یک حسرت نغز درباره تحلیف

به گزارش خرداد؛ جالب آنجاست و البته به درستی هم این امر انجام می پذیرد که مانور گسترده و تمام عیاری روی حضور این مقامات عالیرتبه در مراسم تحلیف انجام می پذیرد. در واقع ایران با این مراسم به نوعی به ترامپ و دشمنان منطقه ای پیام می دهد که دوران به انزوا بری ایران به پایان رسیده و نمی توان ایران دوران پسا برجام را به راحتی به زمانه و برهه پیشا برجام و انزوای آن رهنمون کرد. 

اما در کنار این تبلیغات مثبت یک نکته هم به چشم آمده و آزار دهنده است. ما در خبرها می خوانیم رئیس جمهوری فلان کشور و رئیس پارلمان بهمان کشور و نخست وزیر آن به ایران می آیند اما در عین حال و ناخودآگاه شاید از خودمان بپرسیم که در این مراسم تحلیف که به نوعی جشن ملی ما نیز هست، کدام روسا و مقامات سابق حضور داشته و در مراسم تحلیف حاضر خواهند بود. 

از محمود احمدی نژاد بگیرد تا محمد خاتمی و .... در این مقال کاری نداریم که هر کدام از این سیاسیون به چه دلیل و علتی نمی توانند در این مراسم ملی حضور داشته باشند که جای طرحش اینجا نیست، مهم اصل ماجراست و آن نبود این افراد است. 

چرا سیاست ورزی در کشور ما سمتی رفته که از طیف های مختلف میدان داران آن نمی توانند در یک مراسم نمادین و ساده حضور داشته و از سوی طرف های مقابل پذیرفته شوند! کاری نداریم که این درست است یا نه، این محدودیت ها موجه است یا نه، مهم آنست که چرا هست! چرا به اینجا رسیده ایم و چرا وقتی عالی ترین مقامات کشورهای خارجی به اینجا برای مراسم تحلیف می آیند، مقامات سابق کشور خود ما در مراسم حضور ندارند و این نکته ای است که باید از خود بپرسیم چرا ما به اینجا رسیده ایم!