خط ویژه بهارستان - پاستور

سرویس سیاسی خرداد/ عبدالرضا کنی: از خیابان پاستور تا بهارستان راه طولانی نیست. اگر طرح ترافیک داشته باشی شاید نیم ساعت و اگر از خط ویژه بروی از این هم کمتر اما این راه در طول هشت سال گذشته بس طویل و دراز بوده؛ نه برای آنان که قصد طی مسیر در میان این دو را داشته اند بلکه میان دولت و مجلس که هر کدامشان در یکی از این مکان ها قرار دارند. نه صدای بهارستان به پاستور می رسیده و نه حرف های دولت در مجلس بازتابی آنچنانی داشته این دو نهاد در سال های اخیر بیش از آنکه به سمت و سوی تعامل پیش بروند به سمت تقابل نیل یافته اند و بر سر موضوعات مختلف کشاکش میان آنان در گرفته است. از ارائه سند بودجه و چانه زنی بر سر بندها و الحقات آن بگیر تا گزارش تفریغ بودجه و مصوباتی که از سوی دولت نادیده انگاشته می شد و تذکرات پیاپی رئیس مجلس را به همراه داشت و بالاخره جریان دو بار سئوال از رئیس جمهور و یکشنبه سیاه که نارضایتی همگان را در پی داشت. بی گمان چهار سال اخیر در میان تمامی ادوار روابط دولت و مجلس بی نظیر و غیر مشابه بوده و همگان انتظار دارند که این حوادث ناخوشایند دیگر تکرار نشود و شاهد فصلی تازه در روابط قوا باشند.

مجلسی ها در ایام انتخابات نامه های پرشماری در دفاع از کاندیداهای اصولگرا و حمایت بی چون چرا از آنان امضا کردند اما همانطور که در برهه ای رای مردم بر جلوس آنان بر صندلی های سبز بهارستان قرار گرفت؛ این بار قاطبه ملت دست به انتخابی دیگر زدند و کاندیدای متفاوت با سلایق بسیاری از اصولگرایان را به پاستور فرستادند. حال سئوال بزرگ آنجاست که تکلیف تعامل میان مجلس و دولت با این اختلاف سلیقه ها چه می شود و آیا امکان دارد که دوباره همان حوادث رقم بخورد؟ در پاسخ باید گفت به چند دلیل این امکان از حیز انتفاع ساقط است و بنابر شواهد شاهد برون آمدن دود سفید از دودکش این دو نهاد خواهیم بود.

از یکطرف با فرمایشات مقام معظم رهبری مبنی بر حمایت همه دستگاه ها و نهادها از رئیس جمهور منتخب انتظار می رود این حمایت در راس همه دستگاه ها و ارگان ها از سوی مجلس جامه عمل بپوشد و این نمایندگان ملت باشند که در راستای حمایت از شیخ مورد حمایت ملت پیشگام و پیشقدم باشند.

از سوی دیگر حسن روحانی در طول حیات سیاسی خود همواره در مسیر اعتدال و میانه روی گام برداشته و از الزمات چنین منشی جذب حداکثری در میان اقطاب و طیف های سیاسی است و به نظر نمی رسد با این پیشینه مجلس گارد منفی نسبت به روحانی داشته باشد چه آنکه رئیس مجلس دکتر علی لاریجانی اولین فردی بود که برای تبریک به دفتر رئیس جمهور منتخب در ساختمان نیاوران رفت. همگان نیز می دانند در مجلسی که به لحاظ سنی و سوابق جزو جوان ترین مجالس تاریخ انقلاب است فردی چون وی تا چه حد نفوذ دارد و می تواند در روند همکاری مجلس با دولت تاثیر گذار باشد. آیت الله زاده آملی خود از افرادی است که همواره شهره به میانه روی هم بوده و تصاویر وی در جلسه مجمع تشخیص و خنده هایی که بر لب داشت خود گواهی می دهد که وی از روند اتفاقات راضی است و این رضایت می تواند برگ برنده ای برای روحانی در ادامه راه باشد البته بی شک وی از سپری شدن دورانی که در آن بسیار به رنج افتاد و بارها وادار به ایراد واکنش شد نیز خوشحال است.

