مشاور وزیر ارشاد: استاد لطفی از گوهران ناب موسيقی بود

پیکر زنده‌یاد لطفی از مقابل تالار فخرالدین اسعد گرگانی تشییع و پس از عبور از خیابان‌های پاسداران، فلسطین و شهدا در محله «سبزه مشهد» به خاک سپرده شد.

در این مراسم ابتدا گروه موسیقی ارتش شروع به نواختن موسیقی کرد و سخنرانان مراسم تشییع پیکر، بابک دربیکی، مشاور وزیر و رئیس مرکز روابط عمومی و اطلاع رسانی وزارت ارشاد، حسین علیزاده، استاندار گلستان و رییس شورای شهر گرگان بودند.

استاندار گلستان در مراسم تشییع پیکر لطفی گفت: استاد محمدرضا لطفی، افتخار سرزمین استرآباد بوده که عمر خویش را در تعلیم و ترویج موسیقی اصیل ایرانی گذراند.

دکتر حسین صادقلو در مراسم تشییع این استاد موسیقی فزود: لطفی یکی از بزرگترین چهره های موسیقی معاصر ایران و افتخار استان گلستان در عرصه هنر بود که داغ او هیچگاه برای ما کهنه نخواهد شد و تا موسیقی ایران زنده است، نام محمدرضا لطفی زنده و جاوید خواهد ماند.

وی ادامه داد: کار و یاد او باید زنده بماند و به‌حق که استاد لطفی مکتب‌ساز بوده است؛ حال او رفته است ولی مانده‌ی او اساس مسئله هست. باید سیره او احیاء و مکتب موسیقیایی او همچنان تداوم داشته باشد.

وی یادآور شد: تکریم نباید مختص به گرفتن مجالس باشد، شاگردان او باید سیره او، مکتب وی را مدرن بکنند و به اعتقاد من بزرگترین گرامیداشت همین است.

در ادامه این مراسم، گرزین، عضو شورای شهر گرگان هم گفت: آرامشی که با آثار به یاد مانده این استاد ایجاد می‌شود، معرف شخصیت معنوی این استاد فرزانه هست.

وی ادامه داد: وی در زمان حیات خویش شاگردان زیادی را تربیت کرد و امروز بعد از مرگ ایشان آرامگاه وی مجتمع فرهنگی و هنری خواهد شد و یاد استاد برای همیشه زنده نگاه داشته خواهد شد.

مشاور وزیر ارشاد:

 استاد لطفي از گوهران ناب موسيقی بود

به گزارش آفتاب، بابک دربیکی، مشاور وزیر و رئیس مرکز روابط عمومی و اطلاع رسانی وزارت ارشاد نیز در این مراسم گفت: اينجانب به نمايندگي از خانواده بزرگ وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي، به وي‍ژه جناب آقاي جنتي وزير محترم، درگذشت استاد بزرگ موسيقي اصيل ايراني، استاد محمد رضا لطفي را به همه مردم ايران، به ويژه مردم هنر دوست و هنر پرور گرگان و استان گلستان تسليت عرض مي نمايم.

مشاور وزیر ارشاد در ادامه افزود: استاد لطفي كه به عنوان هنرمندي مولف و مولفي هنرمند،‌ از گوهران ناب موسيقي و از فخرآفرينان هنرمندي بود كه سر در سِرّي دروني داشت و دل در شوريدگي نهاني؛ اما در ميان داشته‌هايش از درياي مواج هنر، موهبت هدايت‌گري و رهنمون‌سازي نسل جوان و رهرو را در كاروان هنر اين سرزمين كهن عهده دار بود. هنري كه رشد و بالندگي‌اش را نه در تعامل با قدرت و قدرتمندان، كه در حضور در دل مردم مي‌جويد؛ نه نسبتي با سياست دارد و نه سفارش‌پذير است؛ از دلبر آيد و بر دل نشيند. هنري كه يادگار «ايران اي سراي اميد»ش با نواي دلنشين تار لطفي از دل‌ها زدودني نيست.

حسین علیزاده:

 سخت است خودتان را جای من بگذارید

همچنین استاد و پیشکسوت موسیقی ایران با بیان اینکه موسیقی میراث کهن ماست، گفت: اگر لطفی نبود موسیقی ایران زنده نبود.

حسین علیزاده با اشاره به اینکه امروز ملت ایران پاره تن خود را به خاک می‌سپارد، اظهار داشت: بسیار سخت است که اگر بخواهید خودتان را جای من بگذارید؛ فکر نمی‌کنم کسی غیر از من هنر لطفی را بشناسد، چرا که ما در شرایط سخت خوشی و ناخوشی را با هم گذراندیم.

وی افزود: در زمان آشنایی من با استاد لطفی، موسسه هنری چاوش را بدون هیچگونه حمایت دولتی تشکیل دادیم و این اتحاد، انسجام و همبستگی را تا آخر حفظ کردیم.

