داستان عدم اعتماد به وزیر پیشنهادی ورزش

به گزارش خرداد به نقل از تماشا:

کامپیوتر متحرک لقبی بود که حسن روحانی، در اولین جلسه بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی به مسعود سلطانی فر داد. او تلاش کرد با این لقب وزیر پیشنهادی را مطلع و آگاه از موضوعات ورزشی نشان دهد.
 
148 مخالف در برابر تنها 117 موافق سرنهوشت تعجب برانگیز مسعود سلطانی فر، وزیر پیشنهادی ورزش و جوانان در رأی گیری از نمایندگان مجلس.
 
مصطفی هاشمی طبا، رئیس سازمان تربیت بدنی ایران در دولت هاشمی رفسنجانی و محمد خاتمی، چند ساعت پس از رأی عدم اعتماد به مجلس به گزینه پیشنهادی حسن روحانی، این نتیجه را غیرمنتظره خواند. بسیاری دیگر مثل او تصور نمی کردندسلطانی فر نتواند به کابینه دولت یازدهم راهی پیدا کند اما برای کسانی که روز پنجشنبه، جلسه رأی اعتماد را در راهروهای ساختمان مجلس پیگیری می کردند، داستان کمی تفاوت داشت. نزدیک به دو سه ساعت پیش از رأی گیری، خبرنگاری از یکی از نمایندگانس رسخت دولت روحانی نقل کرد که دست کم سه وزیر پیشنهادی رأی نخواهند آورد و اگر قرار باشد زنگنه، وزیر پیشنهادی نفت یکی از این سه وزیر نباشد، نمایندگان مجبورند سلطانی فر را بیندازند.
 
نقل قولی غیررسمی اما تأمل برانگیز. با اینحال روند مخالفت و موافقت نمایندگان با وزیر پیشنهادی ورزش و جوانان چیز دیگری را نشان می داد. از جمع چهار نفری که در مخالفت با سلطانی فر حرف زدند، سه نفرشان ایرادی جدی به او و برنامه هایش نگرفتند. تنها حامد قادر مرزی، نماینده قروه بود که به صراحت از روحانی انتقاد کرد بهدلیل آنچه رعایت نکردن شایسته سالاری خواند. او گفت به همه وزرای پیشنهادی دولت تدبیر و امید رأی می دهد جز سلطانی فر.
 
با این همه چه اتفاقی افتاد که سلطانی فر، مردی که بسیاری از مدیران ورزش پیشاپیش به او تبریک گفته بودند، ناگهان از اسب مراد افتاد؟
 
 
ورزش فراموش می شود
 
ظهر روز رأی گیری، یکی از اعضای فراکسیون اکثریت مجلس، به هیأت رئیسه خبر می دهد که برآوردها نشان می دهد وزرای پیشنهادی علوم و ورزش شانسی برای ورود به کابینه ندارنهد. او توضیح می دهد که دو وزیر آموزش و پرورش و نفت هم لب مرز هستند. یکی از اعضای هیات رئیسه پیشنهاد می دهد که موضوع با رئیس جمهور هم در میان گذاشته شود. برخلاف انتظار، روحانی چندان غافلگیر نمی شود. او می گوید به رأی نمایندگان احترام می گذارد اما در عین حال تصمیم می گیرد برای نجات دو وزیری که هنوز افتادنشان قطعی نشده، چندب رابر تلاش کند.
 
دفاع تمام قد از بیژن زنگنه، نشان می دهد وزارت نفت اهمیتی حیاتی برای رئیس جمهور دارد. کار تا جایی پیش می رود که او تلویحا نمایندگان را تهدید می کند که اعتماد نکردن به زنگنه، تبعات جبران ناپذیری برای کشور خواهد داشت اما نوبت به ورزش که می رسد. نوبت به ورزش؟ باور کردنی نیست اما واقعیت این است که رئیس جمهور فراموش می کند که باید از وزیر پیشنهادی اش برای وزارتخانه ورزش و جوانان هم دفاع کند. نمایندگان یادش می اندازند اما فایده زیادی ندارد. او غیر از تکرار حرف های روز اول، چیز تازه ای برای گفتن ندارد.
 
نطق ضعیف و مدافعان ضعیف تر

 همه ماجرا اما این نیست. نطق خود سلطانی فر هم ضعیف تر از آن است که در میان همهمه نمایندگان به گوش برسد. تن پایین صدایش هم مزید بر علت می شود. او حرف می زند در حالی که نماینده ها سرشان به کار خودشان گرم است. قبل از آنکه سلطانی فر پشت تریبون قرار بگیرد، یکی از مدافعانش، گاف بزرگی می دهد. او قرار است از وزیر پیشنهادی ورزش دفاع کند و به همین خاطر تصمیم می گیرد داغنش سلطانی فر را با مطلع ترین فرد حوزه ورزش قابل قیاس نشان دهد. اما این وسط یک اشتباه کوچک رخ می دهد؛ آقای نماینده اسم فرد مطلع ورزش را فراموش می کند:«آقای فردوس – فردوسی ...» منظورش عادل فردوسی پور است!
 
