ماجرای تَکراری اصلاح طلبان!

سرویس سیاسی خرداد- رضا رئیسی: موسم انتخابات 92 ریاست جمهوری فرا رسیده بود و حضور اصلاح طلبان و نام نویسی بزرگان، داغ ترین بحث اردوگاه اصلاحات بود، در جلسه ای که به مناسبت دعوت از محمد خاتمی برای نام نویسی در انتخابات تشکیل شده بود، گفتم تا چه زمانی و چه انتخاباتی قرار است، از آیت الله اعتدالی و عبای شکلاتی خرج کنیم و روی این گزاره حساب کنیم که با آمدن آنان مردم به میدان آمده و کار را یکسره می کنند.

به گزارش خرداد؛ نقدم در آن جلسه به این نکته معطوف بود که اردوگاه اصلاحات شرطی شده و روی محبوبیت بزرگان به عنوان تنها سرمایه ای حساب می کند که در بزنگاه ها و گلوگاه های حساس به کار می آید و بدین سان این اردوگاه به دیگر مولفه های ضروری و سرمایه گذاری بلند مدت و پشتوانه سازی نظر ندارد و دیر یا زود چوب آن را خواهد خورد.

این قصه تَکراری پس از آن نیز در چندین وهله تکرار شد و البته به کار آمد و اصلاح طلبان را از پیچ های حساس گذر داد اما نکته آنجاست که گویی برای اصلاح طلبان این پیش فرض و انگاره قطعی و حتمی شده که در هر پیچ و قله و گلوگاهی از سرمایه های وجاهت سیاسی بزرگان بهره گرفته و بواسطه آن بدنه اجتماعی هم همراهی کرده و کار کارستان رقم خواهد خورد.

این نکته باعث شده که اصلاح طلبان از کادرسازی، پویایی دینامیک، روزآمدی های ضروری و تغییر و تحولات درون گفتمانی آنگونه که بایسته و شایسته است به دور مانده و همیشه نگاهی به آن سرمایه اجتماعی داشته و روی این نکته حساب کنند که رای افکار عمومی را در چنته خواهند داشت، اشتباهی که دیر یا زود هزینه های آن را پرداخت خواهیم کرد

اما نکته جالب آنست که گویی این پیش فرض به اردوگاه برون گفتمانی اصلاحات و به دولت روحانی نیز سرایت کرده است، به آن معنی که آنان رای اصلاح طلبان را در هر حالتی و شرایطی برای خود قطعی متصور شده اند و این باعث گردیده که اکنون چنین کابینه ای از سوی دولت معرفی شود ( البته به عنوان یکی از مولفه ها)

نکته جالب البته آنجایی است که تسری چنین نگاه و نگرشی را می توان در حضور وزرای کابینه در مجلس هم به نوعی مشاهده کرد، طی دیروز و امروز تنی چند از وزرا برای رایزنی با فراکسیون های مجلس به بهارستان و صحن و سرای پارلمان آمده اند اما مقصد هیچ یک از آنان فراکسیون امید مجلس نبوده است ( البته می دانیم که این فراکسیون در هفته آینده بحث حضور وزرا را در دستور کار دارد) اما این نکته بازهم ملموس است که حتی وزرا برای رای اعتماد چنین تلقی دارند که باید با منتقدان دولت بیش تر نشست و برخواست کنند.

در واقع اکنون فراکسیون امید و اضلاع و اجزای آن باید مشخص کنند که می خواهند در نقش فرعی یک حامی امیدوار و همیشه همراه در هر حالت و شرایطی به ایفای نقش بپردازند و نقش یک محلل محض را بازی کنند یا در مقام یک کنش گر فعال و تعیین کننده ظاهر شده و در عین رویکردهای حمایتی با نگاه نقادانه و مطالبه گرانه در راستای ایفای وظایف نمایندگی به سراغ وزرای کابینه بروند.

هر چه هست آن نگاه تکرای و منفعلانه در این برهه به کار اردوگاه اصلاحات نیامده و در صورت تداوم ضربات جبران ناپذیری به این اردوگاه خواهد زد.