فرق ملت غیور ما و پلاسکو با لندنی ها و برج گرنفل

خرداد/ رضا رئیسی:  آتش سوزی در برج بیست و چهار طبقه گرنفل لندن، خاطرات پلاسکو و آتش سوزی هولناک آن درتهران را برایمان زنده کرد و البته تفاوت هایی را به رخ مان کشید.


به گزارش خرداد؛ در این مقال قصد واکاویی عملیات اطفای حریق گرنفل و تفاوت آن با عملکرد عوامل اطفای حریق در پلاسکو، ضعف و قوت ها، حرفه ای گری یا اشتباهات حرفه ای را نداریم که تخصصی هم در این زمینه نیست و باید همه چیز به اهالی فن سپرده شود که اتفاقا در شماری از رسانه ها نیز گفته و نوشته شده است.


حرف ما اتفاقا همین اظهار نظر اهالی فن است، اتفاق در هر مکان و زمانی رخ دادنی است و این نحوه مواجهه با آن است که تفاوت جوامع و مردم را نشان می دهد.

به محض وقوع حادثه پلاسکو سیل واکنش ها و اظهارات ریز و درشت شهروندان عام پیرامون حادثه پلاسکو آغاز شد.


 یک عده به شهروندانی گیر دادند که در صحنه حادثه حاضر شده و به تصویربرداری از آن می پرداختند؛ کار به جایی رسید که ایرانی ها از سوی دلاور روشنفکران عرصه مجازی! جمع کثیری از مردم فاقد شعور و بی فرهنگ و ... اعلام شدند که نمی دانند با حادثه چطور برخورد کنند و چکامه ها در رثای این فقدان شعور و فرهنگسراییده شد،حال آنکه درست بود کهنباید در چنین حوادثی مانع عبور و مروروسایل امداد رسانی شد اما آش انقدر شور نبود که فشار خون شهروندان همیشه منتقد زمین و زمان را تا این میزان بالا ببرد! چنین اتفاقی به طور طبیعی مردم را جلب خود می کند و عده ای هم علاقه مند به کمک رسانی هستند و به محل این حوادث می روند. همانگونه که در گرنفل نیز اینگونه بوده و مردمدر اطراف محل تجمع کرده و به بازتاب اخبار پرداختند و هیچ کس جد و آباد ملکه بریتانیا را هم متهم به بی فرهنگی نکرده و علیه ریچارد شیر دل بیانیه نداد!!


به محض وقوع حادثه گرنفل، کسی خواستار استعفای صادق خان نشده و هشتگ بازی براه نیانداخت و پارلمان انگلیس جلسه فوق العاده نگذاشت و حزب محافظه کار به اقصی نقاط حزب کارگر حمله نکرد ( ما خودمان می دانیم که نحوه مدیریت حادثه متفاوت بوده و ) نقد ما این است که می شد در برهه پسا حادثه ای به نقد عملکردهای شهرداری و شهردار در پیشا، حین و پسا حادثه پرداخت که نقدهای جدی به آن وارد است اما عده ای غیور همیشه در صحنه اینجا هم سریع مطالبه گری براه انداختند و استعفا؛ استعفا راه انداختند که نه جایش بود نه وقتش ...


به محض وقوع حادثه پلاسکو، دانشمندان و متخصصان همه فن حریف شرحیه ها نوشتند که چرا با هلیوکپتر به اطفای حریق نپرداخته و ای فغان و افسوس که ما امکانات نداریم و ما ملت بااین همه سرمایه چرا انقدر بدبختیم و .... حال آنکه در گرنفل هم نه خبری از هلیکوپتر آب پاش شد و نه هیچ چیز اضافه دیگر چون از اساس  نیاز به آن در این دست از آتش سوزی ها نیست و اصلا آب پاشی ما بر روی آتش هم در همان وهله اول درست نبود و با سنگین شدن آن روند تخریب ساختمان تسریع شد


اما و اما از همه مهم تر شهروندان نازنین و دل انگیز و خوش طبعی هستند و بودند که اتفاق حادثه پلاسکو را در راستای دایی جان ناپلئونی بودن خود، برآمده از توهم توطئه و دست های پنهان و انفجار مشکوک و هدفمند و ....  ارزیابی کردند همانها که این روزها در مورد حادثه تروریستی تهران هم از این پرتاب های اتمی تراوشات ذهنی خود را دارند!!! 


پس از حادثه گرنفل هیچ کس نگفت ترزامی برای منحرف کردن افکار عمومی از شکست انتخاباتی دست به آتش سوزی برده یا هیچ کس نگفت که جرمی کوربین فندک روشن کرده و ساختمان را به فنا داده تا دولت را در آستانه مذاکرات برگزیت در فشار بگذارد! هیچ کس هم یقه ابوبکر البغدادی را تا این لحظه نگرفته است! که ای یارو تو ساختمان را ترکوندی ها! هیچ کس نگفته مگه میشه مگه داریم که یک برج همینطوری سقوط کنه! اونجا کارشناسان خیلی شیک و مجلسی گفتند که ساختمان سازه اش مثل پلاسکو و برج های دوقلو نیویورک نیست که آب بشه و در خودش فرو بریزه اما خطر ریزش هم اگر زیاد آب بریزیم در طبقات بالا وجود داره!

مخلص کلام آنکه این حوادث تلخ برای ما هشدارهای جالبی هم دارند اگر کمی با دقت به آنها بنگریم. والسلام