صدا و سیما از جان زبان مادری چه می‌خواهد؟

اگر چند روزی در توییتر، اینستاگرام یا هر شبکۀ اجتماعیِ دیگری پرسه بزنید، مداوماً با آدم‌های منتقدی رو‌به‌رو می‌شوید که می‌گویند سطح بحث‌ها خیلی پایین آمده و دیگر هیچ‌کس حرف جدی نمی‌زند و همه شده‌اند کارشناس و حرف‌هایی شبیه این. این انتقادات ریشه در تصور خاصی از زبان دارند که می‌گوید زبان ابزاری است برای انتقال «افکار و اندیشه‌ها.»

زبان پدیده و یا شاید هم می‌توان گفت کشفی منحصر به فرد بشر است. زبان بستری است که تصور و معنی تازه‌ای از جهان برای انسان آفرید، و او را به درک معانی ارزشمند مفاهیم زندگی، عشق، زیبایی، آزادی و…. نائل کرد. 

انسان به وسیله‌ی زبان بود که توانست به اعماق وجود دیگران نفوذ کند و به دیگران بپیوندد و نخستین اجتماعات بشری را شکل دهد. 

از جمله ناهنجاری‌های زبانی که این روز‌ها از طریق تلویزیون منتقل می‌شود، اصطلاحات، تکه کلام‌ها و کلمات ترکیبی نوین است تا جایی که پس از پخش چند قسمت از یک سریال تکه‌کلام‌ها در گفت‌وگوها، پیامک‌ها، نوشتار‌ها و حتی سایر رسانه‌های دیداری و شنیداری دیده می‌شود و تهیه‌کنندگان مجموعه‌های تلویزیونی تلاش می‌کنند تا با ارائه تکه‌کلام‌های بیشتر، ماندگاری سریال خود را در ذهن مردم بیشتر کنند. در سال‌های اخیر مجموعه‌های طنز و کمدی با استفاده از شخصیت پردازی مناسب توانسته اند بسیاری از تکیه کلام‌ها و اصطلاحات من در آوردی خود را در میان مردم رواج دهند. 

امروزه تحت تأثیر فیلم‌ها و سریال‌ها اصطلاحات، چون گیردادن، خفن، سوتی، قاط زدن، حال کردن، اسکول، مخ زدن، پیچوندن، آمپاس و… نیز وارد زبان روزمره مردم شده است که معنا و جایگاه درستی در زبان اصیل فارسی ندارند.

همه این‌ها را در کنار شورای عالی انقلاب فرهنگی، انجمن ترویج زبان و ادب پارسی و عموم ویراستاران، فرهنگستان ادب فارسی، شورای فرهنگ عمومی، انجمن‌های ادبی وابسته به حوزه هنری و وزارت فرهنگ و ارشاداسلامی، اساتید ادبیات و مدیران مسئول نشریات ادبی، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، آموزش و پرورش، مراکز علمی وپژوهشی در حوزه علوم انسانی، بنیاد‌های ادبی و مرکز ایران‌شناسی، مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام، مرکز بررسی‌های تاریخی و فرهنگی وزارت اطلاعات، مجلس شورای اسلامی و تمامی تشکل‌های غیردولتی و سمن‌های همسو با فعالیت‌های ادبی و شعر و زبان پارسی قرار دهید تا همچون دیگر مسائل فرهنگی مشخص شود با وجود ده‌ها نهاد و سازمان مربوطه چرا باز هم چشم فرهنگ تنها به دست معدود دلسوزانی است که شاید قدمی زبان را به پیش ببرند.