این نکته را نیز نباید به فراموشی سپرد که شرایط بیرونی و فشارهای متخاصمان در شرایط فعلی به حداکثر میزان خود رسیده و در این فضا مجلسیان که به بولتن های خبری سری دسترسی دارند و از منابع دیگر هم بر اخبار اشراف دارند بهتر از هر کسی می دانند که برای برون رفت از این فضا باید به تعامل با مردی بپردازند که با از خودگذشتگی به صحنه آمده تا پایان بخش این روندها باشد و جز با اتحاد نمی توان وی را در این راه خطیر همراهی کرد. جالب آنکه تندترین نمایندگان مجلس از جناح مخالف نیز هم اکنون از همراهی و همدلی می گویند و اعلام می دارند که آماده اند تا به دولت کمک کنند و باید دید در ادامه چه برون دادی از سوی آنان به عمل خواهد آمد.

نکاتی که بر شمرده شده همه از تغییر فضا میان دو قوه و نیل به سوی روندهای تعاملی خبر می دهد اما باید دید در عمل هم این نکات به منصه ظهور رسیده و مناط عمل قرار می گیرد.

نکته آنکه اولین وهله ای که بسیار نیز حائز اهمیت بوده و شایسته توجه ویژه است به جریان رای اعتماد به وزرای پیشنهادی از سوی حسن روحانی باز می گردد. مجلس این اهرم را در اختیار دارد که هر کس را مقبول یافت به وی رای اعتماد بدهد و اگر شاخصه های مد نظر مجلس در این رابطه تامین نشد به مخالفت بپردازد اما ذکر چند نکته در این میان همه حائز اهمیت است.

اول آنکه نمایندگان ملت به نمایندگی از آنان در نظام های نیمه پارلمانی- نیمه ریاستی بر تعیین وزرا نظارت می کنند تا همه چیز در راستای منافع ملی رقم بخورد و نمایندگان لازم است توجه داشته باشند که مقدم بر هر چیزی همین منافع ملی است. گزاره ای که با مجادلات بیهوده و سلیقه نگری و لحاظ رویکردهای طیفی و جناحی همخوانی ندارد.

دوم آنکه اکثریت مردم در آخرین انتخابات نوع دیدگاه و سلیقه مورد پسند خود را هویدا کرده اند و هم رئیس جمهور منتخب وفق عرف و اخلاق موظف است در این چارچوب به انتخاب افرادی همخوان با رویکردهای اعلامی بپردازد و هم مجلس باید با سعه صدر این فعل و نظر مردم را پاس بدارد و با رئیس جمهور منتخب همدلی و همراهی نشان بدهد.

چندی پیش برخی از نمایندگان طرحی را در دستور کار قرار دادند که شرایطی اضافه بر موارد قبلی برای احراز صلاحیت وزرا و معرفی آنان به پارلمان را در آن گنجانده شده بود و به نوعی رئیس جمهور را در انتخاب وزرا محدود می کرد. در این رابطه باید گفت تسری این نگاه می تواند مسئله ساز بوده و به نوعی دخالت در امور قوا به حساب می آید چرا که نمایندگان مختارند که به افراد معرفی شده رای بدهند یا ندهند این نوع برخورد در راستای بسط  فضای همدلی نبوده و نخواهد بود. از طرف دیگر نمایندگان در گلوگاهی خطیر امکان اعمال قدرت را یافته اند و این نکته از سوی قانونگذار برای رعایت منافع ملی گنجانده شده و خدای ناکرده نباید برخی به دنبال سهم خواهی و یا بهره برداری از این ظرفیت در راستای منافع طیفی و جناحی خود باشند.

به هر تقدیر به نظر می رسد آن راه میان پاستور تا بهارستان این روزها به خوبی در حال ریل گذاری است و امید می رود که دیگر آن انشقاق و انقطاع ها نمودی نیابد و همه چیز مطابق میل مردم و منافع ملی پیش برود.