وداع با کیارستمی؛ پیام به کسانی که می‌خواستند او را کتک بزنند
19 سال پیش، وقتی عباس کیا رستمی با جایزه پر افتخار "نخل طلایی کن" از
فرانسه به ایران بازگشت، عده ای برای استقبال به فرودگاه رفتند، اما نه
برای تبریک گفتن و گل انداختن به دور گردنش که برای کتک زدنش!
خود کیارستمی در این باره می گوید: «زمانی که وارد فرودگاه شدم، پاسپورتم را که مهر کردند گفتند از در پشتی برو، عده‌ای جمع شده‌اند و قصد دارند کتکت بزنند!»
اینک عبارس کیارستمی، بار دیگر از فرانسه بازگشته است و این، تنها و آخرین فرصتی است برای جبران بی مهری هایی که به او روا شد.
فردا، مردم برای آخرین بار، هنرمند خویش را خواهند دید و قرار است هم از او تجلیل کنند و وداع اش گویند و هم پاسخی دهند به کسانی که نهایت عقلانیت شان(!) این بود که هنرمندان را کتک بزنند.
فردا قرار است برای هزارمین بار، ثابت شود که بی هنران رفتنی اند و هنرمندان، می مانند هر چند که دیگر نفس نکشند.
به 19 سال قبل بر می گردیم؛ هیچ نامی از کسانی که می خواستند کیارستمی را کتک بزنند، باقی نمانده و کلیت گروه شان نیز با بدنامی در تاریخ ثبت شده است اما کسی که قرار بود در بدو ورود به وطنش کتک بخورد، بسیار عزیرتر و بزرگ تر از آن سال ها، برای همیشه باقی خواهد ماند، به نیکنامی و اعتبار.
به عباس کیارستمی سال ها اجازه کار در وطنش ندادند و اینک، منع کنندگان وی، حتماً خدا خدا می کنند که نامشان افشا و خودشان رسوا نشوند. اما کیارستمی با گردنی افراشته در تاریخ می ماند.
فردا، فقط روز وداع با "کارگردان زندگی" نیست، روز جبران تمام بی مهری هایی است و روز سخن گفتن با کسانی است که تمام فکر و ذکرشان محدود کردن هنر و هنرمندان است. آنها باید بدانند و "ببینند" که هنرمند هر جا رود، قدر بیند و بر صدر نشیند، حتی اگر با پیکر بی جان؛ از آن سو دشمنان هنر، یا نمی مانند و یا اگر هم ماندند، با ننگ بدنامی می مانند.
فردا روز زندگی بخشیدن دوباره به هنر است در آیین وداع با هنرمندی که تمام در تمام، زندگی بود و هنوز هم زندگی هست که "مرد نکو نام نمیرد هرگز".
منبع: عصر ایران
خود کیارستمی در این باره می گوید: «زمانی که وارد فرودگاه شدم، پاسپورتم را که مهر کردند گفتند از در پشتی برو، عده‌ای جمع شده‌اند و قصد دارند کتکت بزنند!»
فردا، مردم برای آخرین بار، هنرمند خویش را خواهند دید و قرار است هم از او تجلیل کنند و وداع اش گویند و هم پاسخی دهند به کسانی که نهایت عقلانیت شان(!) این بود که هنرمندان را کتک بزنند.
فردا قرار است برای هزارمین بار، ثابت شود که بی هنران رفتنی اند و هنرمندان، می مانند هر چند که دیگر نفس نکشند.
به 19 سال قبل بر می گردیم؛ هیچ نامی از کسانی که می خواستند کیارستمی را کتک بزنند، باقی نمانده و کلیت گروه شان نیز با بدنامی در تاریخ ثبت شده است اما کسی که قرار بود در بدو ورود به وطنش کتک بخورد، بسیار عزیرتر و بزرگ تر از آن سال ها، برای همیشه باقی خواهد ماند، به نیکنامی و اعتبار.
به عباس کیارستمی سال ها اجازه کار در وطنش ندادند و اینک، منع کنندگان وی، حتماً خدا خدا می کنند که نامشان افشا و خودشان رسوا نشوند. اما کیارستمی با گردنی افراشته در تاریخ می ماند.
فردا، فقط روز وداع با "کارگردان زندگی" نیست، روز جبران تمام بی مهری هایی است و روز سخن گفتن با کسانی است که تمام فکر و ذکرشان محدود کردن هنر و هنرمندان است. آنها باید بدانند و "ببینند" که هنرمند هر جا رود، قدر بیند و بر صدر نشیند، حتی اگر با پیکر بی جان؛ از آن سو دشمنان هنر، یا نمی مانند و یا اگر هم ماندند، با ننگ بدنامی می مانند.
فردا روز زندگی بخشیدن دوباره به هنر است در آیین وداع با هنرمندی که تمام در تمام، زندگی بود و هنوز هم زندگی هست که "مرد نکو نام نمیرد هرگز".
منبع: عصر ایران
