به گزارش خرداد به نقل از ایسنا، در سال‌های اخیر ورزشکاران زن امکان فعالیت در رشته‌های ورزشی مختلفی را پیدا کرده‌اند و تبعیض جنسیتی در انتخاب رشته ورزشی نسبت به دهه‌های گذشته کمرنگ‌تر شده است. پیش از این شاید زنان در رشته‌های ورزشی که مردانه خوانده می‌شوند مانند کشتی یا وزنه‌برداری حضور کمتری داشتند اما امروزه در سطح المپیک نیز این فرصت برای آنها فراهم شده تا رقابت کنند.
در دوره‌های اخیر المپیک، تماشاگران مسابقات زنان نیز بیشتر شده‌اند و اقبال عمومی به ورزش زنان افزایش یافته است. همان طور که ورزشکاران برتر مرد در جهان، هواداران خاص خود را دارند، ورزشکاران برتر زن نیز هوادارانی دارند که فعالیت ورزشی آنها را مرتب دنبال می‌کنند.
با این حال معضلی که هنوز در ورزش بانوان وجود دارد و در ورزش مردان کمتر مشاهده می‌شود. پر رنگ‌تر بودن نقش زیبایی، نسبت به عملکرد ورزشی در جذب تماشاگر در ورزش زنان است.
برای مثال، ورزشکاران زن برتر تنیس بیش از ورزشکاران وزنه‌برداری یا کشتی هوادار و تماشاگر دارند. این به نظر ناعادلانه می‌آید زیرا ورزشکاران زن در همه رشته‌ها به یک اندازه نیاز به تلاش برای موفقیت و کسب مدال دارند. همچنین زنان ورزشکار سیاه پوست که بسیاری از آنها نقش اساسی در کنار زدن موانع ورزش زنان داشته‌اند، هوادار کمتری دارند.
به نظر می‌رسد که ورزش زنان نیازمند تلاش‌هایی برای درگیر شدن بیشتر ورزشکاران با ورزش و عملکرد ورزشی است. زنان به خصوص در ورزش دوومیدانی نیاز دارند تا قدرت و توانایی‌های خود را به اثبات برسانند و نشان دهند که معیارهای ارزیابی ورزش زنان فراتر از ارزیابی‌های فیزیکی و زیبایی است. به علاوه هواداران و تماشاگران ورزشی، نیازمند آموزش‌ها و تبلیغاتی هستند که آنها را با توانایی‌های ورزشی و اراده ورزشکاران زن آشناتر کند و به آنها آموزش دهد که نباید ورزشکاران زن را بر حسب ظاهر قضاوت کنند.
این اتفاق درباره ورزشکاران مرد افتاده است. رسانه‌های ورزشی غالبا بر توانایی ورزشی ورزشکاران مرد تمرکز دارند اما چنین وجهه‌ای از ورزش زنان به نمایش نمی‌گذارند. در صورتی که زنان ورزشکار بتوانند در این مسیر گام بردارند و با کمک جامعه ورزش و رسانه‌ها نشان دهند که ورزش بانوان صرفا ظاهر و فیزیک بدنی نیست، می‌توانند در آینده اعتماد به نفس و قدرت خود را بیشتر نشان دهند.
