علاقمندان مصری کُشتی آمریکایی را از زمین بلند کردند!+ تصاویر
خرداد: در حیاط یک مدرسه مصری صدها نفر از علاقمندان داشتند مبارزان آماتوری را تماشا می کردند که صورت هاشان را رنگ زده و با لباس های دراماتیک شان یک نمایش کشتی به سبک آمریکایی را اجرا می کردند.
به گزارش خبرگزاری آسوشیتدپرس، دو مبارز که چشم هاشان را با آرایش سیاه تر کرده بودند، تمام تلاش شان را می کردند که در پایان شب صاحب عنوان پادشاه شب شده و شنل قهرمانی را که شنلی مزین از پوست پلنگ بود، بر دوش اندازند.
زیر درخشش انواع چراغ های پر نور و موسیقی پر سر و صدای راک که در فضا طنین انداز بود، نمایش تماشایی دو مبارز در داخل رینگ تلفیقی بود از فنون ورزشی و حرکاتی موزون که با زیبایی جلوی چشم تماشاگران اجرا می شد و نشان از دقت مثال زدنی طراحان شان داشت.
این نمایش بی سابقه که در یک مدرسه روستایی نزدیک شهر اسماعیلیه در کرانه های کانال سوئز روی صحنه آمده بود، در یکی از معدود شب های ساکنان منطقه، اوقاتی خوش ساخته بود برای نزدیک به هزار مرد و زن و کودکی که با دل و جان جذب مبارزه ورزشکاران داخل رینگ شده بودند.
نمایش زائیده افکار و رویاهای اشرف محروس بود. ورزشکاری که به تنهایی فدراسیون کشتی حرفه ای مصر را در سال ۲۰۱۲ تاسیس کرده و از آن پس بیست و دو بار این مبارزات را در مصر برگذار کرده است.
مبارزات این فدراسیون که در آغاز تنها با هشت مبارز که دو نفرشان نیز زن بودند، آغاز شده بود، حالا با حدود پنجاه ورزشکار آماتور از سر تا سر مصر برگزار می شود.
اشرف محروس سی و هفت ساله درباره این که چه چیزی باعث شد دست به برگزاری چنین مبارزاتی بزند، می گوید: «ایده اولیه برگزاری مبارزات کشتی حرفه ای ریشه در روزهایی دارد که به همراه برادرم در رختحواب مان یک سری حرکات رزمی را انجام می دادیم». این یعنی که مبارزات رزمی علاقه ای دیرینه سال برای این دو برادر بوده. علاقه ای که تاوانش شکسته شدن سه تختخواب بود که در نهایت موجب شد این دو برادر مجبور شوند شب ها روی زمین و بدون تخت استراحت کنند.
حالا سال ها بعد از آن روزها و شب های پر خاطره اشرف محروس خوش قد و بالا این ورزش را در مصر کابونگا نام نهاده است. او که ماه ها برای تدارک برگزاری چنین نمایشی در این گوشه از سرزمین مصر برنامه ریزی کرده و زحمت کشیده؛ در این نمایش که در مدرسه برگزار می شود، با کت و شلواری شیک و کراواتی زیبا حضور یافته است. البته او پیش از آغاز مراسم فکرش را نمی کرد که فضای کوچک محل برگزاری مبارزات و استقبال غیر قابل پیش بینی مردم موجب ازدحامی غریب شده و تنها ده دقیقه بعد از آغاز نمایش، شلوغی و ازدحام بیش از حد مراسم را متوقف کند. اما این اتفاق افتاد. اتفاقی که احمد عبدالله یکی از برنامه ریزان این مراسم را ناچار کرد بالای صحنه رفته و پشت میکروفون رو به جمعیت بگوید: ما انتظار چنین استقبالی را نداشتیم. ما تنها می خواستیم یک نمایش جدید برای مردم روستای ابو سلطان تقدیم کنیم.
در حالی که مردم تک تک یا گروه گروه مراسم را ترک می کردند، چشم های اشرف محروس پر از اشک شده بود. حسرت بی پولی و بی امکاناتی او را آزار می داد. این را چشمان اشک بارش نشان می داد؛ و البته نتوانست خودش را راضی به سکوت کند و حسرتش را بر زبان نیز آورد: اگر پول داشتیم، می توانستیم یک برگزار کننده حرفه ای استخدام کنیم و جایی را بگیریم که هر کسی روی صندلی خودش بنشیند.
