بازی مرگ و زندگی اصولگرایان و کاندیداتوری رئیسی در انتخابات ریاست جمهوری

سرویس سیاسی خرداد/ رضا رئیسی: از همان آغازین روزهایی که جناح راست نام اصولگرایی را در اوایل دهه هشتاد برای خود برگزید، همواره و همیشه این جریان سیاسی به دنبال اجماع و اتحاد در انتخابات بوده و شعار آن را چند ماه مانده به هر انتخاباتی در فضای سیاسی طنین انداز کرده است اما در هیچ دوره ای و هیچ انتخاباتی این وحدت به نقطه غایی و نهایی نرسید. چه آن زمان که ریش سفیدانی چون ناطق نوری و مهدوی کنی میدان دار فضای پیشا انتخاباتی بودند یا حتی در دوره ای که با فقدان حضور رقیب سنتی از عرصه انتخابات ، اصولگرایان به رقابتی درون خانوادگی رهنمون شدند و چه آن برهه که ائتلاف های به اضافه ای و به ظاهر ساختارمند تشکیل دادند، وحدت حکم آرزوی محال و دست نیافتنی را برای این جریان سیاسی پیدا کرد.

به گزارش خرداد؛ اصولگرایان و وحدت دو گزاره همیشه حاضر اما غیر قابل جمع با هم بوده اند اما به رغم این عدم کامیابی های مکرر بازهم شعار وحدت در این دوره از انتخابات از سوی این جریان طرح و ارائه شده و این بار با تشکیل یک تشکل با عنوان «جبهه نیروهای مردمی انقلاب» اصولگرایان به دنبال جبران مافات و تحقق آرزوی دیرین رفته اند.

نکته آنکه بر خلاف دهه هشتاد اکنون صحنه سیاسی عرصه ترکتازی بی چون و چرای این جریان سیاسی نیست و آنان در دو انتخابات گذشته ریاست جمهوری و مجلس رقابت را با همه تسهیلات و امتیازات خاصی که داشته اند، به رقیب دست بسته و در مضیقه واگذار کرده اند، اسفند ۹۴ به هنگامی که رقیب با بازیگران ناشناخته خود همه بزرگان اصولگرا را کنار زد، یک چیز واضح و مبرهن شد و آن این بود که اصولگرایان با این شرایط و این بازیگران هیچ گاه نخواهد توانست پیروز انتخاباتی رقابتی باشد.

با این پیش فرض انتخابات ریاست جمهوری در راه است که به دلایل متعدد اگر یکبار دیگر اصولگرایان در آن بازنده باشند، می توان گفت که برای سال های سال امکان به محاق روی این جریان در فضای سیاسی را رقم خواهد زد.

دلایلی که می توان فهرست وار بدان اشارتی داشت: اول- پیروزی روحانی در انتخابات این دوره بسیاری از چهره های شناخته شده فعلی جریان اصولگرا را که در آخرین سال های نقش آفرینی قابل تاثیر خود قرار دارند، در چهار سال آینده از حیز تاثیرگذاری به دور کرده و تشکل های قدیمی و ریشه دار این جریان که مواضعی سفت و سخت علیه روحانی داشته اند با این پیروزی و موسم بازنشستگی لیدرهای خود به سمت و سوی دوران فترتی طولانی سوق خواهند یافت و بعید است که بتوانند حداقل تا یکی، دو دهه به عرصه اول نقش آفرینی باز گردند.

دوم- حملات و هجمه ها به روحانی آنچنان با تمام قدرت و همه توانایی و پتانسیل این جریان جامه عمل پوشیده که پیروزی روحانی به مثابه یک بی حیثیتی سیاسی تمام عیار برای این جریان سیاسی خواهد بود

سوم- با توجه به اینکه اصولگرایان تمایلی به تغییر رویکرد و اصلاح گفتمانی از خود نشان نداده و در وجه ایجابی چیز تازه ای برای عرضه ندارند، شکست این دوره آنان به معنای آنست که این طرز تفکر هیچ گاه از سوی مردم پذیرفته نشده و هیچ شانسی برای گزینش از سوی مردم در بازه های زمانی آینده نخواهد داشت 

