استراتژی متفاوت از خاتمی و احمدی نژاد؛روحانی
سرویس سیاسی خرداد- عبدالرضا کنی: خطابه های تند و آتشین انتخاباتی روحانی به خصوص در دو هفته پایانی انتخابات شاید اگر اکنون باز نشر یابد، شامل بر برخوردهایی گردد! نامزد دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری نه در مقام و قامت یک رئیس جمهوری با سابقه اصولگرایی که در قامت یک تحول خواه پیشرو و دو آتشه و پر حرارت سخن می گفت اما این روزها شیخ دیپلمات چهره متفاوتی از خود به نمایش می گذارد.
به گزارش خرداد؛اظهارات و شعارهای پر طمطراق روحانی علاوه بر جذب افکار عمومی و تهییج هوادران انتخاباتی این نگرانی عمیق را ایجاد کرده بود که در فضای پسا انتخاباتی و عهده داری سمت ریاست جمهوری او چگونه می خواهد باآن دست رویکردها و گفتارها در تعامل با نهادهای حاکمیتی و قوای دیگر به رتق و فتق امور بپردازد.
از طرف دیگر این نگرانی به هنگامه ای عمق بیش تری می یافت که سوابق دو رئیس جمهوری قبلی را پیش رو گذاشته و نگاهی گذار و اجمالی بدان می انداختیم، دو رئیس جمهوری که فارغ از تفاوت های تمام عیار خود یک نقطه مشترک داشتند، هر دوی این روسای جمهوری در دوره دوم دولت خود با چالش های فزون تری نسبت به دولت اول روبرو و فاصله آنان با اضلاع و اجزای حاکمیت بتدریج بیش تر و بیش تر شد و شاید پربیراه نگفته باشیم که در سال های پایانی علاوه بر ریاست جمهوری و عهده داری سمت دوم نظام، یک جایگاه شبه اپوزیسیونی هم یافته بودند که البته این از عجایب و پارادوکس های سپهر سیاست ایرانی است.
با این عقبه و سابقه و نیز مخالفت های پرشمار با روحانی در دولت اول که از دوره خاتمی نیز پا فراتر گذاشته بود و اظهارات تندو آتشین انتخاباتی روحانی و حتی سخنان و متلک های پیشا تنفیذی روحانی، گمان می رفت که آن وضعیت دول قبلی در این دوره با شدت و حدت بیش تری پی گرفته شود
اما... شیخ دیپلمات همانگونه که با سابقه عضویت در شورای مرکزی جامعه روحانیت مبارز به عنوان خاستگاه اصلی جناح راست و محافظه کار، تبدیل به کاندیدای اردوگاه تحول خواهان و اصلاح طلبان در انتخابات 92 شده بود، این بار نیز تغییر استراتژی داده و مواضعی طی این مدت از خود بروز و ظهور داده که نشانه های حرکت در مسیر معکوس از انشقاق با اضلاع و اجزای حاکمیت را متبلور می کند.
روحانی هر چند نارضایتی را در بخشی از بدنه حامیان پرشور انتخاباتی رقم زده اما در رسم سیاست ورزی و تعامل در ساخت قدرت سیاسی را خوب می داند و به نظر می رسد برای پیش برد برنامه های خود تشخیص داده که نیاز به بستری آرام و نرم دارد و البته این نکته را هم نباید از نظر دور داشت که منتقدان درون حاکمیتی روحانی نیز می دانند که در شرایط بغرنج بیرونی و تهدیدات و تحدیدات بیرونی او سکان دار خوبی برای عبور کشور از بحران است و البته روحانی توانسته اعتماد زایی مطلوبی نیز رقم بزند و باید دید او می تواند دو سر کفه ترازو را در معادلات پیش رو متوازن کرده و استراتژی متفاوت از روسای جمهوری قبلی را به نحوی که بازی برد-برد برای همه طرفین رقم بخورد، محقق کند.
به گزارش خرداد؛اظهارات و شعارهای پر طمطراق روحانی علاوه بر جذب افکار عمومی و تهییج هوادران انتخاباتی این نگرانی عمیق را ایجاد کرده بود که در فضای پسا انتخاباتی و عهده داری سمت ریاست جمهوری او چگونه می خواهد باآن دست رویکردها و گفتارها در تعامل با نهادهای حاکمیتی و قوای دیگر به رتق و فتق امور بپردازد.
از طرف دیگر این نگرانی به هنگامه ای عمق بیش تری می یافت که سوابق دو رئیس جمهوری قبلی را پیش رو گذاشته و نگاهی گذار و اجمالی بدان می انداختیم، دو رئیس جمهوری که فارغ از تفاوت های تمام عیار خود یک نقطه مشترک داشتند، هر دوی این روسای جمهوری در دوره دوم دولت خود با چالش های فزون تری نسبت به دولت اول روبرو و فاصله آنان با اضلاع و اجزای حاکمیت بتدریج بیش تر و بیش تر شد و شاید پربیراه نگفته باشیم که در سال های پایانی علاوه بر ریاست جمهوری و عهده داری سمت دوم نظام، یک جایگاه شبه اپوزیسیونی هم یافته بودند که البته این از عجایب و پارادوکس های سپهر سیاست ایرانی است.
با این عقبه و سابقه و نیز مخالفت های پرشمار با روحانی در دولت اول که از دوره خاتمی نیز پا فراتر گذاشته بود و اظهارات تندو آتشین انتخاباتی روحانی و حتی سخنان و متلک های پیشا تنفیذی روحانی، گمان می رفت که آن وضعیت دول قبلی در این دوره با شدت و حدت بیش تری پی گرفته شود
اما... شیخ دیپلمات همانگونه که با سابقه عضویت در شورای مرکزی جامعه روحانیت مبارز به عنوان خاستگاه اصلی جناح راست و محافظه کار، تبدیل به کاندیدای اردوگاه تحول خواهان و اصلاح طلبان در انتخابات 92 شده بود، این بار نیز تغییر استراتژی داده و مواضعی طی این مدت از خود بروز و ظهور داده که نشانه های حرکت در مسیر معکوس از انشقاق با اضلاع و اجزای حاکمیت را متبلور می کند.
روحانی هر چند نارضایتی را در بخشی از بدنه حامیان پرشور انتخاباتی رقم زده اما در رسم سیاست ورزی و تعامل در ساخت قدرت سیاسی را خوب می داند و به نظر می رسد برای پیش برد برنامه های خود تشخیص داده که نیاز به بستری آرام و نرم دارد و البته این نکته را هم نباید از نظر دور داشت که منتقدان درون حاکمیتی روحانی نیز می دانند که در شرایط بغرنج بیرونی و تهدیدات و تحدیدات بیرونی او سکان دار خوبی برای عبور کشور از بحران است و البته روحانی توانسته اعتماد زایی مطلوبی نیز رقم بزند و باید دید او می تواند دو سر کفه ترازو را در معادلات پیش رو متوازن کرده و استراتژی متفاوت از روسای جمهوری قبلی را به نحوی که بازی برد-برد برای همه طرفین رقم بخورد، محقق کند.
