کمتر از یک ماه تا رقابت‌های مهم جهانی وزنه‌برداری
چراغ‌های خطر برای رئیس فدراسیون شورا نشین روشن شده است
حسین رضازاده اگر می‌خواهد در المپیک ریو هم محاسباتش مانند اینچئون اشتباه از آب درنیاید باید هرچه زودتر تکلیفش را روشن کند و در یکی از این دو پست با قدرت به کار خود ادامه دهد تا فرصت از دست نرود.
کمتر از یک ماه دیگر رقابت‌های جهانی وزنه‌برداری در قزاقستان آغاز می‌شود و ملی‌پوشان کشورمان باید برای رقابت با رقبای خود به مصاف فولاد سرد بروند. اما این رقابت‌ها تفاوت فاحشی با رقابت‌های جهانی دو دوره گذشته دارد. اوردگاه قزاقستان جایی است که بزرگان وزنه‌برداری دنیا برای کسب سهیمه المپیک ریو به میدان می‌آیند و این مسئله اهمیت این رقابت‌ها را دو چندان کرده است.
به نقل از تابناک، اگر همه کشورها به رقابت‌های قزاقستان به چشم یک اوردگاه بزرگ برای کسب سهمیه المپیک نگاه می‌کنند ایرانی‌ها با اندکی ترس و دلهره چشم انتظار این مسابقات هستند. آن هم به یک دلیل مشخص. کاروان وزنه‌برداری ایران در دو هفته گذشته که در رقابت‌های بازی‌های آسیایی به میدان رفته بود اصلا نتوانست انتظارها را برآورده کند و با کسب تنها یک طلای از پیش مسجل در دسته فوق‌سنگین و یک نقره حسابی برنامه‌های حسین رضازاده‌ای که پیش از این بازی‌ها از کسب چهار پنج مدال در این رقابت‌ها خبر می‌داد را به‌هم بریزد تا بار دیگر حرف‌های وزیر که در کنفرانس خبری یک ماه قبلل گفته بود رضازاده باید بین فدراسیون وزنه‌برداری و شورای شهر تهران یکی را انتخاب کند را به اذهان متبادر کند.
همواره در رقابت‌های جهانی وزنه‌برداری دو سال منتهی به المپیک از اهمیت بالایی برخوردار است و همین مسئله موجب می‌شود که رقابت‌های امسال قزاقستان مانند رقابت‌های 2010 ترکیه و 2011 فرانسه از اهمیت بالایی در دنیا وزنه‌برداری برخوردار باشد و همه قدرت‌های وزنه‌برداری دنیا با تمام قوا در این رقابت‌ها شرکت کنند. اینجاست که وزنه‌های افتاده از دستان ملی‌پوشان وزنه‌برداری ایران در بازی‌های آسیایی اینچئون زنگ خطر را برای این رشته مدال‌آور کشورمان به صدا در می‌آورد.
ضعف همیشگی ما در سبک وزن وزنه‌برداری در مسابقات آسیایی اینچئون هم رخ نمایاند و ورزشکاران ما در این رده هیچ توفیقی کسب نکردند. در واقع در سال‌های گذشته ما علی‌رغم موفقیت در سنگین وزن و فوق سنگین هیچ‌گاه در وزن‌های ، 62، 69 و 77 کیلوگرم حرفی برای گفتن نداشتیم. اگرچه رقابت در سبک وزن آسیایی تقریبا مانند سبک وزن جهانی است اما بازی‌های آسیایی اینچئون نشان داد که ما همچنان برای روی سکو رفتن در سبک وزن آسیایی مشکل داریم چه برسد به جهانی و المپیک.
با این حال هموره نقطه قوت وزنه‌برداری ما در سنگین وزن بود که متاسفانه در اینجا هم شرایط چندان برای ما آسان نیست. نواب نصیرشلال، نائب قهرمان المپیک در اینچئون با از دست دادن سه وزنه اوت کرد و کیانوش رستمی هم چندان مقتدر در میادین حاضر نشد. سجاد انوشیروانی که امسال در ترکیب تیم ملی حاضر نیست و اصرار مربیان به رکورد گیری پیش از بازی‌های آسیایی بهادر مولایی را هم از رده خارج کرده است. تنها امید ما مرد شماره یک این سال‌های وزنه‌برداری سنگین وزن جهان یعنی بهداد سلیمی است که از ازمون اینچئون هم سربلند بیرون امده اما بهداد هم حتی در وزن خود دو رقیب روس گردن کلفت را می‌بیند که هر 2 مدعی کسب عنوان قهرمانی و قرار گرفتن روی سکوی نخست جهانی هستند. چراکه آلبگف وزنه‌بردار توانمند و فوق سنگین روس‌ها با توجه به اینکه سال 2013 و در نبود بهداد سلیمی موفق شد صاحب جایگاه نخست جهانی و عنوان قوی‌ترین مرد دنیا شود، حتما امسال و در قزاقستان با قدرت برای حفظ این عنوان و جدال تماشایی با سلیمی روی تخته حاضر می‌شود.
بی‌انگیزگی، از دست دادن فرصت‌ها و خطر همیشگی دوپینگ در اردوهای تیم ملی این روزها کار را برای ملی‌پوشان وزنه‌برداری ایران سخت‌تر از قبل کرده و چراغ خطر را برای رئیس این فدراسیون که همچنان اصرار دارد دوکار را با هم انجام دهد روشن کرده است. حسین رضازاده اگر می‌خواهد در المپیک ریو هم محاسباتش مانند اینچئون اشتباه از آب درنیاید باید هرچه زودتر تکلیفش را روشن کند و در یکی از این دو پست با قدرت به کار خود ادامه دهد تا فرصت از دست نرود.
