نشانه ناخوشایند حضور رئیس جمهوری در دانشگاه

به گزارش خرداد؛ حضور روسای جمهوری در طول چند دهه اخیر در دانشگاه های کشور همواره با حواشی فراوان روبرو بوده تا بدان حد که گاه حاشیه بر متن غلبه یافته و اتفاقات جانبی آنچنان بازتابی یافته که متن اصلی را تحت الشعاع خود گرفته است. 

حضور روسای جمهوری در دانشگاه از زبان سید محمد خاتمی باب شد و حضور رئیس دولت اصلاحات در دانشگاه، حواشی پررنگی داشت که حتی تا هنوز برخی از آن حضوورهاو اتفاقات پیامدی آن محل گفت و گو و بحث است، حضور محمود احمدی نژاد نیز در دانشگاه ها با حواشی پررنگی توامان بود و به هنگامی که روحانی نیز بر مسند ریاست جمهوری تکیه زد، هر گاه که به دانشگاه رفت، حواشی و واکنش های فراوانی شکل گرفت. 

اما حضور امسال روحانی در دانشگاه تهران با کمترین حواشی ممکن روبرو بوده و تنها به یکی دو اعتراض صنفی نصف و نیمه و بی رمق و به قول عامیانه بی رنگ و بو انجامید. 

نکته ای که آن را می توان به مثابه یک زنگ خطر جدی ارزیابی کرد. 

دانشگاه محفل و محمل حضور جوانان نخبه و پر شور و حالی است که تمایلات آرمان گرایانه و مطالبات آرمانخواهانه آنان رونق بخش فضای آکادمیک بوده و نشاط سیاسی و اجتماعی را در رگ و پی جامعه تزریق کرده و زمینه های نقش آفرینی های آتی سیاسی نخبگان در عرصه های عمومی و فرا دانشگاهی را فراهم می آورد. 

هرگاه فضای دانشگاهی پر جوش و خوش پیش رفته و با قبض و بسط روبرو بوده، در پیامد آن فضای سیاسی نیز  متاثر از این فضا رونق داشته و از تبعات آن بهره گرفته است، جوانانی که موتور محرک و نبض تپنده و بدنه دنیامیک تحولات سیاسی و اجتماعی هستند و اگر فضای دانشگاهی دچار رخوت و خمودی باشد این رخوت و سکون در بازه زمانی حال و آینده تاثیر مخربی بر آیند و روندهای سیاسی و اجتماعی جامعه خواهد داشت. 

دانشگاهی که فضای سیاسی آن با رخوت و خمودی روبرو باشد، آنان دانشگاهی نیست که در طراز دانشگاه کارآمد در نظام جمهوری اسلامی باشد که اتکای خود را بر نقش آفرینی لایه های مختلف و متکثر مردمی قرار داده است. 

به هنگامی که دانشگاه و دانشجویان به جای طرح مطالبات اجتماعی و سیاسی معطوف به پیگیری مشکلات صنفی هستند و در دیدار با عالی ترین مقام اجرایی کشور و دومین شخصیت نظام، آن شور و حرارت همیشگی را ندارند و خبری از هیجانات سیاسی و قبض و بسط های میدانی در این دیدار نیست مشخص است که یک جای کار لنگیده و دانشگاه در ایفای کارویژه خود که تربیت نیروهای فعال سیاسی و اجتماعی است، نتوانسته درست عمل کند. 

رفتارها و گفتارها به نوعی دلسردی و دلخوری در میان جامعه دانشگاهی رقم زده، نخبگانی که همچین چند ماه پیش در جریان انتخابات آن شور و هیجان مثال زدنی را رقم زدند، اکنون به مثابه یک تماشاچی به تحولات می نگرند و این پیام خوشایندی برای فضای سیاسی ندارد و به طور قطع در بازه زمانی آینده تاثیرات مخرب آن هویدا خواهد شد. 

دانشگاهی که هنوز متولی خود را در دولت نشناخته، انتظارات و وعده های فراوان انتخاباتی را در عملکردهای دولت مردان به نظاره ننشسته و از نقش آفرینی بدنه نخبگان در بزنگاه های حساس سیاسی طرفی نبسته است، با چنین مقدمه ای البته می بایست استقبال سرد و بی روح اخیر از حضور رئیس جمهوری در دانشگاه را هم انتظار داشت ....