جنگ در غرب کشور ادامه دارد/ بنیاد شهید حقوق قربانیان مین را وتو می‌کند
خرداد؛ قربانیان مین در ایران همچنان در حال افزایش هستند و قانونی دقیق برای رسیدگی به پرونده آنها وجود ندارد. کارشناسان معتقدند بنیاد شهید در بررسی پرونده این افراد کوتاهی می‌کند.
چند روز پیش بود که خبری مبنی بر برخورد یک جوان ۲۷ ساله با مین در مناطق اطراف روستای «کانی زرد» واقع در شهرستان سردشت از توابع آذربایجان غربی منتشر شد، براساس این خبر که به تایید بخشدار مناطق مرکزی سردشت هم رسید، پای این جوان از مچ قطع شد، این خبر بار دیگر موضوع قربانیان مین، نحوه حمایت از آنها و لزوم پاکسازی هرچه سریع‌تر مناطق درگیر در جنگ را پررنگ کرد.
این اولین بار نیست که خبری مبنی بر انفجار مین در مناطق غرب کشور می‌شنویم؛ اخباری که همگی از نقص عضو یا مرگ قربانی خبر می‌دهند، مین‌هایی که معمولا یا از دوران جنگ بازمانده‌اند یا اینکه برای حفاظت از مرز‌ها و پاسگاه‌های مرزی در زمین کاشته شده‌اند و در این بین آنچه نادیده گرفته شده سلامت و حیات افرادی است که در این مناطق زندگی و رفت و آمد می‌کنند.
قربانیان مین چگونه زندگی می‌کنند؟
به گزارش رویداد۲۴ هادی لگزی و سلیمان اویسی ۲ شهروند بوکانی از همین قربانیان مین هستند، هر دو در دهه ۷۰ و در دوران طفولیت در اثر انفجار مین دو دست و دو چشم خود را از دست می‌دهند و پس از گذشت بیش از ۱۰ سال سرانجام کمیسیون ماده ۲ فرمانداری بوکان رایی مبنی بر احراز جانبازی آنها صادر و آن را به بنیاد شهید ابلاغ می‌کند، اما در یک اقدام عجیب بنیاد شهید و امور ایثارگران رای را نپذیرفته و از اجرای آن سرباز می‌زند، این در حالی است که رای از کمیسیون صادر شده از حیث سلسله مراتب مافوق بنیاد شهید و امور ایثار گران محسوب می‌شود، این دو شهروند دعوای خود را به دیوان عدالت اداری می‌برند که این دیوان هم با طرح ایرادی شکلی ابتدا توجهی به وضعیت آنها نمی‌کند اما با پیگیری وکلای مدافع دیوان در حال بررسی پرونده این ۲ نفراست.
امرار معاش برای هادی و سلیمان بسیار سخت است زیرا در حال حاضر هر دوی این افراد متاهل بوده و اکنون با داشتن حدود ۳۵، ۳۶ سال سن به دوران میانسالی خود نزدیک می‌شوند. سلیمان ۳ فرزند دارد و با داشتن مدرک کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی به عنوان اپراتور تلفن در بیمارستان مشغول به کار است اما هادی که تا ۸ سال پس از حادثه به دلیل افسردگی شدید از خانه بیرون نمی‌آمده، به تشویق دوستانش به درس خواندن ادامه می‌دهد و حالا دارای مدرک لیسانس است. او که فرزندش هم تازه به دنیا آمده، بیکار بوده و شرایط زندگی‌اش طاقت‌فرساست.
شرایط جسمی هر دو نفر به گونه‌ای است که نمی‌توانند از عهده مسائل فردی خود بربیایند و حتی قادر به انجام امور شخصی و نظافت خود هم نیستند، این افراد به دلیل فقر مالی نه تنها به سختی امور روزمره زندگی را می‌گذرانند که حتی نمی‌توانند از خدمات و امکانات مورد نیاز خود به عنوان افرادی که دارای معلولیت هستند، بهره چندانی ببرند، در حالیکه آنها در کمیسیون ماده ۲ به عنوان جانبار مورد شناسایی قرار گرفته و می‌توانند از حقوق و تسهیلات بنیاد شهید استفاده کنند، به دلیل سرباز زدن این نهاد از احقاق حقوق آنها همچنان سردرگم بوده و در تنگنای معیشتی ناشی از حادثه‌ای خودناخواسته قرار گرفته‌اند و حالا مسئول اصلی این حادثه یعنی دولت حمایت چندانی از آنها نمی‌کند.
در حقیقت شرایط قربانیان مین بسیار بغرنج است، چنانکه وقتی خبرنگار رویداد۲۴ از ناصر یوسفی بخشدار بخش مرکزی شهرستان سردشت درباره حمایت از قربانیان مین و به ویژه فردی که چند روز پیش در اثر برخورد با مین قطع عضو شد می‌پرسد، می‌گوید: ما در نوار قرمز خط مرزی قرار داریم که براساس قانون از یک سو کسی نباید در آن منطقه رفت و آمد کند و از سوی دیگر در این منطقه روستا‌هایی داریم که مردم در آن زندگی می‌کنند لذا نمی‌دانم که آیا پرونده فرد قطع عضو شده می‌تواند وارد کمیسیون شده و به عنوان جانباز مورد شناسایی قرار بگیرد یا نه.
