روحانی با کارت آلمان و فرانسه بازی کند

سرویس سیاسی خرداد/ رضا رئیسی: با نزدیک شدن به موعد رسمی تحویل گیری دولت؛ تاثیر انتخاب حسن روحانی در جامعه بین الملل نیز بیشتر به چشم می خورد. طی هفته گذشته جک استراو وزیر امور خارجه پیشین انگلیس از سفر به ایران سخن گفته بود. همچنین 39 مقام سابق آمریکا و در اقدامی بی سابقه 118 عضو کنگره آمریکا به اوباما نامه نوشته و با نگاهی مثبت به انتخاب حسن روحانی پرداخته بودند. دکتر علی بیگدلی معتقد است این روزها شکل غالب در بین سیاست مداران آمریکا این است که باید به ایران فرصت داده شود تا آقای روحانی سر کار بیاید و شاید وی فرصتی برای برون رفت از فضای تخاصمی چند دهه ای باشد و بتواند مشکلات را حل کند . گفتگوی او با خردادنیوز را در زیر می خوانید.

طی روزهای گذشته خبر از دو نامه به اوباما از سوی 39 مقام سابق آمریکایی و 118عضو کنگره آمده است که از کاخ سفید درخواست کرده اند در برابر دولت حسن روحانی اقدامات تحریک آمیز انجام ندهند. این فضای ایجاد شده در سیاست آمریکا را چگونه ارزیابی می کنید؟

در حال حاضر در هرم قدرت سیاسی آمریکا دو دیگاه متفاوت نسبت به آقای روحانی وجود دارد و این هیچ ارتباطی به جمهوری خواه و دموکرات هم ندارد. یک ترکیبی از این دو حزب به وجود آمده و از درون این ترکیب دو دیگاه کاملا متفاوت شکل گرفته است. یک گروه معتقد است که به ایران فرصت داده شود تا آقای روحانی سر کار بیاید تا شاید بتواند مشکلات را حل کند و آمریکا از جنگ با ایران دور شود؛ این شکل غالبی از دیگاه های مقامات آمریکایی است. اما با صحبتی که نتانیاهو کرد و گفته بود روحانی گرگ در لباس میش است؛ تندروها یک مقدار پیشدستی کردند که ایران را وادار کنند به همان سمت و سویی که مورد نظرشان است برود. نتانیاهو به اعتبار لابی های قدرتمند صهیونیستی به آمریکا فشار می آورد که گول تغییرات ظاهری در ایران را نخورد و فشارها را زیاد کنند. ولی شکل اولی که عرض کردم غالب است و آمریکا به همان سمت و سو در حال حرکت است. حتی در ملاقاتی که جان کری با نتایاهو داشت به این موضوع اشاره کردند و کری هم نظرش این بود که ایران باید وارد فضایی متفاوت از گذشته شود. به هر حال فضای بین المللی بدنبال ایجاد تغییراتی بدست آقای روحانی است.

به اسرائیل اشاره کردید. اگر شرایط بین المللی به خصوص در ارتباط با پرونده هسته ای ایران متعادل شود با توجه به نقش آمریکا در 1+5 و از سوی دیگر فشارهای اسرائیل به کاخ سفید؛ سوال اصلی این می شود که آمریکایی های تاثیر پذیر از اسرائیل در مقابل ایران چه واکنشی نشان خواهند داد؟

شاید آقای نتانیاهو در دوره آقای احمدی نژاد خیلی خوشحال بود چون احمدی نژاد سیاست های اصولی ما علیه اسرائیل را به نحوی طرح می کرد که به آنها بهانه تبلیغاتی می داد و این نکته باعث ایجاد یک فضای مناسبی برای اسرائیل شده بود و آنان در افکار عمومی غرب از این نکته سوء استفاده می کردند. شاید به همین دلیل دنیا و در راس آن آمریکا مسئله فلسطین را به نوعی از یاد بردند و باز شهرک سازی ها گسترش پیدا کرد. اما الان با آمدن روحانی فضا به سمت آرامش و پذیرش ایران سوق یافته و اسرائیل از این شرایط ناراضی است، یعنی فکر می کند که با آمدن روحانی و ایجاد آرامش در روابط ایران و غرب باز آمریکا به سراغ اسرائیل خواهد آمد و باز مسئله فلسطین را مطرح خواهد کرد. نگرانی نتانیاهو نیز به همین موضوع باز می گردد.

