حادثه های تکراری با اهمال های همیشگی
دم به دم فاجعه ندهیم و فرش قرمز برای مصیبت نیاندازیم
بی شک نمی توان گفت که ضریب خطای انسانی را می توان به صفر رساند و مانع وقوع حوادث تلخ رانندگی شد اما آیا نمی توان از تکرار هر از گاه و چندین و چند باره یک فاجعه جلوگیری کرد به هنگامی که هر باره تقریبا یک سیکل معیوب و باطل به وقوع می پیوندد.
سرویس اجتماعی خرداد: حادثه همانگونه که از اسمش بر می آید، به یکباره رخ
داده و فاجعه را رقم می زند، امکان به صفر رسانی حادثه نیز ممکن و میسر
نیست و نمی توان از فقدان صدر در صدی آن گفت اما می توان حادثه را به حداقل
رساند اما می توان ضریب خطای انسانی را کاهش داد اما می توان زیر ساخت های
لازم را مهیا کرد.
به گزارش خرداد؛ سحرگاه روز جمعه یکبار دیگر غمی سترگ بر جان یک ملت نشست، دوباره اتوبوس، دوباره واژگونی، دوبار دانش آموزان مظلوم و بی گناه، دوباره فاجعه و درد.
بی شک نمی توان گفت که ضریب خطای انسانی را می توان به صفر رساند و مانع وقوع حوادث تلخ رانندگی شد اما آیا نمی توان از تکرار هر از گاه و چندین و چند باره یک فاجعه جلوگیری کرد به هنگامی که هر باره تقریبا یک سیکل معیوب و باطل به وقوع می پیوندد. آیا نمی توان خطاهای مدیریتی و برنامه ریزی های نادرست را نیز از بین برد؟!
خستگی و خواب آلودگی رانندگان و فقدان استانداردهای لازم جاده ای از مهم ترین عوامل حوادث اینچنینی تا پیش از این بوده اند، حال سئوال اینجاست که چرا و چگونه با توجه به این نکات در ساعت و زمانی اجازه این سفر بین شهری داده شده که به طور طبیعی به علت دیرگاه بودن این سفر، خطر آب آلودگی راننده افزایش داشته و از طرف دیگر با فقدان دید لازم امکان وقوع حادثه افزایش می باید؟
کدامین ضرورت ایجاب می کرده که دانش آموزان در این ساعت از شبانه روز به اردو اعزام شوند؟
در وهله اولیه راننده این اتوبوس بازداشت شده است، کاری به قصور و تخلف وی نداریم که البته گویا او سرعت لازمه را رعایت خود ادعا دارد که خواب آلود نبوده و نور ماشین روبرویی باعث عدم دید او شده و فاجعه را رقم زده است، سئوال مهم اینجاست که چرا متولیان اجرای این اردو چنین ساعتی را برای انتقال دانش آموزان برگزیده اند؟ حادثه رخ می دهد و عمر دست خداست و هیچ کس از سرنوشت خود خبر ندارد اما آیا اگر این سفر بین شهری در ساعت متعارف روز انجام می پذیرفت، امکان خواب آلودگی یا تاثیر نور بالای ماشین روبرویی به وقوع حادثه کمک می کرد؟
حوادث جاده ای در کشور ما از عرف جهانی بسیار فراتر است و این حقیقت که از زیر ساخت های لازم برخوردار نبوده و نیستیم و به رغنم همه تمهیدات چند سال گذشته از استانداردهای جهانی فاصله داریم و رفهع و رجوع معضلات نیازمند سرمایه گذاری عظیم و عزم ملی در این زمینه است، کسی شکی ندارد اما نکته آنجاست که گاه ما خودمان با عنایت به و اشراف به همه این موارد اشتباه های محسوس و ارادی و عینی انجام داده و به وقوع حوادث دامن می زنیم.
یادمان نرود که حوادث اینچنینی بار روانی فراوانی برای خانواده ها در سراسر کشور دارد، جایی که می بایست آنان با اطمینان خاطر و آسودگی خیال فرزندان خود را به آموزش و پرورش بسپارند اما با اینگونه حوادث همواره نگران و دغدغه مند سرنوشت فرزندان خود هستند و حال که در آستانه آغاز سال تحصیلی تازه هستیم، بر مدیریت جدید آموزش و پرورش این مهم ضرورت است که ساز و کارها را تغییر و هرگونه اهمال انسانی را که امکان وقوع آن وجود دارد و در مقابل عدم رخداد آن نیز ممکن و میسر است، به صفر مطلق برسانیم، کاش با فروکش کردن احساسات در قبال این فاجعه پرونده آن را به بایگانی نسپرده و حواسمان باشد که فاجعه و حادثه رخ دادنی است اما ما خودمان می توانیم حداقل دم به دم آن نداده و زمینه های وقوع را به حداقل برسانیم.
