با مدیریت جهادی بر برج های چند صد میلیاردی بلدزر برانید!

سرویس اجتماعی خرداد: دیگر از فرط تکرار لوث شده و ارزش خبری خود را از دست داده اما این قصه پر غصه آنچنان تلخ و ناگوار است که به رغم تکرار، پردازش مکرر آن نباید از نظر دور بماند به خصوص که سلامت یکان؛ یکان ما فارغ از هر وضعیت اجتماعی و یا رویکرد سیاسی ارتباطی وثیق با موضوع آلودگی هوا دارد.

به گزارش خرداد؛ دوباره هوای ایران به سمت و سوی سرما گرایید و هوای کلانشرهای کشور به خصوص پایتخت، قمر در عقرب شد. دوباره همه رسانه ها و مردم چشم به آسمان تیره و تار دوخته اند و ریه ها به کما رفته و از چشم ها اشک می بارد، دوباره مسئولین نهادهای مختلف نیز انگشت اتهام به سمت و سوی یکدیگر گرفته اند و رسانه های طیف های مختلف به جای اصل ماجرا، رقبا را نشانه رفته اند.

در این مقال قصد آن نداریم که یک سازمان و نهاد را مقصر وضعیت پدیده آمده بدانیم، که این عین بی انصافی و بدور از اخلاق رسانه ای است. در پدید آمدن این وضعیت بسیاری از نهادها مقصر هستند از دولتی بگیر تا نهادهای عمومی غیر دولتی چون شهرداری و حتی یکان یکان ما مردم که علیرغم وخامت اوضاع و شرایط هیچ تغییر رفتار ملموسی از خود نشان نمی دهیم و حداقل در این روزها کم تر از وسایل شخصی استفاده نمی کنیم.

نکته ای که در ادامه بدان اشاره خواهد رفت، به معنای این نیست که شهرداری را به عنوان یگانه مقصر ماجرا جلوه گر کند و همه کاسه کوزه ها را سر آن بشکند که ماجرا چند بعدی و فراتر از این حرف هاست اما به نظر می رسد اگر در این مورد خاص اگر یک مدیریت جهادی و عزم راسخی به منصه ظهور رسد بتوان گره ای از مشکلات ریه های مه گرفته شهر گشود.

همگان می دانیم تهرانی که در ابتدای دوره قاجار به عنوان پایتخت ایران برگزیده شد بواسطه آب و هوای خوش و دلنشین اش بود اما در آن برهه خبری از کارخانه های دودزا و ماشین های دود افکن نبود، تهران از سه نقطه در چنبره کوه های سر به فلک کشیده است و جغرافیای آن مستعد وارونگی هوا و افزایش آلودگی، شهر نیز که بی امان و بی وقفه طی چند دهه گذشته سایه گسترانده و ابر غول بی شاخ و دمی شده که با اطراف و اکناف اش و نیروهای کار سرازیر به آن در روزها بالغ بر 15 میلیون نفر را در خود می گنجاند.

به گزارش خرداد؛ در همه این سال ها نگاه کمی بیش و پیش از نگاه کیفی بر مدیریت شهری، بر ساخت و سازها و ترسیم نمایه های دلبرانه شهری حکمفرمابوده است.

آلودگی هوای تهران از ابتدای دهه 70 رخ نمایاند اما موضوع از اواسط دهه 80 سر و شکلی بحرانی به خود گرفت، بنزین های آلوده، تردد بی حد و اندازه وسایل نقلیه شهری و نیز کارخانه های آلاینده در همه این سال ها از علت های اصلی پدید آمدن این وضعیت بوده اند و حتی در دولت تازه با افزایش کیفیت بنزین ها وضعیت از بغرنجی سال های ابتدایی دهه 90 خارج شد و آمار مستند و مستدل راه هر گونه کتمان را می بندد اما به رغم همه این تمهیدات هنوز هوای شهر به مرحله خطرناک و بحرانی می رسد؟

و حال سئوال اینجاست که چرا از اواسط و اواخر دهه 80 این پدیده رشد فزاینده ای داشت؟. پاسخ ساده است، ساخت و سازهای بی رویه و بدور از هرگونه مطالعه و دور اندیشی در شمال غرب تهران و منطقه 22، منطقه ای پیش تر خوش آب و هوا و ییلاقی که با دریاچه سازی در آن بر این جذابیت افزوده شد و قیمت های زمین و املاک به یکباره در آن رشد چند ده و حتی چند صد برابری کرد.

برج سازان به منطقه هجوم آوردند و آسمان خراش ها و مجتمع های مسکونی به یکباره سبز شدند اما شاید هیچ کس به خود زحمت نداد که فکر کند با ساختن این موانع مرتفع انسانی، حلقه محاصره تهران تکمیل می شود و تنها معبر و منفذی که از آن با وزش بادها ریه های شهر تازه می شود، مسدود می گردد.

حالا ما مانده ایم و نفس های در هم گره خورده و چشمهای سوخته و البته معضلی که راه حل هم دارد، راه حلی سخت که شجاعت و جسارت می خواهد و هزینه پردازی اما هر چقدر که هم هزینه داشته باشد، باز در برابر سلامت شهروندان پشیزی نیست.

به زعم نگارنده برای جبران خطاها و بی مبالاتی های گذشته،، می توان در یک حرکت جهادی حکم به تخریب و امحای همه این سازهای مرتفع چند صد میلیاردی داد که تهران را به کما برده است، شاید بگویید مگر می شود؟ بله سخت است و مقاومت بسیار اما اگر شده مبلغ خسارت همه این ساختمان ها از بودجه عمومی داده شود تا این لکه از شهر پاک شود بازهم رواست که سلامت میلیون ها ایرانی در خطر است و اینجا منافع چند ده هزار نفر و ... اهمیت و اولویتی ندارد.

مگر معنای مدیریت جهادی که شهرداری بسیار از آن دم می زند، به غیر از همین تصمیمات مقتدرانه و هوشمندانه و بدور از ترس و ارعاب در راستای منافع شهروندان است؟ بی شک عده ای خاص با چنین اقدامی مخالفت ها خواهند کرد اما مهم رضایت و سلامت مردمی است که ولی نعمت همه مسئولان هستند و با پرداخت عوارض و ... چرخ های شهر را می چرخانند و حق آنان دستیابی به بدیهی ترین ملزومات زندگی از جمله هوای پاک است

بی گمان نسل های آینده از ما خواهند پرسید که در چنین بزنگاه خطیری چگونه عمل کرده ایم؟.