چهارم- دولت روحانی با تحقق برجام توانسته بسیاری از وزنه های سخت و مهلک را از پای اقتصاد ایران بگسلد اما مشکلات به ارث برده و تلنبار بارهای گزاف پیشین هنوز امکان جهش محسوس و ملموس در عرصه اقتصاد را از دولت وی سلب کرده اما این وضعیت چندان دوام دار نیست و در دوره بعدی می توان انتظار گشایش های محسوس را داشت و اگر اکنون که هنوز اثرات ضعف و خلل و در پیامد آن ناخشنودی در بخش هایی از جامعه وجود دارد، از فرصت برای شکست این جریان بهره گرفته نشود، دیگر هیچ فرصت ممتازی همچون این زمان و اکنون وجود نخواهد داشت. 

پنجم- چهار سال پیش رو بواسطه تحولات بیرونی و نیز امکان اتفاقات غیره منتظره داخلی می تواند اهمیت بسزایی برای طیف و جریانی داشته باشد که سکان امور اجرایی را با رای مردم در اختیار دارد به خصوص که بزرگانی چون آیت الله هاشمی رفسنجانی نیز اکنون دیگر حضور ندارند و به زبان ساده نقش و جایگاه انتخاب مردمی بر اعتبار و لابی گری سیاسی در کفه معادلات در بزنگاه های حساس چربش و فزونی یافته و حایز اهمیت بالاتری شده است. 

با همه این اوصاف می توان گفت که بازی کنونی بازی مرگ و زندگی برای اصولگرایان در عرصه انتخابات است، آنچنان که حداد عادل هم چند ماه پیش گفته بود این انتخابات مهم ترین انتخابات برای اصولگرایان در چند دهه اخیر است. 

حال در چنین فضایی تشکل اصولگرای تازه تاسیس مجمع تشکیل داده و برای اولین بار از سازوکار انتخاب نامزدها با رای عمومی در این جریان سیاسی رونمایی کرده است، نکته ای که نشان می دهد آنان قصد دارند، این بار با کنار گذاری روش های قدیمی با همه توان و ظرفیت به سمت و سوی وحدت و اجماع حرکت کرده و این فرصت را به ثمن بخس از کف ندهند.

نکته مهم در این میان نیز آنست که نتیجه این روش تازه گزینه ای عنوان شده که می توان گفت تنها شانس معقول این جریان برای رقابت در عرصه انتخابات است.

گزینه های سنتی و آزموده شده شانسی برای رقابت ندارند، فرصتی برای صبر چهار ساله و گذاشتن گزینه اصلی در آب نمک وجود ندارد، اگر رقیب امکان شکست داشته باشد اکنون فرصت آن است که نتایج تغییرات خود را در فضای عام اقتصادی چندان نشان نداده و بالاخره افزایش تنش ها در بیرون می تواند اقبال به طیفی که بر موضع گیری های سخت تاکید دارند، بیش تر کند.

در چنین فضایی حضور کاندیدای اصلی این جریان که با توجه به جمیع جهات شخصی بهتر از حجت الاسلام رئیسی برای اصولگرایان نخواهد بود، می تواند تنور انتخابات پیش رو را گرم و پرحرارت کند و فضای پیشا انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۶ را از حالت خمودی فعلی خارج کند، آنچنان که با اعلام این خبر که البته تکذیب هم شد واکنش های متعددی  در فضای مجازی و رسانه ای جامه عمل پوشید

هر چند این خبر تکذیب شده و عنوان گشته که کاندیدای نهایی هنوز مشخص نیست و رئیس دفتر تولید آستان قدس هم اعلام کرده که برای رئیسی خدمت به آستان مقدس امام رضا علیه السلام و زائران و مجاوران از همه چیز برای وی مهم تر است اما تمایل به این خدمت منافاتی با تصدی سمت ریاست جمهوری و خدمت فزون تر به آحاد مردم در دایره ای بس فزون تر ندارد و از طرف دیگر همانگونه که گفته شد نه اصولگرایان و نه شخص وی هیچ گاه فرصتی چون برهه فعلی برای نقش آفرینی موثر و تعیین کننده در فضای سیاسی و ساخت قدرت سیاسی در برهه فعلی و بازه زمانی آینده نخواهند داشت و به نظر نمی رسد این مهم از سوی آنان نادیده گرفته شود.