اتفاق نظر و اجماع سلبی چهره ها از ناطق نوری تا محمود احمدی نژاد!

سرویس سیاسی خرداد/ صلاح الدین توماج پور: تا همین سه سال پیش خود را حاکم بی چون و چرای فضای سیاسی کشور می دانستندو نهادهای انتصابی و انتخابی مطلقا عرصه ترکتازی این طیف سیاسی بود اما این روزها حتی چهره هایی که روزگاری نماد اصولگرایی و مورد وثوق آنان نیز بوده اند، حاضر نیستند نام شان کنار این جریان سیاسی قرار بگیرد و به انحاء مختلف از آن تبری می جویند.
به گزارش خرداد؛ هنوز چند سالی از آن زمان نگذشته که شماری از اصولگرایان دم از مرگ اصلاح طلبی زده و سخن از پایان دوران اصلاح طلبان می گفتند و  نسخه ها پیرامون آن می نوشتند، با نگاه اجمالی به فضای سیاسی آن برهه یعنی اوایل دهه نود، این گفتار شاید بیراه نیز نبود.

اصولگرایان دو آتشه پس از ماجراهای انتخابات 88 فرصت را مهیا دیدند که اصلاح طلبی را از هر طیف و نوع و رسته و دسته اش فاقد وجاهت و اعتبار عنوان کرده و دست رد به امکان کنش گری سیاسی حداقلی این طیف بزنند، انتخابات دوره نهم مجلس اوج این وضعیت بود، جایی که در عمل خبری از اصلاح طلبان در عرصه انتخابات نبود و تعداد نمایندگان منتسب به این جریان در مجلس به اندازه انگشتان دو دست هم نمی رسید و یکی از دو قطب همیشگی رقابت های سیاسی درون نظام بدور از کمترین اثر گذاری بود.

اصولگرایان فرخنده از این وضعیت و استیلای بی چون و چرای خود بر فضای سیاسی در مسیری گام گذاشتند که نقطه آغاز سقوط آنان بود. طیف تندرو این جریان بسیاری از ریش سفیدان سابق را رنجانده و وقعی به جایگاه و اعتبار آنان نگذاشتند، هاشمی را که سال ها بود از این حیطه به کناری نهاده و بدان بی محابا می تاختند اما اکنون نوبیت چهره هایی چون ناطق نوری رسیده بود، فرآیندی که به تدریج بال گستراند و حتی شامل بر چهره هایی چون علی لاریجانی هم شد.

آش آنقدر شور شد و تندروی ها آنچنان بی محابا به منصه ظهور رسید که بر خلاف تمامی پیش بینی ها و محدودیت های پرشمار در برابر جریان مقابل، اصلاح طلبان تنها طی دو هفته و با کمترین فرصت ممکن و امکانات سخت افزاری و نرم افزاری توانستند با اجماع پیرامون معتدل ترین کاندیدای حاضر در عرصه انتخابات که خود ید طولاییدر جریان اصولگرایی داشت، او را به عنوان کاندیدای اصلاح و اعتدال از تمامی رقبای اصولگرا جلوتر رانده و به ساختمان پاستور رهنمون کنند.

 حال دیگر اصولگرایان با حقیقت تلخ تندروی های یکطرفه روبرو شده بودند اما بازهم این واقعیت نتوانست تلنگری برای تغییر رویکرد و اصلاح وضعیت برای آنان باشد.

اگر بواسطه تندروی های دهه هشتاد آنان چهره هایی چون هاشمی و ناطق و حسن روحانی را از دایره اصولگرایی بیرون رانده بودند، با ادامه اصرار در این مسیر نوبت به افرادیچون علی مطهری و لاریجانی رسیده بود امابازهم مرغ یک پا داشت و سر ملاطفت و آشتی جویی نبود.

نوبت به انتخابات مجلس دهم که رسید، فاجعه و سونامی بر این اردوگاه غالب شد، نامزدهای ناشناخته و رتبه چندم طرف مقابل هم توانستند به راحتی آب خوردن بر بزرگان و السابقون این جریان غلبه کرده و به ساختمان هرمی بهارستان راه یابند.

اما عجب آنکه این طیف نه نیازی به تغییر احساس کردو نه تمایلی بدان نشان داد، بازهم همان مواضع و همان گفتارها ادامه یافت.

حال کار به جایی رسیده است که محمود احمدی نژاد که روزگاری معجزه هزاره بود و نعمت و موهبتی بی همتا و روزگاری تمام تخم مرغ های این جریان در سبد وی گذاشته شده بود، اطلاعیه رسمی صادر کرده و تاکیدو تصریح می کند که عضو هیچ جریان و گروهی نیست و از هیچ نامزدی در انتخابات آینده حمایت نمی کند.

این بدان معنی است که چهره های با سابقه که روزگاری به هر دلیلی مورد وثوق مردم بوده اند و ازآنان رای گرفته اند از ناطق نوری گرفته تا محمود احمدی نژاد به رغم تمامی اختلاف سلایق و نگرش ها که گاه درست در نطقه مقابل یکدیگر قرار می گیرند، پیرامون یک موضوع متفق القول هستند و آن دوری جویی و اعلام برائت از جریان اصولگرایی است.

اصولگرایان که این روزها تحرکات تازه ای برای انتخابات ریاست جمهوری آغاز کرده و تشکل تازه تاسیس راه انداخته اند، می بایست این نکته را ملحوظ کنند که مشکل از ساختارهای تشکیلاتی نیست که نیاز به ایجاد تشکلی تازه باشد، مشکل در گفتمان و رویکردهایی است که اقبال و استقبالی در میان عامه مردم ندارد و تا این رویکردها اصلاح نشود، چیزی عوض نخواهد شد و پس از این هم دیگرانی از این جریان جدا شده و از آن تبری خواهند جست.