فدراسیون کشتی حرفه ای مصر از نبود اسپانسر رنج می برد و اعضای این فدراسیون برای برگزاری مسابقات و مبارزات و نمایش هایی از این دست از جی حودشان هزینه می کنند. یکی از کشتی گیران این رشته می گوید: این جا در مصر هیچ کس نمی تواند رویاهایش را تعبیر کند و موفق شود.
با این که بیشتر مبارزات این فدراسیون در باشگاه ها برگزار می شود، اما بعضی وقت ها نمایش هایی در مکان های منحصر به فرد هم اجرا شده است. مثل یکی از ایونت های این فدراسیون که در بیمارستان کودکان قاهره جلوی چشم کودکان بیمار برگزار شد.
رویاهای حرفه ای
به رغم وجود دشواری ها و چالش های پر شمار، اما، کشتی گیران رویای روزهایی را در سر دارند که بتوانند مثل مبارزان حرفه ای آمریکایی به شهرت رسیده و از این که در این رشته فعالیت می کنند، لذت ببرند.
مومن محمد که در رینگ مبارزه به نام کماندو شناخته می شود می گوید که از زمان بچگی عاشق مبارزات کشتی حرفه ای آمریکایی بوده. او درباره مبارزان محبوبش می گوید: من ری میستریو را دوست دارم؛ به خاطر سبک زیبای مبارزاتش در رینگ و البته حرکات ظریف و سبک و نوع استفاده اش از طناب های رینگ.
مسابقات کشتی حرفه ای آمریکا در کافه های محله های طبقه متوسط مصر به نمایش در می آید و بسیار بسیار محبوب است. چیزی که موجب می شود نوجوانان و جوانان با تماشای اساطیر و بت های این رشته ورزشی – نمایشی، کسانی چون جان سنا، تریپل اچ و البته آندر تیکر وقت بگذرانند و تبدیل به علاقمندان این ورزش شوند.
ستارگان جهانی کشتی حرفه ای از طریق مبارزات و نمایش هاشان درآمد خوبی به دست آورده و آینده خوبی برای خود می سازند. آن ها همچنین با حضور در آگهی های تبلیغاتی تلویزیونی و فیلم های رزمی هم پول در می آورند. همکاران و همتایان آن ها ولی تازه شروع کرده اند به تجربه شناخته شدن – و نه حتی شهرت -؛ و در این زمینه هم مرهون و مدیون یک صفحه فیسبوکی هستند که چهل هزار نفر مخاطب دارد. سمیر ابراهیم بیست و دو ساله که با نام نینجا مبارزه می کند، زمانی که بعد از حضور در یک برنامه تلویزیونی محلی در کوچه و خیابان شناخته شد، چنان شگفت زده شده بود که از خوشحالی سر از پا نمی شناخت. سمیر که سر تا پا سیاه پوشیده و ماسک به چهره دارد، درباره تجربه شهرت می گوید که « وقتی رفتم بین مردم، بهم گفتند که ما تو رو می شناسیم، تو نینجا هستی، همون کشتی گیری که به تلویزیون رفته بودی ».
اشرف محروس که در خانه پدریش در یک محله حاشیه ای یک رینگ کوچک ساخته و آن جا مبارزان نوجوان آماتوری را که در آن حوالی زندگی می کنند، تمرین می دهد، از دشواری ها و چالش هایی که برای یافتن امکانات مناسب پیش پایش قرار دارد، خسته شده است. با این حال این جوان سی و هفت ساله هنوز از پای نیفتاده و هنوز با انرژی رویاهایش را دنبال می کند.
در آن نمایش باشکوهی که در مدرسه روستایی برگزار شد، علاقه و اشتیاق کشتی گیران آماتور مصری واضح و روشن بود. به خصوص محمد بیست و هفت ساله که ثابت قدم تر از بقیه هم نشان می داد. او که با تبری بر دوش با نام چوب بر وارد رینگ می شود، می گوید: من همیشه رویای این را دارم که در مصر فدراسیون کشتی حرفه ای تاسیس شود.
آخرین جمله او شاید تکلیف آینده این ورزش را در این سرزمین روشن کند : هیچ وقت رویاهایم را رها نخواهم کرد!
