مجیدی ها را نشکنیم
علی جوادی
بلافاصله بعد از آنکه فرهاد مجیدی چهارگوشه چمن آزادی را بوسید و از فوتبال خداحافظی کرد، زمزمه ها و شایعه ها شروع شد. زمزمه هایی که گاه چون تازیانه بی رحمانه بر بدن ادمها فرود می آوریم. مجیدی تزریق خونی می کرد و نمی توانست بیش از این ادامه دهد، مجیدی همان بازیکن دوپینگی بود و می ترسید نامش را اعلام کنند، مجیدی مشکل بدنی داشت…
این یکی از ضدهنرهای ماست. اینکه بلافاصله از تمام هنرمان برای تخریب استفاده کنیم. بی آنکه بدانیم این همه حرفهای دور از اخلاق، چقدر از حقیقت دور است. مجیدی یکی از حرفه ای ترین بازیکنان این فوتبال بود که سالها از بدن خود مراقبت کرد و به همین دلیل این همه سال دوام آورد. او حتی این فصل با این سن و سال یکی از بهترین بازیکنان استقلال و تمام لیگ ما بود. تمام ۱۹ تست دوپینگی که در فوتبال ایارن از مجیدی گرفتند منفی بود و این نشان می دهد او می خواست از راه فوتبال در فوتبال زندگی کند. پاک و سالم. مجیدی بعد از ۱۸ سال با دوران بازی فوتبال خداحافظی کرد. هواداران فوتبال در ایران نزدیک به دو دهه در کنار او بودند، بسیاری از کودکان این مرز و بوم با رویای فرهاد مجیدی به خواب رفتند و با آرزوی مجیدی شدن از خواب برخاستند. نه مجیدی که بسیاری از فوتبالیست های دیگر هم همین حکم را برای کودکان ما دارند. علی دایی، خداداد عزیزی، احمدرضا عابدزاده، مهدی مهدوی کیا، علی کریمی، کریم باقری و بسیار بسیار بازیکنانی که به بت های فوتبالی بچه های این خاک تبدیل می شوند. همان دستهایی که سعی کردند در آخرین روزهای فوتبالی علی دایی او را نابود کنند، ناجوانمردانه سعی کردند ازمجیدی هم چهره ای کریه بسازند. چهره ای که با دوپینگ دوام آورد، ماند، گل زد و محبوب شد؛ اما حقیقت چیزدیگری است. او یکی از بازیکنان دوست داشتنی فوتبال ما بود. سالم زندگی و سخت تمرین کرد تا دوام بیاورد. او را و بازیکنانی مانند او را به این راحتی نشکنیم.
