یک سده نزاع خاورمیانه و یک نزاع تازه
همه پرسی تازه استقلال در قالب همان درد همیشگی و قدیمی خاورمیانه
جایی که اگر قرار باشد، شهروندان آن از هر قوم و قبیله و نژاد و مذهبی در آرامش و آسایش به رتق و فتق امور جاریه خود بپردازند، مستعد قدرت گیری فراوان بوده و هیچ گاه منابع عظیم و سرشار خود را به ثمن بحث و در قالب های مختلف به جیب قدرت های جهانی امروز نمی ریزند. از مهاجرت نیروی انسانی مستعد و متخصص تا منابع هیدروکربوری و دلارهای نفتی که با افزایش تنش ها شیب مستقیم انتفاع از آن به سوی غرب سرازیر است.
سرویس سیاسی خرداد- رضا رئیسی: «این تخم لق کردستان مستقل را انگلیس‌ها در دهن اکراد شکسته و خاطر دولت ترکیه را از این جهت متزلزل ساخته‌اند و البته ما هم باید مثل آنها متزلزل باشیم.
با اهمیتی که ناحیه نفت‌خیز کردستان پیدا کرده، من باور نمی‌کنم انگلیسهای مآل‌اندیش آرام بنشینند و بگذارند دولت ترکیه خود را جمع‌آوری کند و چند سال دیگر سروقت موصل برود و برای جلوگیری از این خطر، یقینا کردها را به عنوان استقلال با خود همدست خواهند کرد.»
به گزارش خرداد؛ فراز بالا بخشی از سخنان امروز مقامات عراقی یا سیاستمداران ایرانی و ترکیه ای در این روزها نیست، محمد علی فروغی نزدیک به 90 سال پیش این جملات را بر زبان رانده و نسبت به استقلال طلبی و تجزیه گرایی اکراد آنهم با محوریت قدرت های استعماری وقت، اخطار و انذار داده است.
سال ها بعد البته انگلیسی ها کار خود را در قلب خاورمیانه به انجام رسانده و غده سرطانی اسرائیل را در قالب یک حکومت نژادی و قبیله ای در هارتلند انرژی جهان و مهد تمدن قدیم بنا ساختند تا منطقه هیچ گاه روی آرامش و ثبات را ندیده و همواره تنازعات و تخصمات همه پتانسیل های ممکن دول اسلامی با ذخایر عظیم مادی و معنوی را به چالش بکشد.
عرصه معادلات جهانی تغییر و تحولات فراوانی در همه این سال ها به خود دیده، جنگ های جهانی و سپس نظام دو قطبی و جنگ سرد و پس از آن دوران یکه تازی ایالات متحده و هژمونی آن در قالب نظم نوین جهانی اما با همه این دگرگونی های عمیق و دگردیسی های بزرگ یک عنصر همواره در خاورمیانه ثابت و بدون تغییر بوده است.
اصرار و پافشاری بر نزاع های قومی و قبیله ای و نژادی و مذهبی و تداوم و بسط و تعمیم آن به انحاء و صور مختلف، نزاع میان باورمندان به ادیان مختلف، درگیری میان اضلاع و اجزای مذاهب و فرق اسلامی و تزریق تعصبات ملی و نژادی و رویکردهای شوونیستی و پانیسم گرایی و ...
سر ریشه و منشاء همه جدل ها و تخاصمات هم یک چیز بوده که فروغی در اظهارات 90 سال پیش خود اشاره ظریف و نکته بینانه ای بدان داشته است، طمع قدرت های جهانی به منابع و ذخایر مادی منطقه ای است که در سراسر دنیا بی همتاست.
جایی که اگر قرار باشد، شهروندان آن از هر قوم و قبیله و نژاد و مذهبی در آرامش و آسایش به رتق و فتق امور جاریه خود بپردازند، مستعد قدرت گیری فراوان بوده و هیچ گاه منابع عظیم و سرشار خود را به ثمن بحث و در قالب های مختلف به جیب قدرت های جهانی امروز نمی ریزند. از مهاجرت نیروی انسانی مستعد و متخصص تا منابع هیدروکربوری و دلارهای نفتی که با افزایش تنش ها شیب مستقیم انتفاع از آن به سوی غرب سرازیر است.
