تجربه دو دیدار نخست ایران در جامهای جهانی 1998 و 2006 برابر تیمهای یوگسلاوی و مکزیک، نشان داده که راه رستگاری ما در جامجهانی از مسیر حضور قدرتمندانه در نخستین دیدار میگذرد؛ چه اینکه اگر در آن دو دیدار هم ما با بدشناسی و اشتباهات فردی شکست نمیخوردیم، شاید اکنون بهترین نتیجه ما در جامجهانی، چیز جز پیروزی در بازی قرن میبود.
«جان دردن»، مفسر معروف فوتبال آسیا که برای وبسایتهای معتبری چون AFC و ESPN یادداشت و تحلیل مینویسد، ایران را مهمان دوستداشتنی برزیل خوانده و گفته، تیمهای غرب آسیا، غالبا زود از دور رقابتهای جامجهانی حذف میشوند؛ اما ایران تنها نماینده این بخش از آسیاست که همیشه حضور خاطرهانگیزی در جامجهانی داشته است.
به گزارش سرویس ورزشی خرداد و به نقل از تابناک، خاطرهسازی؛ این شاید مهمترین خواسته ما از تیم ملی کشورمان باشد. سال گذشته در همین روزها، یک بغل پای چپ حساب شده و دیدنی گوچی ما را مسافر برزیل کرد و حالا برای چهارمین بار در تاریخ فوتبال کشورمان در جمع تیمهای برتر قارهها یکی از بازیگران معظمترین رقابت ورزشی دنیا هستیم.
بنا بر این گزارش، 35 ساعت دیگر ملیپوشان کشورمان، نخستین دیدار خود را برابر تیم ملی نیجریه انجام خواهد داد. قهرمان قاره سیاه با تیمی متشکل از 21 لژیونر به مصاف ما میآید و تقریبا همه میدانند، مهمترین دیدار ما در رقابتهای جامجهانی همین بازی فردا شب با نیجریه است و اگر میخواهیم مدت زمان حضورمان در رقابتهای جامجهانی را از 270 دقیقه فراتر ببریم، باید روی این بازی حساب ویژهای باز کنیم.
تجربه دو دیدار نخست ایران در جامهای جهانی 1998 و 2006 برابر تیمهای یوگسلاوی و مکزیک، نشان داده که راه رستگاری ما در جامجهانی از مسیر حضور قدرتمندانه در نخستین دیدار میگذرد؛ چه اینکه اگر در آن دو دیدار هم ما با بدشناسی و اشتباهات فردی شکست نمیخوردیم، شاید اکنون بهترین نتیجه ما در جامجهانی، چیز جز پیروزی در بازی قرن میبود.
کیروش و شاگردانش که یک سال پیش در سئولِ کرهجنوبی صعود خود به جام جهانی را رقم زدند، اکنون باید مزد تلاششان را بگیرند. مزد راهیابی به این مسابقات، قرار گرفتن برابر بهترین تیمهای دنیاست و ملیپوشان به همراه کادر فنی، میتوانند نهایت لذت دنیا را ببرند. این موضوع را کیروش در یک سال اخیر، بارها تکرار کرده که باید در جام جهانی از قرار گرفتن برابر بهترین تیمهای دنیا لذت ببریم. حالا اولین قدم، دیدار با قهرمان قاره آفریقاست.
روی کاغذ ایران یکی از ضعیفترین تیمهای جامجهانی است؛ موضوعی که صدای کارلوس کیروش را هم درآورده و او در یکی از کنفرانسهای خبریاش گفته، «همه جوری صحبت میکنند که انگار سه تیم در این گروه قرار دارند»! حتی کارشناسهای برنامههای ورزشی داخلی هم وقتی اشتباه صدابردار برنامه دستشان را رو میکند، میگویند که قرار است «آبکش» شویم.
اما همه اینها فراموش کردهاند که تیم ملی ایران مثل همین هوای بهاری است. مثل همین یکی دو روز پیش که همه با خیال آسوده از شروع زودرس گرما، سراغ لباسهای تابستانه رفتند و بعد یکباره توفان همه را غافلگیر کرد. حالا ذهن خوشبین ایرانیها که نشانهها را به خوبی درمییابد، امیدوار است تیمی که در روز رفتنش از ایران توفان به پا کرد و راهی برزیل شد، در برزیل هم توفان به پا کند.
فرصت برای غمگین و ناراحت شدن انتقاد از کیروش و بازیکنان پس از جامجهانی به اندازه کافی وجود دارد. کیروش از هماکنون آماده انگهایی چون اجنبی، تنبل، بیگانه پرست و تمامیتخواه و چندین و چند چیز دیگر هم هست. کاپیتان نکو در موقعیت مشابهی مثل علی دایی جامجهانی 2006 قرار دارد. دنیل داوری و سید جلال حسینی و خط دفاعیمان میتوانند هدف حمله فیسبوکی و توئیتری هواداران ایرانی فوتبال قرار گیرند.
اما فرصت برای همه این کارها پس از جامجهانی فراهم است. هماکنون اما فرصت فکر کردن به این چیزها نیست، بلکه باید به کسب بهترین نتیجهمان در جام جهانی بیندیشیم. بهترین حضور در رقابتهایی نهایت آرزوی هر بازیکنی است. ما میخواهیم در برزیل لذت ببریم؛ چه در حکم بازیکن تیم ملی و چه هوادار (!)؛ فردا روز ماست.