رازگشایی از یک بیماری مرموز
حتی اگر نپذیریم که بهترین رمان کل تاریخ ادبیات را جیمز جویس نوشته، نمی توانیم منکر آن بشویم که ادبیات را باید به دو دوره پیش از جویس و بعد از جویس تقسیم کرد. مدعی بود که خوراک دویست سال بعد منتقدان ادبی را با نوشتن «اولیس» تامین کرده، ادعایی که لااقل با گذشت نزدیک به نود سال از نگارش این رمان پیداست که گزاف نبوده.
با همه این احوال جویس زندگی پر از فراز و فرودی را به لحاظ دست به گریبان بودن با مسال مالی و بیماری پشت سرگذاشت.
پژوهشگری از دانشگاه «هاروارد» با بررسی مدارک تاریخی مدعی شد که «جیمز جویس» - نویسنده‌ی برجسته‌ی ایرلندی - از بیماری شدید سیفلیس رنج می‌برده است.
طبق گزارشات «کوین بیرمنگام» - استاد تاریخ و ادبیات دانشگاه «هاروارد» - سیفلیس بیماری بود که توانایی یک دست جیمز جویس را از بین برد و روی بینایی و اعصاب او اثر گذاشته است.
این پژوهشگر مدعی است داروهایی که برای خالق «اولیس» تجویز شده و علائمی که وی از خود بروز می‌داد، به بیماری مقاربتی سیفلیس شباهت زیادی دارد.جویس در سال ۱۹۳۱ وضعیت بینایی‌اش را وخیم گزارش کرد تا حدی که به کوری نزدیک شده بود. افرادی که از این بیماری رنج می‌برند هم، حملات ضعف بینایی بسیاری را تجربه می‌کنند، زیرا گسترش باکتری‌ها در بدنشان روی بینایی و عصب‌های مغزی تاثیر سوء دارد.
به گفته‌ی بیرمنگام، سیفلیس در سال ۱۹۰۷ دست راست جویس را از کار انداخت و علت اصلی حملات عصبی، بی‌هوشی‌های مقطعی و بیخوابی این نویسنده بود.
شایعاتی مبنی بر ابتلای نویسنده «بیداری فینگان‌ها» و «دوبلینی‌ها» به این بیماری در زمان حیاتش هم وجود داشت.
به گزارش گاردین، اولین بار در سال ۱۹۷۵ بود که زندگینامه‌ای از جویس به چاپ رسید و او اعلام کرد سیفلیس به طور ارثی به او رسیده است.
بیرمنگام با بررسی دقیق نامه‌ها، آثار و مدارک به‌جای‌مانده از جیمز جویس به نتایج کنونی دست پیدا کرده است.
جیمز آگوستین آلویسیوس جویس متولد دوم فوریه ۱۸۸۲ در دوبلین ایرلند بیش‌تر شهرت خود را به‌واسطه‌ی رمان «اولیس» (۱۹۲۲) و رمان جنجالی «بیداری فینگان‌ها» (۱۹۳۹) به دست آورد. در این میان، مجموعه‌ی داستان کوتاه «دوبلینی‌ها» (۱۹۱۴) و رمان نیمه شرح‌حال «تصویر مرد هنرمند در جوانی» به آوازه‌ی این نویسنده‌ی قرن بیستم بیش از پیش افزوده‌اند.
جیمز جویس در چند دهه فعالیت ادبی‌اش توانست نفوذ چشم‌گیری بر نویسندگان نسل‌های بعد از خود چون «ساموئل بکت»، «خورخه لوییس بورخس»، «اومبرتو اکو»، «ویرجینیا وولف»، «ویلیام فاکنر» و «جورج اورول» داشته باشد.
پژوهشگری از دانشگاه «هاروارد» با بررسی مدارک تاریخی مدعی شد که «جیمز جویس» - نویسنده‌ی برجسته‌ی ایرلندی - از بیماری شدید سیفلیس رنج می‌برده است.
طبق گزارشات «کوین بیرمنگام» - استاد تاریخ و ادبیات دانشگاه «هاروارد» - سیفلیس بیماری بود که توانایی یک دست جیمز جویس را از بین برد و روی بینایی و اعصاب او اثر گذاشته است.
این پژوهشگر مدعی است داروهایی که برای خالق «اولیس» تجویز شده و علائمی که وی از خود بروز می‌داد، به بیماری مقاربتی سیفلیس شباهت زیادی دارد.جویس در سال ۱۹۳۱ وضعیت بینایی‌اش را وخیم گزارش کرد تا حدی که به کوری نزدیک شده بود. افرادی که از این بیماری رنج می‌برند هم، حملات ضعف بینایی بسیاری را تجربه می‌کنند، زیرا گسترش باکتری‌ها در بدنشان روی بینایی و عصب‌های مغزی تاثیر سوء دارد.
به گفته‌ی بیرمنگام، سیفلیس در سال ۱۹۰۷ دست راست جویس را از کار انداخت و علت اصلی حملات عصبی، بی‌هوشی‌های مقطعی و بیخوابی این نویسنده بود.
شایعاتی مبنی بر ابتلای نویسنده «بیداری فینگان‌ها» و «دوبلینی‌ها» به این بیماری در زمان حیاتش هم وجود داشت.
به گزارش گاردین، اولین بار در سال ۱۹۷۵ بود که زندگینامه‌ای از جویس به چاپ رسید و او اعلام کرد سیفلیس به طور ارثی به او رسیده است.
بیرمنگام با بررسی دقیق نامه‌ها، آثار و مدارک به‌جای‌مانده از جیمز جویس به نتایج کنونی دست پیدا کرده است.
جیمز آگوستین آلویسیوس جویس متولد دوم فوریه ۱۸۸۲ در دوبلین ایرلند بیش‌تر شهرت خود را به‌واسطه‌ی رمان «اولیس» (۱۹۲۲) و رمان جنجالی «بیداری فینگان‌ها» (۱۹۳۹) به دست آورد. در این میان، مجموعه‌ی داستان کوتاه «دوبلینی‌ها» (۱۹۱۴) و رمان نیمه شرح‌حال «تصویر مرد هنرمند در جوانی» به آوازه‌ی این نویسنده‌ی قرن بیستم بیش از پیش افزوده‌اند.
جیمز جویس در چند دهه فعالیت ادبی‌اش توانست نفوذ چشم‌گیری بر نویسندگان نسل‌های بعد از خود چون «ساموئل بکت»، «خورخه لوییس بورخس»، «اومبرتو اکو»، «ویرجینیا وولف»، «ویلیام فاکنر» و «جورج اورول» داشته باشد.
