببیند!