هوای پاک برای شهروندان کلانشهرهای ایران آرزو شد

خرداد: 29 دی ماه به عنوان روز ملی هوای پاک نامگذاری شده است، هوای پاکی که برای بسیاری از شهروندان کلانشهرهای ایران بیشتر به یک خیال و آرزو تبدیل شده است تا واقعیت.

29 دی ماه هر سال در ایران مراسمی تحت عنوان روز ملی هوای پاک برگزار می‌شود، امسال 22 سال از نامگذاری این روز و ثبت آن در تقویم ما گذشته اما هنوز هم کلانشهرهای ما و حتی برخی شهرهای کوچک ایران با معضل آلودگی هوا مواجه هستند.

در این مدت هم گویا آنقدر از آلودگی گفته و نوشته و خط و نشان داشته‌ایم که گوش و چشم و همه اعضا و جوارح نسبت به این موضوع بی حس شده و آلودگی به عنوان یک واقعیت مسلم و سرنوشت محتوم که باید با آن سوخت و ساخت پذیرفته شده است، دلیلش هم ساده است؛ همه چیز را سطحی و ظاهری کرده‌ایم، مثل همین مناسبت‌ها که کم هم نیستند.

مثلا از 15 اسفند تا 22 اسفند هفته منابع طبیعی داریم، روز اولش را درخت می‌کاریم اما در قبال تاراج جنگل‌ها سکوت می‌کنیم، روز دومش را فرهنگ منابع طبیعی نام گذاشته‌ایم اما چند روز بعد یعنی 13 فروردین را به روز ملی حمله به طبیعت بدل کرده‌ایم، 17 اسفند را به اهمیت قانون در حفاظت از محیط زیست اختصاص داده‌ایم اما دستگاه‌ها را نسبت به محیط زیست خنثی می‌بینیم، دولت هم عملا به محیط زیست که می‌رسد آهی در بساط ندارد، سر این کلاف را بگیرید و تا 22 اسفند بروید تا ببینید همه کوه‌خواری‌ها، زمین‌خواری‌ها، دست‌اندازی به منابع طبیعی، دریاخواری، نابود کردن جنگل‌ها و همه این ناگواری‌ها به همین سطحی‌نگری و مناسبت‌های گذرا می‌رسد.

روز هوای پاک هم از این واقعیت جدا نیست، 22 سال است که مراسم روز هوای پاک برگزار می‌کنیم اما فقط مراسم برگزار کرده‌ایم، در حالی که 70 درصد منابع آلاینده ناشی از خودروها و وسایل نقلیه است در این مدت تمام قد از خودروهای بی کیفیت حمایت و مردم را مجبور به استفاده از آنها کرده‌ایم، جدای از آن تعرفه خودروهای هیبریدی را نیز سال به سال افزایش داده‌ایم.

مراسم دوچرخه‌سواری برای بهبود وضعیت هوا برگزار کرده‌ایم اما در شهرسازی حقی برای دوچرخه‌سواری قائل نشده‌ایم و فقط به خودروها توجه کرده‌ایم.

بر استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر به خصوص انرژی خورشیدی تاکید کرده‌ایم اما همچنان برق خورشیدی را یک پدیده غریب می‌بینیم. آتش زدن بقایای کشاورزی را ممنوع کرده‌ایم اما هر سال این معضل را ادامه داده‌ایم و فقط به ابراز تاسفی بسنده کرده‌ایم.

توسعه حمل و نقل عمومی را فریاد زده‌ایم اما عملا هر سال نسبت به سال قبل تاکسی‌ها و اتوبوس‌هایمان فرسوده‌تر شده است، مترو هم که خودش داستانی دیگر دارد.

اینها واقعیاتی است که وضعیت امروز ما را به وجود آورده است، اگر قرار بود با نامگذاری یک روز در تقویم چیزی درست شود امروز ایران هیچ معضلی نداشت پس اگر کل ایام سال را  هم روز هوای پاک نامگذاری کنیم با این روند هیچ مشکلی حل نخواهد شد.