وقتی صدای معاون رئیس جمهور هم به جایی نمی رسد

سرویس زنان و خانواده خرداد/بهمن بالایی: این روزها که مدارس به دلیل آلودگی هوا تعطیل می شوند ، ‌بچه‌ها هیجان‌زده از تعطیلی پیش‌بینی نشده مدرسه و مهد کودک می‌خواهند بیشتر بخوابند،‌ اما پدر و مادر باید سر کار خود حاضر باشند و بچه‌ها را نمی شود در خانه تنها گذاشت. چه باید کرد؟ چرا این مشکل که چند سالی است بارها توسط مادران شاغل مطرح شده رفع نمی شود؟ چرا تصمیم گیری در کشور ما تا این اندازه زمانبر است؟ آیا واقعاً موضوع اینقدر پیچیده است؟ به نظر می رسد حتی وقتی معاون رئیس جمهور این مشکل را مطرح می کند ، راه حلی برای آن پیدا نمی شود. حتی صدای بالاترین مقام حوزه ی زنان هم به جایی نمی رسد. وقتی مشکلی که قاعدتاً حل آن بسیار ساده تر از طرح انتقال پایتخت است حل نمی شود ، چگونه طرح انتقال پایتخت مطرح می شود؟

بالا رفتن میزان آلاینده ها در هوای شهرهای بزرگ ، مخصوصاً تهران ، مهدکودک ها ، پیش دبستان ها و  مدارس ابتدایی را به تعطیلی کشاند. رخدادی که چند سالی است در فصول سرد ، تکرار می شود و دیگر شنیدن خبر آن چندان تعجب برانگیز نیست. در همه ی این سال ها ، مشکل عدم تعطیلی مادران شاغل مطرح شده و این سؤال که در چنین روزهایی ، مادران شاغل باید چه بکنند سؤالی است که همواره بی پاسخ مانده است. معاون رئیس جمهور در امور زنان و خانواده ، رسماً موضوع را به به دولت تذکر داد. در تاریخ 7 آذر 92 ، پیشنهاد شهیندخت مولاوردی در این خصوص به واحد حقوقی دولت رفت. با گذشت حدود یک ماه از انتشار خبر ارجاع این پیشنهاد به واحد حقوقی دولت ، هنوز خبری از نتیجه ی بررسی های کارشناسی در این مورد نشده است. دردسری که هر روز گریبان بسیاری از خانواده ها را می گیرد و زنان شاغل مدت هاست در انتظار تصمیم گیری دولت جهت رفع این معضل هستند. تصمیمی که سال هاست قرار است گرفته شود و هنوز خبری از آن نیست!

بحث آلودگی هوای تهران اولین‌بار توسط یک روحانی سال 1346 در مجلس مطرح شد. بعدها دکتر تقی ابتکار پدر دکتر معصومه ابتکار ، در سال 1354 هم روی این موضوع پافشاری کرد و طرح‌هایی برای مقابله با آلودگی هوا به شهرداری وقت ارائه داد. در برنامه عمرانی پنجم کشور (1356- 1352 ) که نخستین برنامه حفاظت محیط زیست کشور نیزدرآن مشاهده می گردد ، فصل نخست به موضوع آلودگی هوا اختصاص یافته است. منتها با توجه به اینکه در آن زمان این موضوع چندان جدی شمرده نمی شد ، مسئولین اجرایی کشور نیز عزم راسخی برای مقابله با آن نداشتند و طبعاً برنامه های پیشنهادی در برنامه ی اجرایی ، عملاً عقیم ماند.

 ادامه مطلب را اینجا در صفحه زنان و خانواده خرداد بخوانید