عملکردها به روایت اسناد و آمار مشخص است

سرویس سیاسی خرداد/ رضا رئیسی: محمود احمدی نژاد به سبک و سیاق تمامی آنانی که روزی آمده اند و روزی دیگر به حکم تقدیر صندلی واگذاشته و رفته اند تا چند روز دیگر از پاستور به خانه خواهد رفت. او به مانند هر مدیر و رئیسی کارنامه ای دارد و عملکردی که فارغ از له گویی یا علیه گویی پیرامونش ثبت و ضبط است و نمی توان بدور از این چارچوب به قضاوت احمدی نژادی نشست؛ فردی که هشت سال عنوان ریاست جمهوری را در کنار نام خود یدک کشید و اکنون در آستانه واگذاری این جایگاه است.

بی گمان نقد کارنامه هشت ساله احمدی نژاد فرصتی فراخ تر و مجالی وسیع تر می خواهد که از حوصله این مقال فزون تر است اما این روزها در پایان عمر دولت هشت ساله وی دو گفتمان افراطی و تفریطی به اظهار نظر پیرامون احمدی نژاد و رویکردهایش می پردازند.

آنانی که او را تا سر حد اسطوره بالا می برند و چنان قلم را می تراوانند که گویی وی موهبتی الهی ولعبتی یگانه بوده و از وی بهتر در همه ی گیتی یافت نمی شود. اینان بی توجه به تمامی واقعیات عینی و آمار و نشانه های مشهود چنان محو آقای رئیس جمهور شده اند که باید با تلنگری از جنس واقعیت ایشان را به خودشان آورد و خاطر نشان کرد که به کجا چنین شتابان؟ البته می توان سرنوشت آن خاصه گویی های شیفتگان در معجزه هزاره سوم را نیز به آنان یادآوری کرد. همانانی که در ابتدای امر وی را ذخیره خداوند و معجزه هزاره خواندند اما لختی بعد مهر سکوت بر لب زدند و دانستند که این الفاظ و القاب نه دیگران را به وجد می آورد و نه حتی خودشان را.

البته این روزها دیگر این حرف ها خریداری ندارد؛ آن رئیس رفتنی است و آنان که به طمع پست و مقامی مجیز می گویند محملی برای عرض اندام نمی یابند؛ در این ایام اما خواهر به حمایت برادر قد افراشته و در دلنوشته ای احمدی نژاد را مظلوم، شهید تهمت و عصاره فضلیت خطاب کرده و در رثایش سنگ تمام گذاشته تا جای خالی همه بدرقه کنندگان مبسوط الید را یکتنه پر کند. وی گفته است که تاریخ پیرامون مردی قضاوت خواهد کرد که بی هیچ ملال و خستگی به خدمت مشغول بوده و آماج تهمت های بی پایان شده است. پروین احمدی نژاد رسم خواهری به جا آورده و معرفت به خرج داده اما قلم آنچنان چرخانده که هر صاحب تفکری را به تامل وا می دارد و دچار بهت و حیرت می کند. او چنان در فضایل برادر و مظلومیت وی مرثیه سرایی کرده که اگر نا آشنایی تازه آمده این نوشتار را بخواند و از کم  و کیف آنچه در این بازه زمانی گذشته نا مطلع باشد بی گمان اشک ها بر دیده خواهد سراند و در مظلومیت احمدی نژاد گریبان ها چاک خواهد کرد.

البته پر بیراه نیست که بگوییم این خصلت شاید در خانواده احمدی نژاد نوعی اپیدمی فراگیر است چرا که در همه ادوار و حتی در همین آخرین روزها اخوی بزرگ تر نیز همواره از دستان پنهان و مافیاهای هفت سری گفته که کمر به حذف و هدم دستاوردهای بی بدیل این دولت بسته اند و کفا از حد جفا برون برده اند.

احمدی نژاد مرد ساده زیست و متواضعی بود که می توان گفت بیش از حد متعارف و متداول به انجام امور روزمره دولت همت می گماشت اما عملکردهایش به روایت اسناد و آمار مشخص است و نه حال که در آینده نیز کارنامه اش قابل ارجاع و بازخوانی است و او را به مثابه یک قدیس تمجید کردن در شان فرهنگ ایرانی اسلامی نیست که مولی متقیان نیز فرمود: بر دهان غالی خاک بزن!.

احمدی نژاد نه ویرانه گرفته که گلستان تحویل بدهد و نه آنکه کشور را از حیز انتفاع ساقط کرده؛ وضعیت تورم؛ آمار اشتغال؛ نرخ رشد اقتصادی، تعداد مقالات علمی؛ ضریب جینی، نرخ نقدینگی و ده ها و ده ها مولفه دیگر به مثابه آفتاب عالم تاب بیانگر موفقیت یا عدم موفقیت احمدی نژاد و دولتش در حوزه های مختلف است و می توان با یک مرور ساده نقاط ضعف و قوت دولت را بازشناخت.

آنان که احمدی نژاد را تا عرش بالا می برند و آنانی که وی را به زیر فرش می کشند هر دو بی انصاف اند و شایسته تقبیح؛ زمانه ما عصر انفجار اطلاعات و گسترش ارتباطات است و در دهکده جهانی هیچ فعل و انفعالی تا مدتی مدید امکان استتار نمی یابد  به قول قدما ماه در پشت ابر نمی ماند. کلام از حد فزون تر نبریم و مختصر خطاب به حامیان و نافیان بگوییم: از کوزه همان تراود که در اوست. مردم در این هشت سال با گوشت و پوست خود تبعات و اثرات عملکردها را به عینه و ملموس حس کرده اند و نه غلوهای بی در و پیکر آنان را مسحور می کند  و نه مذمت گویی های بی حد آنان را مشمئز، واقعیت عیان تر از هر گزاره ای خود را تحمیل کرده و قضاوت را آسوده کرده است.