با این دربی مطمئن شدیم تیم ملی با تاکتیک های شما به جام جهانی رفته!

دربی رفت که صفر - صفر شد، مصاحبه کردند و گفتند تقصیر رسانه هاست که به این مسابقه بیش از حد بها می دهند و آن را حساس می کنند. حالا دربی برگشت هم صفر - صفر شده. اما رسانه ها آن را حساس نکرده بودند. اصلا عکس شوالیه و گلادیاتور هم برایشان طراحی نکردند و فقط در حد یک مسابقه نسبتا مهم به آن بها دادند. حالا شنیدن بهانه ها جالب خواهد بود. جالب است که بدانیم بازیکنان و مربیان دو تیم برای بازی بی کیفیت خود چه بهانه ای دارند و از چه توجیهی استفاده می کنند. اصلا باید دید آن ها رویشان می شود که بهانه بیاورند؟
مسابقه ای که جذاب ترین صحنه های آن درگیری بازیکنان دو تیم و لگد زدن های آن ها به شکم و صورت یکدیگر بود، چه جذابیت تاکتیکی می تواند داشته باشد؟ استقلال و پرسپولیس در دربی ۷۸ با یکدیگر فوتبال بازی نکردند. مسابقه آن ها نوعی ورزش رزمی بود که توپ هم در آن هست. بازیکنان دو تیم تا می توانستند همدیگر را هل دادند و با لگد به حریف کوبیدند تا شاید عدم وجود جذابیت های فنی را پنهان کنند.
جدا از بحث کتک کاری های بازیکنان، این مسابقه از نظر فنی هم چیزی نداشت. آن هایی که دربی ۷۸ را ندیدند، عملا چیزی جز چند لگدی که بازیکنان به یکدیگر زدند از دست ندادند. از نظر فوتبالی چیزی در این مسابقه دیده نمی شد و حالا راحت تر می توان به اعتماد به نفس بالای افرادی که می گفتند تیم ملی با تاکتیک های آن ها به جام جهانی رفته پی برد. اگر قرار بود تیم ملی با تاکتیک های مربیان بیگ به جام جهانی برود، ما حتی به پلی آف هم نمی رسیدیم. اجرای تاکتیک های فوتبالی در این دربی که مسابقه تیم های اول و سوم لیگ بود، شاید در حد و اندازه فوتبال در لیگ محلات ایران هم نمی شد. چه بسا در مسابقات محلات کمتر پیش می آید دو تیم ۴ بار با هم مسابقه بدهند و پس از ۳۶۰ دقیقه فوتبال، حتی یک بار هم توپ از خط دروازه ها نگذشته باشد.
اگر دربی را مدل کوچکی از مسابقات حساس تیم ملی مثل بازی با کره جنوبی تصور کنیم، سراسر وجودمان را ترس برمی دارد که نکند روزی با تیم ملی و مربیان داخلی پا به چنین شرایطی بگذاریم. نکند تیم ملی با سرمربیگری علی دایی یا امیر قلعه نویی که تمام داشته هایشان را در دربی به نمایش می گذارند و این افتضاح از آب درمی آید، به مسابقه حساسی مثل دیدار خرداد ماه گذشته با کره جنوبی پا بگذاریم که آن وقت فاتحه مان خوانده است.