شعار ضد ملی در استادیوم آزادی!/ لزوم مهار اقلیت پر هیاهوی فرصت طلب

سرویس سیاسی خرداد: برخی معتقدند راهکار مهار آسیب های اجتماعی و معضلاتی که حیات شهروندی و حتی امنیت ملی کشور را تهدید می کند اما بروز و ظهور عام و فراگیر ندارد و تنها توسط عده ای معدود دنبال می شود، عدم آشکار سازی این اتفاقات و سکوت علنی در برابر آن و حل و فصل ماجرا در پشت پرده است؛ نکته ای که در دنیای امروز و با توجه به تغییرات در مناسبات عمومی و ارتباطات مردمی معقولانه و منطقی به نظر نمی رسد.

به گزارش خرداد؛ تماشاگرانی که روز جمعه به استادیوم آزادی رفتند تا بازی دو تیم مطرح لیگ برتر یعنی تراکتور سازی تبریز و استقلال تهران را ببینند، با شعارهایی از سوی جمعی محدود روبرو شدند، که با هیچ عرف و منطقی همخوانی نداشته و در مغایرت تام و تمام با منافع ملی و هویت ایرانی قرار می گرفت.

جمع اندکی از هوادران تراکتورسازی تبریز در استادیوم آزادی تهران شعار مجعول « خلیج ع ر ب ی» سر داده و بدین سان به زعم خود به آنچه اجحاف های قومی می خوانند؛ اعتراض کردند!!.

انتشار فیلم های کوتاه از این واقعه در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی واکنش هایی در پی داشته و این نکته را بیش از پیش هویدا می کند که با وجود شبکه های اجتماعی و وسایل ارتباطی نوین هیچ چیز از دید عموم مردم پنهان نمی ماند و با این وصف به وضوح مشخص است که عدم توجه و پرده پوشی نسبت به این گونه اتفاقات نه تنها معقول و منطقی نیست که دوران چنین رویکردهای منفعلانه ای به پایان رسیده؛ نتیجه منطقی هم آنست که به جای ترس و واهمه در مواجهه با این گونه ناهنجاری ها می بایست به استقبال آن رفته و پاسخی درخور به اینگونه اقدامات ناپسند و مغایر با ارزش های عمومی جامعه را مبذول داشته و اتفاقا از ظرفیت عظیم دلباختگان به هویت ملی و میهنی در اقصی نقاط ایران برای مهار اینگونه سوء استفاده گران قلیل بهره گرفت

 تا این اقلیت محدود  نتوانند به موج سواری خود در  فضایی که اکثریت مردم سکوت کرده و رسانه ها از ورود به این بحث پرهیز می کنند، ادامه داده و دچار توهم خود بزرگ پنداری شوند.

در خصوص شعار سر داده شده در استادیوم آزادی در روز گذشته که بنابر شواهد و قرائن و فیلم های آرشیوی تنها به همین برهه معطوف نبوده و چند صباحی است که فضای ورزشگاه های تبریز را نیز آلوده کرده، بیان نکاتی چند دور از لطف نیست.

1- همزیستی مسالمت امیز و همنوایی و همدلی میان اقوام و قومیت های مختلف در پهنه سرزمینی که ایران خوانده می شود از اصول غیر قابل تشکیک و مولفه های ممتاز و متمایز  ملیت ایرانی در همه ادوار تاریخ خود بوده و این نکته را هیچ کس نمی تواند منکر شود. ایران در میان ملل کهن زیست جهان یگانه کشوری در منطقه و شاید جهان باشد که هیچ سابقه اجحاف نژادی و قومیتی و نسل کشی آنگونه که دیگران داشته و در تاریخ نقل ها پیرامون آن نگاشته اند، نداشته اند و بدین سان طرح شعارهای قوم گرایانه و تجزیه خواهانه هیچ موضوعیت منطقی و حداقلی بر اساس عرف بین المللی در این کشور نه موضوعیت که مشروعیت هم نداشته و نخواهد داشت.