نکته بعدی که وجود دارد انگلیس است. چند روز پیش آقای جک استراو از بهبود روابط دو کشور سخن گفته بود؛ با توجه به پیشینه ای که انگلیس در ایران دارد دولت یازدهم و شخص آقای روحانی باید در برابر این ابراز تمایل انگلستان چه سیاستی را در پیش گیرد؟

در علم سیاست خیلی نمی شود در دل گذشته بود، همیشه نمی توان تاوان گذشته را داد. بنابر این ما باید به سمت جامعه جهانی حرکت کنیم و از این انزوایی که زمان آقای احمدی نژاد ایجاد شده است رها شویم. انگلیس به خاطر اینکه روابط دیرینه تری با ما دارد و هم به خاطر اینکه برخوردهای ما با انگلیس شدیدتر از سایر کشورها بوده است این پیش قدمی را شروع کرده است که شاید هم قهرمان این آشتی شود و هم بتواند امتیازاتی را بدست آورد. با توجه به اینکه زمانی که آقای روحانی دبیر شورای امنیت ملی بود آقای استراو وزیر امور خارجه انگلیس بود که ارتباط دوستانه ای بین این دو به وجود آمده بود و شاید به همین دلیل استراو خواسته به ایران بیاید. اینکه ما به گذشته برویم و خود را مدیون گذشته کنیم درست نیست، همه کشورهای دنیا این مشکلات را داشته اند؛ برای مثال ما می بینیم بیشترین آدم کشی های آمریکا در ویتنام بوده است اما الان بیشترین سرمایه گذاری های ویتنام دست آمریکا است. این قابل قبول نیست که پا در گذشته گذاشت و به گذشته بازگشت.

با توجه به فضایی خوبی که در بین الملل از انتخاب آقای روحانی ایجاد شده است؛ آینده مذاکرات با گروه 1+5 به کجا خواهد کشید؟

به نظر من آقای روحانی باید قبل از اینکه بحث مذاکرات هسته ای پیش بیاید سفری به دو کشور اروپایی تاثیر گذار و اصلی یعنی فرانسه و آلمان داشته باشد و با سران این دو کشور صحبت کنند. همینطور که خود آقای روحانی هم در زمان تبلیغات انتخاباتی گفتند سطح مذاکرات باید بالا برود، این کار هم باعث افزایش پرستیژ ایران می شود و هم این سفر می تواند فضا را ملایم کند و نشان دهد ایران دنبال حل مسئله هسته ای است. این فضا را برای ما باز خواهد کرد، ضمنا آمریکایی ها را می توان با توجه به اختلافی که الان با اتحادیه اروپا دارند یک مقدار کنار گذاشت. این سفر خیلی می تواند به نفع ما باشد و اعتقادم این است که اولین سفر باید به اروپا باشد.

به عنوان سوال آخر؛ نقش دولت آقای روحانی در تحولات مصر چه خواهد  بود و دولت جدید باید در این موضوع به چه سمتی حرکت کند؟

در مورد مصر ما باید خیلی با احتیاط حرکت کنیم، یعنی جانبداری روشن و مستقیمی نداشته باشیم. اگرچه وزیر امور خارجه ما سفری به ترکیه داشته است و از مرسی حمایت کرده است اما شاید تا این اندازه هم ضرورت نداشته باشد. آقای مرسی همان فردی است که در کنفرانس غیر متعهدها آمد و آن رفتار ناصحیح را انجام داد. در حالی که ما می توانیم حوادث مصر را با دقت زیر نظر بگیریم ولی جلوه های جانبدارانه را در سیاستمان نباید وارد کنیم. مسئله مصر بسیار پیچیده است و خیلی با منافع ما در ارتباط نیست، شاید برخی این تصور را داشته باشند که ما چون کشور اسلامی هستیم باید برویم و از اخوان المسلمین حمایت کنیم در حالی که اخوان همان افرادی هستند که می خواستند آقای احمدی نژاد را از الازهر بیرون کنند و هیچ نوع دوستی به خاطر اختلافات مذهبی با ما ندارند. باید از کنار مسئله مصر با آرامی حرکت کرد.