ایراد کار نجفی در انتخاب مدیران قالیبافی

سرویس سیاسی خرداد: محمد علی نجفی، شهردار تهران بر خلاف انتظارها و رویه معمول، تغییرات در شهرداری تهران را آنگونه که باید و شاید رقم نزده و در اقدامی جالب توجه به جای بهره گیری از ظرفیت های بالقوه بیرونی، روی به گزینش و انتصاب از مدیران شهرداری در دوران قالیباف و ارتقای جایگاه آنان آورده است، نکته ای که عده ای آن را مثبت و برآمده از نگاه غیر طیفی و جناحی نجفی می دانند و عده ای دیگر آن را خلف وعده و عدم توجه به خواست و مطالبه عمومی مبنی بر تغییرات در مدیریت شهری دانسته و به انتقاد از این رویکرد نجفی می پردازند. 

به گزارش خرداد؛ محمد علی نجفی صبح امروز و در حاشیه جلسه هیئت دولت، با سئوالات خبرنگاران در این زمینه روبرو شده و در پاسخ به علت این رویکرد خود، گفته است:« بعضی مدیران قالیباف، مدیران خوبی بودند. از لحاظ خط سیاسی هم لزوما طرفدار آقای قالیباف نبودند. یکی از اولویت‌های من این بود که از بدنه شهرداری نیرو بگیرم. چه اصلاح‌طلب چه غیر اطلاح‌طلب. این روش خوبی است؛ چراکه بزرگترین گلایه بدنه شهرداری در دوران مدیریت قبلی، این بود که تقریبا اکثر قریب به اتفاق مدیران رده بالا از بیرون شهرداری انتخاب می‌شدند. به نظر من سیاست ما خوب است اگر کسی که در دوران قالیباف در سطح پایین‌تری کارش خوب بوده، حالا ارتقا پیدا کند، چه ایرادی دارد؟»

در خصوص این اظهارات شهردار محترم تهران، باید متذکر شد که کسی ایرادی ندارد که نگاه به ظرفیت های درونی و استفاده از پتانسیل های درون سازمانی مورد توجه یک مدیر تازه آمده باشد و او زمینه ساز ارتقای جایگاه نیروهای انسانی مجموعه تحت امر خود باشد به جای آنکه اولویت را به ظرفیت های بیرونی دهد اما دو ملاحظه مهم در این زمینه وجود دارد. 

اول آنکه مجموعه شهرداری تهران 14 سال در اختیار طیف و گروهی بوده که وفق رویکردها و بر اساس چارچوب هابی فکری و سلایق مدیریتی خود به رتق و فتق امور شهری پرداخته و مدیریت کلان شهر تهران را عهده دار بوده اند و اگر مردم با حضوری شکوه انگیز در انتخابات اردیبهشت ماه دست به خانه تکانی تمام عیار در شورای شهر زدند، پیام این حضور تمایل به تغییر و دگرگونی در ساز و کارهای مدیریت شهری بوده و استفاده از بدنه مدیرتی قبلی به معنای عدم لحاظ این خواست و میل به تغییر است و به شکل منطقی هم نمی توان تغییرات را با بهره گیری از همان بدنه اجرایی و مدیریتی قبلی به اجرا رساند و از اساس با ادامه همان رویه قبلی موضوع گرایش و گزینش متفاوت مردم از انتفاع ساقط می شود. 

دومین نکته که اتفاقا مهم ترین نکته نیز هست، آن است که در دوران مدیریت محمود احمدی نژاد و محمد باقر قالیباف، این دو شهردار بدون مسامحه و ملاحظه کاری چهره های مطلوب و مد نظر خود را در سطوح خرد و کلان و همه عرصه های مدیریت شهری بر کار گماردهو آنان را وارد چارت سازمانی شهرداری تهران کردند، از مدیران عالی که گرایش آنان بر همگان مشخص است تا همین استخدام چند هزار نفر اضلاع جزء شهرداری که در دوران انتهایی مدیریت قالیباف، استخدام آنان سر و صدای بسیاری به پا کرد. 

 آنان بیرون از داییره قدرت و ساختار اداری و سازمانی ماندند و حداقل انتظار آن بوده که این نیروهای محذوف در دوران احمدی نژاد و قالیباف، امکان نقش آفرینی در عرصه مدیریت شهری را وفق توانمندی و پتانسیل های خود یافته و طلسم حذف آنان با حضور شهرداری که با زحمات این مجموعه های اصلاح طلب در انتخابات به این صندلی و جایگاه رسیده، تحقق یافته و جامه عمل بپوشد. 

اشکال کار اینجاست که بازهم نسل سوخته اصلاح طلبان مستعد و کارآمد که اکنون از جوانی پای به دوران میانسالی گذاشته اند، خارج از گود مانده و بازهم باید ناظر و تماشگر ارتقای جایگاه چهره هایی باشند که در دوران حذف و طرد آنان به بدنه مدیریت شهری راه یافته و در ساختار جای گرفتند و اکنون شهردار محترم اصلاح طلب می خواهند با ارتقای جایگاه آنان؛ نگاه فراجناحی خود را به رخ همگان بکشند

بهره گیری از ظرفیت های درونی و پتانسیل های درون مجموعه ای خوب است اما به شرطی که رعایت قاعده انصاف و صحت و سلامت در شاکله بندی این مجموعه ها انجام پذیرفته باشد و الا افزودن رانتی بر رانت های قبلی خواهد بود و لا غیر.