وزارت علوم طلسم شده است
چه کسی لجباز است؟
رجی دانا اوّلین وزیر علوم دولت یازدهم حتّی نتوانست یک سال بر این کُرسی تکیه زند و به دلایلی سیاسی همچون تلاش برای بازگشت دانشجویان ستاره دار و اساتید اخراج شده در دولت قبل؛ استیضاح شد و سرانجام آقای نیلی احمدآبادی؛ سومین وزیر پیشنهادی آقای روحانی نیز نتوانست رأی لازم را به دست آورد. مساله ای که بار دیگر دلایلی بیش تر سیاسی و جناحی داشت تا مدیریتی و علمی.
گویا وزارت علوم و فنّاوری طلسم شده است! طلسمی که با گذشت بیش از یک سال از عمر دولت؛ قصد شکستن ندارد.
«چه کسی لجباز است؟»عنوان سرمقاله روزنامه مردمسالاری است. «احسان کیانی» نویسنده سرمقاله می افزاید: آقای میلی منفرد؛ اوّلین گزینه پیشنهادی رییس جمهور نتوانست رأی لازم برای تصدّی این سِمَت را کسب کند. آقای توفیقی؛ اوّلین سرپرست این وزارتخانه به دلیل مخالفت های گسترده اصولگرایان مجالی برای معرفی به مجلس نیافت. آقای فرجی دانا اوّلین وزیر علوم دولت یازدهم حتّی نتوانست یک سال بر این کُرسی تکیه زند و به دلایلی سیاسی همچون تلاش برای بازگشت دانشجویان ستاره دار و اساتید اخراج شده در دولت قبل؛ استیضاح شد و سرانجام آقای نیلی احمدآبادی؛ سومین وزیر پیشنهادی آقای روحانی نیز نتوانست رأی لازم را به دست آورد. مساله ای که بار دیگر دلایلی بیش تر سیاسی و جناحی داشت تا مدیریتی و علمی.
مردمسالاری ادامه می دهد: گویا اصولگرایان رادیکال نمی خواهند شکست خویش در یازدهمین انتخابات ریاست جمهوری را بپذیرند و گمان می کنند با ادامه رویه فعلی می توانند رییس جمهور منتخب ملّت را مجبور کنند که گزینه نزدیک به آنان را برای این وزارتخانه معرفی کند. جالب این که رسانه های این جریان در تحلیل عملکرد دکتر روحانی معتقدند که دولت بنا را بر لجبازی با مجلس گذاشته است تا بدین وسیله به مظلوم نمایی در مقابل افکار عمومی بپردازند و این فضا را القا کنند که مجلس در راه دولت سنگ اندازی نمی کند! پس این دوستان نیز به خوبی می دانند که جامعه پس از مشاهده این رفتار از سوی مخالفان رادیکال دولت در مجلس، حق را به دولت و ریاست جمهوری می دهند که به هر حال گزینه مطلوب خود را برای این وزارتخانه معرفی کند.
پیش از این نیز بسیاری از تحلیلگران پیش بینی کرده بودند که جریان استیضاح آقای فرجی دانا و اینک مسئله معرفی وزیر جدید؛ برای تندروها یک بازی باخت-باخت است زیرا اگر وزیر مطلوب آقای روحانی بتواند بر این جایگاه تکیه زند، سیاست های کلّی نظام و دولت در زمینه گسترش فضای آرام، بانشاط و فعّال در دانشگاه ها را پی خواهد گرفت که با اهداف این گروه اقلیّت در تعارض است و اگر هم چنان به لجاجت خویش در مخالفت با گزینه دولت ادامه دهند، با نزدیک تر شدن به موعد انتخابات مجلس؛ حامیان دولت مصمّم تر می شوند که گزینه های معتدل تر و مصلحت اندیش تری را به نمایندگی برگزینند. به هر حال نمایندگان مجلس حق دارند که طبق قانون اساسی به گزینه معرفی شده از طرف رییس جمهور رأی منفی دهند ولی همین قانون اساسی که به مثابه میثاقی ملّی باید پاس داشته شود؛ این حق را نیز به رییس جمهور داده است که به مدّت سه ماه اداره وزارتخانه را به عهده سرپرست بگذارد و آنگاه وزیر خویش را معرفی کند.
پس در نهایت سیاست های دولت در عرصه دانشگاهیان جامه عمل خواهد پوشید و ریاست محترم جمهوری از عمل به وعده هایی که به دانشجویان و اساتید دانشگاه ها داده اند عقب نخواهند نشست که امیرالمؤمنین(ع) می فرماید:«هیچ یک از واجبات خداوندی که مردم با وجود اختلاف آرا و عقاید، در آن هم داستان هستند، بزرگ تر از وفای به عهد و پیمان نیست» علاوه بر این آقای روحانی از نگاه عرفی نیز به وعده های خود متعهّد می باشد زیرا اکثریت بدنه دانشجویان و فعّالان دانشجویی در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم از ایشان حمایت کردند هم چنان که پیش از این نیز به نامزدهای مورد حمایت اصلاح طلبان اقبال بیش تری نشان می دادند. پس گزینش فردی نزدیک به اصولگرایان رادیکال برای مدیریت وزارت علوم نه تنها ثبات و آرامش را به همراه نخواهد داشت بلکه موجب ایجاد چالش های بیهوده سیاسی در فضاهای علمی می شود. با این حال دکتر روحانی از ابتدا تاکنون از معرفی افراد نشان دار اصلاح طلب خودداری نمود تا با مجلس به تعامل برسند.
همچنان که آقایان منفرد؛ دانا و نیلی هیچ یک سابقه کار حزبی در جریان اصلاح طلب نداشتند، امّا مخالفان دولت به این هم راضی نمی شوند و هم چنان مرغشان یک پا دارد. دکتر روحانی گفت:«داور اصلی بعد از خداوند بزرگ، افکار عمومی است. افکار عمومی ملّت ما، نه فاصله را می پسندد و نه خدای ناکرده لجبازی را می پسندد» حال افکار عمومی قضاوت خواهند کرد که چه کسی لجباز است؟!