2- از دیر باز تا کنون از سرداران ملی چون باقر خان و ستارخان تا شهیدان باکری و هزاران هزار  دلیر مرد خطه آذربایجان، نسل در نسل و پشت در پشت مردم آذربایجان در پیشانی و نقطه ثقل مبارزه با دشمنان این سرزمین و حراست از کیان ملی رشادت ها به خرج داده و حماسه ها آفریده اند و مشخص نیست عده ای فریب خورده یا مغرض و  اندک ماموری که در این میان به ایفای نقش می پردازند به دنبال چه بوده و چرا دست روی مردمی گذاشته اند که سوابق درخشان آنان درست در نقطه مقابل پندارها و زیاده گویی های ضد ملی آنان است. افرادی که به شهادت همین فیلم های انتشار یافته جمعیت اندک و قلیلی هستند که با همراهی اکثریت روبرو نشده و البته در اقدامی هوشمندانه و با توجه به برد عمومی فوتبال و توجه مردم به این عرصه از این بستر برای انعکاس تحرکات خود بهره می جویند.

3- اگر عده ای تا دیروزها سعی می کردند از بیم واکنش عمومی مردم و روسیاهی خود، رنگ و لعاب شعارهای مدنی را بر تحرکات خود زده و بدین سان از برخوردها نیز مصون باشند، اکنون طرح شعار مجعول پیش تر مورد اشاره قرار گرفته؛ عمق کینه ورزی آنان را هویدا کرده و نشان می دهد که مسئله اینان نه اجحاف های قومی که کیان ملی است و اینجاست که دیگر سکوت و پرده پوشی موضوعیت خود را از دست می دهد.

4- فدرسیوان فوتبال و دیگر نهادهای متولی حراست از ساحت ورزش که با حساسیت دو چندان به ظاهر یک بازیکن و حتی عکس او در کنار یک هوادار واکنش نشان داده و هیچ چیز از زیر ذره بین آنان به دور نمی ماند، در قبال اینگونه تحرکاتی که فارغ از هر گزینه و گزاره ای ساحت ورزش را به حواشی زشت و ناپسند آلوده می کند چرا واکنش نشان نمی دهند؟؟؟.


 احساس نادیده گیری یا حساسیت مضاعف نسبت به کمبود و کاستی ها پدیده ای رایج در  مناطقی است که از مرکزیت سیاسی بدور هستند و معضلات را برآمده از این بعد جغرافیایی و عدم نگاه متوازن به خود می دانند، نکته ای که نه فقط در کشور ما که در اغلب کشورهای جهان نمود دارد و در این میان روزنه ای برای سوء استفاده برخی فرصت طلبان فراهم می آید و راهکار مواجهه با چنین چالش هایی نیز جلب اطمینان شهروندان به بسط عدالت و فقدان یکسو نگری و تخصیص منابع و امکانات بر اساس شایستگی های منطقه ای و بومی و ظرفیتهای سخت افزاری و نرم افزاری بالقوه زیستگاه های مرزی و مناطق بدور از مرکزیت سیاسی است.

خوشبختانه در کشور ما و به خصوص پس از انقلاب نگاه به مناطق محروم و مرزی از اولویت های سیاست ورزی نظام جمهوری اسلامی بوده که البته با توجه به مخاطرات متوجه کشور در عرصه هایی چون جنگ و تحریم و ... تا نقطه ایده آل فاصله بسیار داریم اما بواقع نمی توان مدعی بود که در اختصاص امکانات یا برنامه های توسعه ای نگاه قومی و قبلیه ای حکمفرما بوده و منطقه ای بواسطه حضور فلان قومیت مورد اجحاف قرار گرفته است.

جالب آنکه آذربایجان از جمله نقاطی در کشور است که بواسطه ظرفیت های منطقه ای و استعدادهای جغرافیایی و انسانی، استانداردهای زندگی در آن از متوسط جامعه در طراز بالاتری قرار می گیرد و این نکته ای است که البته  تحرکات فرصت طلبان را تا امروز ابتر گذاشته و خواهد گذاشت

 و در نهایت نیز باید گفت برای مقابله با  تحرکات اقلیت های قومیت نگر پر هیاهو، فارغ از لزوم برخورد جدی و محسوس با غرض ورزانی که دشمنی آنان مشهود و آشکار است، بهترین راهکار توانمند سازی فرهنگی و رسیدگی به مطالبات به حق و بسط و تقویت جامعه مدنی است و لا غیر...