اعتراض کرده ها
 
از چهار نفری که در مخالفت با سلطانی فر سخنرانی می کنند، سه نفر نماینده مناطق کردنشین هستند. دلیل و شیوه اعتراض آنها در ظاهر با هم تفاوت دارد اما گفته می شود همگی از این ناراحتند که برخلاف شایعات اولیه، رئیس جمهور حاضر نشده وزارت ورزش را به بیژن ذوالفقارنسب بدهد. پیش از معرفی وزرای پیشنهادی، گفته می شد که ممکن است روحانی با معرفی ذوالفقارنسب، توجهش به اقلیت های قومی و مذهبی را نشان دهد. بر اساس شنیده ها رایزنی نمایندگان کرد برای گرفتن یکی از صندلی های معاونت های وزارت ورزش هم با پاسخ مبهم سلطانی فر روبرو شده بود.
 
تخریب
 
با نزدیک شدن به روز رأی گیری در مجلس، کم نبودند مدیرانی که آشکارا در رسانه ها و تریبون های مختلف از سلطانی فر دفاع کردن. برخی از آنها به او و برنامه هایش ا عتماد داشتند و عده ای هم البته تلاش می کردنددر ترکیب تیم برنده قرار بگیرند تا سرشان بی کلاه نماند. هر دو دسته اما در یک جا اتفاق نظر داشتند؛ پیروزی قطعی سلطانی فر.
 
این وسط دسته سومی هم بودند که از فردای روزی که رئیس جمهور وزرایش را معرفی کرد، بی سر و صدا تخریب را استارت زده بودند. سلطانی فر نقاط ضعفی داشت که می شد از آنها برای سلب اعتماد نمایندگان مجلس از او، استفاده کرد. پیشینه فعالیت های سیاسی اش، او را در فهرست وزرایی قرار می داد که خوشایند مجلس اصولگرای نخم نیستند. از طرف دیگر، گرچه او در صورت انتخاب تنها کسی می شد که از قبل سابقه مدیریت ورزشی داشت، اما همچنان در فهرست مدیران غیرورزشی دسته بندی می شد. به همین دلیل عجیب نیود اگر کسی از رئیس جمهور بپرسد مگر قول نداده بودی که کار را به کاردان بسپاری؟
 
نفر بعدی کیست؟
 
مسعود سلطانی فر، به سرنوشت حمید سجادی، اولین وزیر پیشنهادی ورزش و جوانان در تاریخ ایران دچار شد. او به عنوان عضو شورای شهر تهران، از روز ششم شهریور به دفتر کار جدیدش در خیابان بهشت خواهد رفت اما سرنوشت ورزش چه خواهد شد؟ پیش بینی می شود که حسن روحانی به سرعت سه نفر را برای سرپرستی وزارتخانه های آموزش و پرورش، علوم و تحقیقات و ورزش و جوانان انتخاب کند.
 
گمانه زنی درباره انتخاب وزرای پیشنهادی بعدی، از پنجشنبه شب آغاز شد. چند منبع خبری به سرعت گزینه های احتمالی را معرفی کردند. از محمدرضا داورزنی، رئیس فدراسیون والیبال که اتفاقا فعال ترین حامی سلطانی فر بود تا محمدرضا تابش، نماینده مجلس و رئیس سابق فدراسیون سوارکاری، یاسر هاشمی، فرزند آیت الله هاشمی رفسنجانی، محسن مهر علیزاده و ... سعید فائقی، معاون سازمان تربیت بدنی در دوره ریاست مصطفی هاشمی طبا، فردای معرفی وزرای پیشنهادی سکوت کرده بود احتمالا با این امید که در صورت عدم رأی اعتماد به سلطانی فر، قرعه به نام او بیفتد. با این حال برخی منابع می گویند چنین اتفاقی دور از ذهن است چرا که در چند هفته اخیر فائقی نه تنها از وزیر پیشنهادی روحانی حمایت نکرده بود، بلکه شایعاتی به گوش می رسید مبنی بر اینکه او و چند نفر دیگر از مدیران نزدیک به دولت، نمایندگان را ترغیب به مخالفت با سلطانی فر می کنند. آگاهان می گویند بعیداست این فعالیت های پشت پرده از چشم رئیس جمهور و نزدیکانش دور مانده باشد. دیروز در آخرین لحظات شایعه شد که ممکن است گزینه بعدی وزارت ورزش و جوانان یک مدیر غیرورزشی باشد.