حالا و در برهه ای که موج تنش افزایی افراطی های سلفی رو به افول گذاشته و کارویژه تنش زایی آن در مسیر سراشیبی قرار گرفته، خاورمیانه نیازمند بحران تازه و نزاعی دوباره است و چه گزینه ای بهتر از زخم لای استخوانی که یک سده است بر تنوره آن دمیده شده و عقبه تاریخی و نگرش های قومیتی بر آن مترتب گشته است.
سردمداران اقلیم کردستان به خوبی می دانند که استقلال این منطقه که در حصار سه کشور ایران و عراق و ترکیه قرار دارد ممکن و میسر نیست، آنان به خوبی می دانند که تشکیل یک کشور مستقل کرد، با هیچ یک از المان های متعارف حقوق بین الملل و کنوانسیون های آن همخوانی ندارد، آنان می دانند که این رویا پردازی هزینه های گزاف و آسیب های مهلک و جبران ناپذیری بر پیکره مردمی خواهد داشت که اکنون در قالب حکومت فدراتیو عراق، از بسیاری از امکانات و مزایای خود مختاری برخوردار هستند و همه این جدل ها که می تواند حیات و ممات آنان را تحت الشعاع خود بگیرد تنها تغییر یک عنوان است و بس، کردستان اگر استقلال هم یابد، از این منطقه چون قطعه ای کیک، کنده شدنی نیست و مردم آن می بایست در همین اتمسفر فعلی به زندگی خود بپردازند و بی شک استقلال آنان از سوی هیچ یک از کشورهای منطقه پذیرفته شدنی نخواهد بود و تنها بر دامنه نزاع های سخت و خونین خواهد افزود.
اقلیم کردستانی که اتفاقا در میان تلاطم های پر شمار چند سال اخیر، شرایط نسبتا آرام و رشد اقتصادی مطلوبی داشته و توانسته کیفیت زندگی مردم تحت پوشش خود را ارتقا بخشد و از نگاه عقلانی و نه احساسی با رویکردهای نژادی و قومیتی هیچ توجیه منطقی برای این ماجراجویی وجود ندارد اما آنان به ورطه پرتلاطم استقلال خواهی بابرگزاری همه پرسی اخیر وارد شدند.
بدون هیچ شک و شبهه ای تنها برنده این مجادله و نزاع های پیامدی آن قدرت هایی هستند که در فرا سوی این مرزها، شیره خاورمیانه را در میانه جدل های بی سر و ته و نگرش های غیر عقلانی و متعصبانه حاکم بر ملت ها و قومیت های منطقه ای مکیده و هر روز فربه تر می شوند و خاورمیانه و مردم آن را هر روز در منجلاب این درگیری و نزاع ها غوطه ور می کنند .
با اهمیتی که ناحیه نفت‌خیز کردستان پیدا کرده، من باور نمی‌کنم انگلیسهای مآل‌اندیش آرام بنشینند و بگذارند دولت ترکیه خود را جمع‌آوری کند و چند سال دیگر سروقت موصل برود و برای جلوگیری از این خطر، یقینا کردها را به عنوان استقلال با خود همدست خواهند کرد.»
به گزارش خرداد؛ فراز بالا بخشی از سخنان امروز مقامات عراقی یا سیاستمداران ایرانی و ترکیه ای در این روزها نیست، محمد علی فروغی نزدیک به 90 سال پیش این جملات را بر زبان رانده و نسبت به استقلال طلبی و تجزیه گرایی اکراد آنهم با محوریت قدرت های استعماری وقت، اخطار و انذار داده است.
سال ها بعد البته انگلیسی ها کار خود را در قلب خاورمیانه به انجام رسانده و غده سرطانی اسرائیل را در قالب یک حکومت نژادی و قبیله ای در هارتلند انرژی جهان و مهد تمدن قدیم بنا ساختند تا منطقه هیچ گاه روی آرامش و ثبات را ندیده و همواره تنازعات و تخصمات همه پتانسیل های ممکن دول اسلامی با ذخایر عظیم مادی و معنوی را به چالش بکشد.
عرصه معادلات جهانی تغییر و تحولات فراوانی در همه این سال ها به خود دیده، جنگ های جهانی و سپس نظام دو قطبی و جنگ سرد و پس از آن دوران یکه تازی ایالات متحده و هژمونی آن در قالب نظم نوین جهانی اما با همه این دگرگونی های عمیق و دگردیسی های بزرگ یک عنصر همواره در خاورمیانه ثابت و بدون تغییر بوده است.