به گزارش خرداد؛ سحرگاه روز جمعه یکبار دیگر غمی سترگ بر جان یک ملت نشست، دوباره اتوبوس، دوباره واژگونی، دوبار دانش آموزان مظلوم و بی گناه، دوباره فاجعه و درد.
بی شک نمی توان گفت که ضریب خطای انسانی را می توان به صفر رساند و مانع وقوع حوادث تلخ رانندگی شد اما آیا نمی توان از تکرار هر از گاه و چندین و چند باره یک فاجعه جلوگیری کرد به هنگامی که هر باره تقریبا یک سیکل معیوب و باطل به وقوع می پیوندد. آیا نمی توان خطاهای مدیریتی و برنامه ریزی های نادرست را نیز از بین برد؟!
خستگی و خواب آلودگی رانندگان و فقدان استانداردهای لازم جاده ای از مهم ترین عوامل حوادث اینچنینی تا پیش از این بوده اند، حال سئوال اینجاست که چرا و چگونه با توجه به این نکات در ساعت و زمانی اجازه این سفر بین شهری داده شده که به طور طبیعی به علت دیرگاه بودن این سفر، خطر آب آلودگی راننده افزایش داشته و از طرف دیگر با فقدان دید لازم امکان وقوع حادثه افزایش می باید؟
کدامین ضرورت ایجاب می کرده که دانش آموزان در این ساعت از شبانه روز به اردو اعزام شوند؟
در وهله اولیه راننده این اتوبوس بازداشت شده است، کاری به قصور و تخلف وی نداریم که البته گویا او سرعت لازمه را رعایت خود ادعا دارد که خواب آلود نبوده و نور ماشین روبرویی باعث عدم دید او شده و فاجعه را رقم زده است، سئوال مهم اینجاست که چرا متولیان اجرای این اردو چنین ساعتی را برای انتقال دانش آموزان برگزیده اند؟ حادثه رخ می دهد و عمر دست خداست و هیچ کس از سرنوشت خود خبر ندارد اما آیا اگر این سفر بین شهری در ساعت متعارف روز انجام می پذیرفت، امکان خواب آلودگی یا تاثیر نور بالای ماشین روبرویی به وقوع حادثه کمک می کرد؟
حوادث جاده ای در کشور ما از عرف جهانی بسیار فراتر است و این حقیقت که از زیر ساخت های لازم برخوردار نبوده و نیستیم و به رغنم همه تمهیدات چند سال گذشته از استانداردهای جهانی فاصله داریم و رفهع و رجوع معضلات نیازمند سرمایه گذاری عظیم و عزم ملی در این زمینه است، کسی شکی ندارد اما نکته آنجاست که گاه ما خودمان با عنایت به و اشراف به همه این موارد اشتباه های محسوس و ارادی و عینی انجام داده و به وقوع حوادث دامن می زنیم.
یادمان نرود که حوادث اینچنینی بار روانی فراوانی برای خانواده ها در سراسر کشور دارد، جایی که می بایست آنان با اطمینان خاطر و آسودگی خیال فرزندان خود را به آموزش و پرورش بسپارند اما با اینگونه حوادث همواره نگران و دغدغه مند سرنوشت فرزندان خود هستند و حال که در آستانه آغاز سال تحصیلی تازه هستیم، بر مدیریت جدید آموزش و پرورش این مهم ضرورت است که ساز و کارها را تغییر و هرگونه اهمال انسانی را که امکان وقوع آن وجود دارد و در مقابل عدم رخداد آن نیز ممکن و میسر است، به صفر مطلق برسانیم، کاش با فروکش کردن احساسات در قبال این فاجعه پرونده آن را به بایگانی نسپرده و حواسمان باشد که فاجعه و حادثه رخ دادنی است اما ما خودمان می توانیم حداقل دم به دم آن نداده و زمینه های وقوع را به حداقل برسانیم.