علیزاده اظهار داشت: از جوانی روزگار را با هم گذراندیم و با هم بودیم و شرایط سخت و خوشی‌ها را با هم سپری کردیم، هر کدام ما قسمتی از عرصه موسیقی ایران را بنیان نهادیم.

وی تصریح کرد: اگر لطفی نبود امروز موسیقی نبود؛ موسیقی ایران میراث کهن ماست و از 10 یا 20 سال پیش به وجود نیامده، بلکه تاریخی طولانی دارد و هیچکس نمی‌تواند منکر آن شود.

وی تاکید کرد: فرهنگ ایران در جهان ثبت شده و موسیقی نیز بخشی از این فرهنگ است، اثرگذاری موسیقی لطفی در تاریخ جهان ثبت می‌شود و همین باعث آرامش ما خواهد بود.

وی اظهار کرد: در شرایطی که حمل ساز ممنوع بود، در زیرزمین خانه خود موسیقی را زنده نگه داشتیم.

علیزاده افزود: آدم‌های بزرگ موسیقی را درک می‌کنند، حضور گسترده مردم هم نشان از درک موسیقی و استاد لطفی است، اما خطابِ من به مسئولان این است که موسیقی را درک کنند و بدانند هنرمندان وابسته به هیچ جریان سیاسی نیستند، آن‌ها برای هنر و فرهنگ تلاش می‌کنند و به خاطر همین هنر هم شناخته می‌شوند.

علیزاده گفت: از همه مردم خوب گلستان تشکر می‌کنم و به مسئولانی که خطاب به شاگردان استاد گفتند باید راه لطفی را ادامه بدهند می‌گویم که این راه از قبل اتفاق افتاده بود و اگر لطفی نبود موسیقی زنده نمی‌ماند.

***

محمدرضا لطفی روز 12 اردیبشهت‌ماه و در اثر بیماری سرطان از دنیا رفت. این هنرمند 17 دی‌ماه سال 1325 در شهر گرگان به دنیا آمد. او پنج سال در هنرستان موسیقی به آموختن موسیقی نزد استادانی مانند علی‌اکبر شهنازی و حبیب‌الله صالحی پرداخت. پس از پایان هنرستان، لطفی به دانشکده‌ی موسیقی راه یافت و به تکمیل آموخته‌هایش پرداخت.

این نوازنده‌ی پیشکسوت تار، سه‌تار، کمانچه و دف، پس از ورود به دانشکده‌ی موسیقی از محضر اساتیدی مانند نورعلی برومند، عبدالله دوامی و سعید هرمزی بهره برد و در سال 1343 جایزه‌ی نخست موسیقی‌دانان جوان را کسب کرد. لطفی در سال 1353 به عضویت گروه علمی دانشکده‌ی موسیقی درآمد و در همین سال، همکاری خود را با رادیو آغاز کرد و نزدیک به دو سال سال به‌عنوان مدیر گروه موسیقی دانشکده‌ی موسیقی هنرهای زیبای تهران به کار مشغول شد و پس از آن، از این سمت استعفا کرد.

راه‌اندازی گروه «شیدا» در سال 1354 از مهم‌ترین فعالیت‌های هنری لطفی بود. او همراه گروه «عارف» به سرپرستی حسین علیزاده، به بازخوانی و اجرای دوباره‌ی آثار گذشتگان پرداخت.

بعدها کانون موسیقی «چاووش» را با همکاری هنرمندانی مانند حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان و علی‌اکبر شکارچی راه‌اندازی کرد و در یک فعالیت چشمگیر، آثاری از این گروه به جا ماند که به گفته‌ی بسیاری از اساتید، از بهترین کارهای موسیقی ایران به‌شمار می‌روند.

محمدرضا شجریان و شهرام ناظری با محمدرضا لطفی و با همراهی هوشنگ ابتهاج در اجرای آثار این دوره همکاری چشمگیری داشتند.

لطفی پس از انحلال کانون «چاووش» سفرهای زیادی به کشورهای اروپایی داشت. او در ایتالیا، فرانسه و آلمان کنسرت برگزار کرد و در سال 1365 به آمریکا رفت. در آن سال‌ها، علاوه بر برگزاری کنسرت‌های متعدد در سراسر آمریکا، مرکز فرهنگی هنری شیدا را در واشنگتن بنیان گذاشت.

محمدرضا شجریان، شهرام ناظری و محمد معتمدی از خوانندگانی هستند که با محمدرضا لطفی همکاری کرده‌اند. قطعه‌هایی چون "ایران ای سرای امید" و "کاروان شهید" از آثار معروف ایرن دوره هستند که برخی از آن‌ها با ادبیات گروه‌های چپ همخوانی داشتند و عموم آن‌ها آثاری حماسی و انقلابی بودند.