اصرار و پافشاری بر نزاع های قومی و قبیله ای و نژادی و مذهبی و تداوم و بسط و تعمیم آن به انحاء و صور مختلف، نزاع میان باورمندان به ادیان مختلف، درگیری میان اضلاع و اجزای مذاهب و فرق اسلامی و تزریق تعصبات ملی و نژادی و رویکردهای شوونیستی و پانیسم گرایی و ...
سر ریشه و منشاء همه جدل ها و تخاصمات هم یک چیز بوده که فروغی در اظهارات 90 سال پیش خود اشاره ظریف و نکته بینانه ای بدان داشته است، طمع قدرت های جهانی به منابع و ذخایر مادی منطقه ای است که در سراسر دنیا بی همتاست.
جایی که اگر قرار باشد، شهروندان آن از هر قوم و قبیله و نژاد و مذهبی در آرامش و آسایش به رتق و فتق امور جاریه خود بپردازند، مستعد قدرت گیری فراوان بوده و هیچ گاه منابع عظیم و سرشار خود را به ثمن بحث و در قالب های مختلف به جیب قدرت های جهانی امروز نمی ریزند. از مهاجرت نیروی انسانی مستعد و متخصص تا منابع هیدروکربوری و دلارهای نفتی که با افزایش تنش ها شیب مستقیم انتفاع از آن به سوی غرب سرازیر است.
حالا و در برهه ای که موج تنش افزایی افراطی های سلفی رو به افول گذاشته و کارویژه تنش زایی آن در مسیر سراشیبی قرار گرفته، خاورمیانه نیازمند بحران تازه و نزاعی دوباره است و چه گزینه ای بهتر از زخم لای استخوانی که یک سده است بر تنوره آن دمیده شده و عقبه تاریخی و نگرش های قومیتی بر آن مترتب گشته است.
سردمداران اقلیم کردستان به خوبی می دانند که استقلال این منطقه که در حصار سه کشور ایران و عراق و ترکیه قرار دارد ممکن و میسر نیست، آنان به خوبی می دانند که تشکیل یک کشور مستقل کرد، با هیچ یک از المان های متعارف حقوق بین الملل و کنوانسیون های آن همخوانی ندارد، آنان می دانند که این رویا پردازی هزینه های گزاف و آسیب های مهلک و جبران ناپذیری بر پیکره مردمی خواهد داشت که اکنون در قالب حکومت فدراتیو عراق، از بسیاری از امکانات و مزایای خود مختاری برخوردار هستند و همه این جدل ها که می تواند حیات و ممات آنان را تحت الشعاع خود بگیرد تنها تغییر یک عنوان است و بس، کردستان اگر استقلال هم یابد، از این منطقه چون قطعه ای کیک، کنده شدنی نیست و مردم آن می بایست در همین اتمسفر فعلی به زندگی خود بپردازند و بی شک استقلال آنان از سوی هیچ یک از کشورهای منطقه پذیرفته شدنی نخواهد بود و تنها بر دامنه نزاع های سخت و خونین خواهد افزود.
اقلیم کردستانی که اتفاقا در میان تلاطم های پر شمار چند سال اخیر، شرایط نسبتا آرام و رشد اقتصادی مطلوبی داشته و توانسته کیفیت زندگی مردم تحت پوشش خود را ارتقا بخشد و از نگاه عقلانی و نه احساسی با رویکردهای نژادی و قومیتی هیچ توجیه منطقی برای این ماجراجویی وجود ندارد اما آنان به ورطه پرتلاطم استقلال خواهی بابرگزاری همه پرسی اخیر وارد شدند.
بدون هیچ شک و شبهه ای تنها برنده این مجادله و نزاع های پیامدی آن قدرت هایی هستند که در فرا سوی این مرزها، شیره خاورمیانه را در میانه جدل های بی سر و ته و نگرش های غیر عقلانی و متعصبانه حاکم بر ملت ها و قومیت های منطقه ای مکیده و هر روز فربه تر می شوند و خاورمیانه و مردم آن را هر روز در منجلاب این درگیری و نزاع ها غوطه ور می کنند .
